Best een mijlpaal, toch?????
Ik heb me niet altijd gehouden aan het voornemen van iedere twee weken een blog, maar 400 blogjes is toch best een boel.
Er zijn in die afgelopen jaren (in juli is het echt 10 jaar Frankrijk!) heel veel gebeurd; van een saai leven kunnen we niet spreken, dat staat vast.
Veel ups en downs op alle fronten: bureaucratie, financiën, werk, een moeilijke puber, maar ook veel mooie herinneringen.
Iemand zei me een keer: "emigreren, is vaak de droom van een van de twee partners", dat is in ons geval zeker waar. Het was mijn droom, maar we hebben samen de beslissing genomen. De toekomst van onze tiener stond op de eerste plaats. Dat we zelf een grote stap terug zouden doen, was geen verrassing. Ook dat was een bewuste keuze. Gemakkelijk was het tot op heden niet altijd.
Je raakt vrienden kwijt, daar komen anderen voor in de plaats. Familiebanden verslappen. Het gemis van mijn grote dochter is een pijnpuntje.(tegelijkertijd besef ik donders goed, dat ook al waren wij in Schiedam gebleven, zij een eigen leven heeft en ik misschien dan ook daar niet altijd deel van uit zou maken).
Intussen is er in het leven van ons kind heel erg veel veranderd, ook die heeft nu een eigen stek, een eigen leven in Epinal. En het gaat goed, wat de toekomst brengen zal, dat is nog een groot vraagteken.
Ons huis daar hadden we in de tijd van het verbouwen misschien wat intensiever over moeten nadenken. Het was in eerste instantie natuurlijk een vakantiehuis en daar lopen we af en toe een beetje op stuk. Sommige voorzieningen hadden wellicht anders gemoeten, maar al doende leer je.
Dit jaar wordt ik 65, nog geen pensioengerechtigde leeftijd voor mij. Ik "mag" nog twee jaar en hoop van ganser harte dat ik die twee jaar op mijn stek in het museum mag volmaken. Wat er daarna gaat gebeuren? Het pensioentje wat ik heb opgebouwd is nagenoeg niets! Van de AOW gaat voor ieder jaar dat we uit Nederland weg zijn 2% af. Het zal een mager loontje zijn. Misschien als mijn lijf en leden het toelaten, ik zo nu en dan kan schnabbelen? om iets extra's eraan te kunnen toevoegen. We zien het wel. Loop maar niet teveel op de dingen vooruit.
Hoop dat mevrouw L. het ook nog een poosje volhouden zal, dan heb ik daar in ieder geval wel een kleine wekelijkse taak.
Mensen vragen vaak: "zou je niet terug willen?" Mijn antwoord is altijd: " Nee, voor geen goud, ik zou niet meer kunnen wennen". Waar moeten we heen? we hebben geen huis, er zijn enorme wachtlijsten, zodra we een weekend in Nederland zijn overvalt ons meteen de drukte, de stress, het gebrek aan ruimte. Wim zou geen werk meer vinden in Nederland en wie gaat er ons huis kopen in Maisoncelles (pays de merde). Het huis is op een leuk bedrag getaxeerd, maar wie koopt het? Nederlanders die naar Frankrijk willen, die tijd is wel voorbij. Okay je hebt maar een iemand nodig, en dan?
Dat het leven niet eenvoudig zal zijn als je niet meer kunt autorijden of hulpbehoevend wordt, dat staat vast. Het klinkt misschien als struisvogelpolitiek, maar ik wil daar nu nog niet over wakker liggen.
Voor het moment zijn we beiden nog redelijk goed gezond, hebben we elkaar en wonen we in een prachtig gebied , is er rust en ruimte. En last but not least: er is overal wel wat, toch?????
