Wat de toekomst brenge moge...............

Vandaag 2 september was mijn laatste dag in de thermen en die sloot ik af met een heerlijke ontspannende gezichtsmassage! Zen muziekje op de achtergrond en een vriendelijk juffie die me behandelde. Bij de balie was het een gekkenhuis, heel veel nieuwe curisten. Maar voor mij zit het er weer op; 18 dagen heen en weer naar Bourbonne, dit jaar dus onder totaal andere omstandigheden en voor het eerst begreep ik waarom ik vaak hoorde hoe vermoeiend het kan zijn. De tweede week heb ik twee dagen niet kunnen gaan i.v.m de spoedopnamen van Wim voor de derde keer via het ziekenhuis in Neufchateau, terug naar Nancy. Wat was ik blij dat Manon in de auto stapte en hierheen kwam! Ik was echt zo verward en machteloos om hem wéér te zien vertrekken per ambulance omdat het dus helemaal niet goed ging. Hoge koorts en zoo slap als een vaatdoek. Dank zij de verpleegkundige die zo adequaat reageerde en die toen ze hem had getemperatuurd meteen dirigeerde de 15 te bellen! Dan gaat het ineens in een stroomversnelling, tas inpakken, paparassen bij een zoeken enz. Wim ging in eerste instantie naar het ziekenhuis in Neufchateau maar al vrij snel na contact te hebben gehad met Nancy besloot men hem toch weer daarheen te brengen! Er moest toch een oorzaak zijn voor die hevige koortsaanvallen! En wederom zat er vocht in de longen en was de waarde van een ontsteking alarmerend hoog. Samen met Manon gingen we om de dag op bezoek, ons afvragend of er een longarts was ingeschakeld vanwege al dat vocht wat er in de longen bleek te zitten. We kregen weinig antwoorden en zodoende besloten we om een brief op te stellen met alle brandende vragen in de hoop daar antwoord op te krijgen. Zaterdagochtend ging Manon mee naar de thermen voor een aantal behandelingen en 's middags ging ik alleen op bezoek en besprak die brief met Wim, maar die was het met die "actie" niet eens. Het werd dus geen gezellig bezoekje! Ik overhandigde de brief aan een verpleegster en had een copie voor onze huisarts. Zondag gingen we naar een vide grenier in Chatillon s S en daar kwamen we CK tegen! Het was precies 12 uur en de klokken begonnen te luiden toen hij voorstelde om samen te bidden. We stonden op het kerkplein gedrieen hand in hand terwijl CK zijn woord tot zijn Heer richtte. Een heel bijzonder, aangrijpend moment! Maandag na de lunch is Manon weer terug naar Schiedam gereden, helaas kon ze niet langer blijven en ook Schotland zit er dus dit jaar helaas niet meer in! Dinsdag ochtend belde Wim dat als de scan goed was hij vermoedelijk naar huis kwam, er was inmiddels bijna anderhalve liter vocht uit de longen via een drain afgevoerd. En ja om iets voor 17.00 uur stopte de ambulance voor de deur en kwam hij thuis! Zou t nu echt allemaal genezen zijn???? Hij moet 3 x per dag met het ademhalingsapparaat een uur oefenen. Het harnas/corset nog steeds dragen. Verpleegster komt iedere twee dagen , gisteren zijn de hechtingen eruit gehaald. We zijn, zo lijkt het, op de goede weg!! Het heeft er allemaal flink ingehakt, de spanning, de emoties, slapeloze nachten. We doen zo nu en dan een kleine siesta, zijn nog niet in topvorm maar het begin is er. Vanaf 4 maart jl. dus thuis, nog maar 1 keer een kort smsje van zijn bazin, van zijn baas geen woord! Schandalig toch? Zijn ziekteverlof is weer verlengd tot half oktober! Eind september terug komen bij zijn cardioloog.