Een week vakantie in Alpirsbach, Foret Noir.....

We konden het appartement huren van onze Zwitserse vrienden, dat ze normaliter via Airbnb verhuren. Dat deed ik een poosje geleden want Wim had nog veel vakantiedagen staan en we waren wel toe aan een veranderin g van lucht. AvD en zijn zus MJvD kwamen hierheen om op huis en beesten te passen. We vertrokken zaterdag de 24 ste september en reden op te gemak naar Duitsland.De weg naar A ging het laatste stuk door het dal en het appartement lag boven op de berg, een smalle weg naar boven. De sleutel zou in een kastje zitten, dat was even lastig maar m.b.v een buurvrouw vonden we dat kastje. De auto kon onder het complex in een garage , ideaal dus. Het appartement is van alle gemakken voorzien, maar de badkamer was redelijk oudbollig, maar funktioneel. Ik had een aantal maaltijden mee in mijn weckbokalen zodat we niet iedere avond uit eten zouden moeten. Kan jullie zeggen dat dat super handig en gemakkelijk is! een aanrader. Het weer was niet echt geweldig die zondagmorgen, de bergen aan de overkant verstopten zich in dikke mist. Toch besloten we eropuit te trekken. We reden naar het stadje Schiltach, een authetiek vakwerkhuizen dorp, met een rijke geschiedenis. We bezochten een museum waar alles werd uitgelegd over de vlottenbouw om zo het gekapte hout te vervoeren over de Kinzig richting Strassbourg en de Rijn. Onvoorstelbaar die boomstammen zijn zo enorm lang. Ze vlochten alles aan elkaar en lieten zo de vlotten van hout naar beneden met de stroom meevoeren. Vakmanschap van jewelste. laatste tocht was in 1965, zo nu en dan maken de mannen nog zo'n tocht puur voor de toeristen. Ook wereden er vroeger in het dorp huiden gelooid voor de leerindustrie, ook daar werd uitgebreid over getoond via beeld en geluid. De geur in het dorp van de laatste leerlooierij liet ons ervaren hoe vreselijk dat vroeger geweest moest zijn; wat een stank! We aten een heerlijk stuk taart Wim schwarzwalder kirschtorte en ik rode vruchten kwarktaart en dronken een glas thee. We reden verder naar de langste waterval van Duitsland in Tribach, Wim liep een stuk verder omhoog, ik had geen puf dus bleef halverwege. Op de terugweg kwamen we bij de winkel met 1000 klokken, een en al koekoeksklokken in alle maten en kleuren, maar vooral in alle prijsklassen! De verkoopsters en verkopers spreken alle talen, zeker handig voor al die japanners en Chinezen die een klok willen kopen en laten verzenden naar huis! (we zagen buiten op de ruit een advertentie hangen; ze zoeken van maart tot en met oktober verkopers die talen spreken, lijkt mij een superleuke baan). Maandagochtend leek t beter weer, wel veel wind en besloten we naar Feldberg te rijden. Het jammere van de ligging van het dorp A is dat je iedere keer de zelfde route rijdt om het dorp uit te komen. Maar goed, op naar de uitkijktoren in Feldberg. Met een kabelbaan naar boven, niet zo eng als de Mont Blanc en minder hoog, er stond behoorlijk veel wind, dat merkten we toen we na het uitstappen richting toren liepen. In de toren was gelukkig een lift. Er was tegelijkertijd een tentoonstelling van ene Sebastian Wehrle hij heeft een serie foto's gemaakt van mannen en vrouwen in de typische Lehnergerichte klederdracht, prachtige foto's. We keken later in een boekwinkel nog of er een boek van was, dat was zo vreselijk duur, maar gelukkig hebben we de foto's nog! Het uitzicht was mooi maar we werden bijna van de toren afgeblazen zooveel wind. Naar beneden wilde ik op de 8ste etage stoppen om nog een keer de portretten te bekijken, dus stapte ik uit, maar helaas was instappen niet meer mogelijk: de lift stopte niet. Ik moest zodoende de steile wenteltrap naar beneden nemen. Dat kostte mij veel inspanning en knikkende knieen. We aten een lekker stuk taart en dronken een glas thee en gingen richting Donauschingen, daar ontspringt een bron die later de Donau vormt. Was leuk om te zien , maar niet spectaculair. Dinsdagochtend we reden naar Freudenstadtdaar zou een markt zijn, maar door het regenachtige weer waren er slechts twee kramen. Mooi en groot plein met arcadebogen zoadat je droog loopt, we aten een broodje leberkase en reden terug naar het Klooster van Alpirsbach, een prachtige kerk met een bijzonder orgel en Maria altaar. Er zwerd in de kerk gerestaureerd een vriendelijk echtpaar glazeniers was bezig met de glas in lood ramen, we raakten in gesprek en de mevrouw vertelde dat we "unbedingt" Bad Wilbad moesten bezoeken, dat schreven we op. Woensdag reden we naar het Freilichtmuseum Vogtbauernhof, een openlucht museum waar men 7 huizen uit de omgeving heeft neergezet nadat deze eerst zo zijn afgebroken alsof het een bouwpakket is om ze dus later weer te reconstrueren, inclusief de inboedel. Heel bijzonder en erg interessant en vakkundig gedaan. Het weer was een beetje miezerig maar daar hadden we niet echt last van. Wim had de laptop meegenomen en de HDMI kabel en mbv van een proefabonnement van NL ziet konden we iedere avond nederlandse televisie kijken, hangend op een vreselijk oncomfortabele bank en fauteuils van Roche Bobois, echt een regelrechte ramp. Donderdag reden we naar Furtwangen, daar staat het grote Duitse Klokkenmuseum. Heel interessant, veel te zien, natuurlijk ook heel veel koekoeksklokken, maar ook Junghans en Kienzle waren grootst vertegnwoordigd. In onze keuken hebben we al heel lang een Junghans wandklok, die helaas veel te snel loopt en waar het bolglas is gebroken, maar die we nog steeds heel leuk vinden. Er was een kleine lezing over klokken die muziek maken en ik mocht aan een klein draaiorgeltje draaien. We aten 's avonds bij een grieks restaurant dat we onderweg de dag er voor al hadden gezien. Heerlijk gegeten, flinke porties, heerlijke rosé. Vrijdag reden we naar het Noorden naar Ludwigsburg, daar is ieder jaar een enorme pompoenen en kalebassen tentoonstelling in de kasteeltuin van Schloss Ludwigsburg. Het parkeren was een regelrechte ramp en Wim was al bijna zo ver om het op te geven, maar we vonden wel een beetje verder weg uiteindelijk toch een parkeerplaats. De tentoonstelling is echt zoo bijzonder en fantastisch, zo de moeite waard. helaas waren de prijzen van de eet- en de decoratie pompoenen waanzinnig hoog, jammer. Onderweg zagezn we een kraampje waar je ze ook on kopen, so wie so een stuk voordeliger, dus een klein souvenir meegenomen. Het was erg druk op de autobahn en we namen een omweg via Bad Wildbad, waar we tegen half zes aankwamen en nog net voor het Baumwirbelpfad een kaartje konden kopen. Jeeeemig als ik dat geweten had, was ik er nooit aan begonnen, doodeng een looppad dat vals plat steeds verder omhoog ging de berg op en de diepte naar de balustrade steeds dieper werd. Ik vond het echt zoo eng. gelukkig had Wim nergens last van en hield me stevig vast. Bij de toren aangkomen bven ik meegegaan tot de vierde ring ; ik durfde echt niet verder. De glijbaan was dicht, Wim liep tot de bovenste etage en nam ook een paar foto's. Een heel bijzonder bouwwerk dat wel. Het werd vrij laat en dus besloten we in Freudenstad te stoppen, zagen een curiosawinkel en een Junghans klok die volgens de eigenaar het niet deed en hij dus maar 15€ ervoor vroeg! we zouden wel zien... aansluitend aten we een snelle hap in een kebab tentje, wat trouwens erg lekker was. en toen was het dus alweer zaterdag,beddenafgehaald de stofzuiger door het huis en deur achter ons dicht getrokken, de thuisreis verliep vlot we waren eerder thuis dan de jongelui hgadden gedacht. Daar wachtte ons een vervelende verrassing want Coco had een "ongelukje" gehad. MJ had ons gevraagd of we voor Coco niet een langere rieml hadden en ik had haar gezegd dat er in de meterkast een uitschuifriem moest liggen. Ze is Coco gaan uitlaten en boven op de grote helling aangekomen wilde ze even een foto maken als bewijs, ze liet het handvat vallen en daar schrok Coco zo van dat zij met een enorme vaart de berghelling is afgerend met de riem tussen de poten verstrengeld en in een ruk naar huis is gerend. MJ belde naar A om naar Coco uit te kijken en haar op te vangen, dat ging gelukkig maar Coco's voetzolen waren helemaal tot bloedens toe kapotgeschuurd. ze kon niuet meer staan en met veel pijn en moeite hebben ze de poten ontsmet. Toen wij thuiskwamen liep ze nog erg moeilijk en trilde als een rietje. Vermoedelijk had ze ook enorme spierpijn denken we. Het gaat gelukkig stukken beter maar de wondjes zijn nog niet helemaal genezen. AvD en MJvD gingen zondagmiddag terug naar Schiedam. We kijken terug op een druk geprogrammeerd ezn intensieve week in het Zwarte Woud. Vakantieman:"het was fantastisch"