Wie goed doet.........

3 weken in de (bijna volledige) WW zitten er nu op! Best wel weer vreemd om niet naar je werk te hoeven, nu ben ik niet een type om lekker lang in bed te blijven sudderen dus ben ik ook zonder wekker redelijk bijtijds uit de veren. Op maandagochtend natuurlijk so wie so vanwege Marieke, maar ook de rest van de week tegen 8 uur aan mijn muesli ontbijtje.
Vanaf 1 oktober dus geen werk meer in het museum, mag gelukkig per 15 maart weer opdraven! Daar ben ik erg blij mee.
Op het VVV kantoor is het allemaal geen rozegeur en maneschijn, de slepende afwikkelingsprocedure met MF verloopt verre van soepel en ik mag nu slechts één dag in de week het kantoor bemannen, er is geen geld in de spaarpot voor een salaris en zodoende heeft men besloten het voorlopig bij alleen de zaterdag te laten. Natuurlijk is het toeristenseizoen voorbij, maar er zijn toch altijd mensen die iets te vragen hebben. Ook mocht ik een vitrine vullen met mijn crea spullen en heb ik sinds anderhalve week al twee kettingen verkocht die ik met veel plezier maak van oude binnenbanden. Leuk om te doen, zeker als er dus belangstelling voor bestaat.
Vorige week zondag hadden we een etentje met de confrérie, zou een bbq worden en iedereen werd geacht iets mee te brengen. De lokatie werd daags ervoor vanwege de vele regen verplaatst en tot ons aller verbazing bleek AV een heel knus hutje te hebben voorzien van een kachel en een broodoven. Wat een kanjer is die gast! Zo enorm gedreven voor zijn vak als houtbewerker, slim en wat zijn ogen zien, kunnen zijn handen met de door hemzelf ontworpen machines maken! Echt heel knap. Het was supergezellig. We waren met veertien man/vrouw en hebben heerlijk gegeten en gedronken. Deze vriendenklub is echt goud waard. Gembloux 2012 komt er weer aan begin november en dit keer is er onder de confrères niet echt bijster veel belangstelling om er heen te gaan. Ik wilde best graag mee maar het is een TE kostbaar weekend voor onze portemonnee. B en Y boden aan om bij hen in de campingcar( ik weet even het nederlandse woord niet voor zo´n ding) te overnachten. Zo aardig, ik vond dat geen slecht idee en belde de volgende dag met PH om te vragen of er in zijn auto nog een plekje vrij was voor mij. Hij aarzelde en vroeg waar ik zou slapen. Ik legde uit dat er plek was in de campingcar van de familie V. Hij was even stil en zei me dat hij dat geen goed idee vond, wilde even bedenktijd en belde na een half uurtje terug. Ik moest mee, dan had hij in ieder geval hulp die ook nog eens de talen spreekt en dan kan hij af en toe zijn stand aan mij achterlaten, dat vindt hij prettig en bood spontaan aan mijn hotelkamer te betalen en nam samen met PB de maaltijden voor zijn rekening; jij neemt alleen je kleding en tandenborstel mee zei hij ( hij staat in de groep vooral bekend als de gierigaard!!!!) wij zorgen voor de rest. Ik was verbaasd en verrast.
Echt zo superfijn om te weten dat ze je waarderen en het voor je over hebben. Dat doet een mens goed. Tot nu toe is het altijd pure verwennerij als ik mee ben. Aan eten en drinken zal het niet ontbreken en aan plezier evenmin! Kijk er nu al naar uit.

Het leven gaat door.

Je houdt het niet voor mogelijk maar het lijkt af en toe net, als je er even niet bij stilstaat, alsof er niets is gebeurd.
Ik kan er nog maar steeds niet aan wennen: onze buren nemen de draad weer op van hun dagelijkse leven. Althans zo ervaren wij dat. Als je met ze spreekt, mijden ze het onderwerp. MC is weer aan het werk. S is weer aan de drank! hij werkt nog niet, ziet er slecht uit en heeft af en toe te veel spraakwater geconsumeerd. Dat merk je meteen. Dochter en haar twee monstertjes zijn sinds jl. zondag weer terug naar hun eigen huis. De partner heeft zich al sinds maanden hier niet laten zien (was zelfs niet aanwezig bij de doop van zijn jongste zoontje) De twee monstertjes zijn nauwelijks hanteerbaar als hun mama erbij is. Ze luisteren niet, hebben alleen een beetje ontzag voor oma. Maar oma loopt ,liep, op haar tandvlees. In de mallemolen van het regelen van de paparassen na het overlijden, het leeghalen van het appartement, de beslommeringen van de begrafenis ed. kwamen zij naar mijn mening nauwelijks aan rouwverwerking toe. Toen namen ze tot onze grote verbazing ook nog een puppie in huis. Daar kijkt niemand echt naar om. De kleinzoontjes sleurden het arme beestje over de straat en beschouwden het eerder als een knuffel dan een levend wezentje. Sinds zondagavond zijn ze nu dus nog maar met zijn drietjes en het hondje.
Uitlaten aan de riem doen ze niet, soms zien we het beestje even op de stoep scharrelen. En vandaag hoorden we van H dat hij niet naar de wasserij is om te werken, want hij is depressief! Geen idee of dat iets is wat onze buuf hem heeft aangepraat (onze melodramatische, altijd klagende, bijna niet meer kunnen lopen en alle ellende van de wereld op haar schouders dragende buuf)H gaat daar nl. ieder middag de krant halen en buuf kan dan zo lekker tegen hem aanpraten! H zelf is te simpel van geest om dat te beseffen. Hij huilt als wij huilen en lacht als wij lachen, dus ja......... Maar triest is het allemaal wel.
Zij zijn geen van alle praters, verwerken het ieder voor zich. En op hun manier. Natuurlijk gaat het leven verder maar hoe accepteer je in vredesnaam het verlies van twee kinderen. Hoe geef je dit die zg. plek? Ik zou het niet weten, ik geloof ook niet dat ik het zou kunnen. De zus van MC, vroeg aan mij een oogje in het zeil te houden, maar hoe doe je dat als zijzelf zo gesloten zijn? Ik heb echt geen idee en ik weet er ook eigenlijk geen raad mee. Ik heb aan diverse mensen gevraagd of dit Haut Marnais is, de meesten zeggen van niet. Maar het is en blijft verdomd moeilijk!