Een last van onze schouders.

Gisteren was een spannende dag, het was weliswaar zondag, maar M. had desondanks gisteren een sollicitatiegesprek. Al sinds begin van 2015 maakten we duidelijk dat het van groot belang was/zou zijn om een vakantiebaan te zoeken. In juli en augustus krijgen ze namelijk geen beurs en de huur en alles gaat gewoon door. Ook een naheffing van elektra en de taxe d'habitation van het vorige appartement (de taxe van dit jaar in het nieuwe apart komt nog en valt vast en zeker vies tegen!) moet betaald worden en ze krijgen het dus flink voor de kiezen. Als ik iets aantrekkelijks zag dan stuurde ik het haar toe, maar eigenlijk moe(s)t ik me er niet mee bemoeien. Vorige week was er een uitnodiging voor een gesprek, het postorderbedrijf van le bonprix zocht een twee-talig iemand voor de klantenservice. Helaas is het niets geworden en dus ging de zoektocht verder.
Gisteren om 16.00 uur was het gesprek, in Gravelines een uur van Lille aan de kust, op een camping
waar veel Nederlanders, Engelsen en Duitsers bivakken op weg naar of van Engeland.
Ik zat op steeltjes te wachten op een berichtje, maar wat er kwam niets!!
Ik wilde niet zelf bellen en werd met het verstrijken van de tijd steeds onrustiger. Eindelijk ging tegen 19.00 uur de telefoon, ze waren weer thuis, A-L had, gedurende het gesprek, twee uur in de saxo gezeten om te wachten!! Het strand is 100 meter verder.
Ik was gespannen en vroeg hoe het was gegaan, M grapte : "ik was te jong, dus ben niet aangenomen.
Nee, hoor mam grapje ik HEB de baan." Van 1 juni tot en met 30 september, inclusief logies in een mobile home. Het is mogelijk om op vrije dagen naar huis te rijden, dus dat is helemaal perfect.
Wel moet ze een week in juni terug voor de herkansing voor het examen (wat ze niet gaat halen) maar verder is er dus voor in ieder geval 4 maanden WERK + salaris. Ik kan niet zeggen hoe blij wij zijn met dit goede nieuws, een last van onze schouders, een pak van ons hart, want wij kunnen het niet ophoesten als er grote dingen betaald moeten worden en de pa van A-L lapt het allemaal aan zijn laars.
We hopen nu dat A-L zich ook zal inzetten iets te vinden, want het kan en mag niet alleen van M afhangen. A-L zal echt moeten gaan leren wat onafhankelijker te worden en zelfstandiger. Het lieve kind is niets gewend en steunt naar onze mening een beetje teveel op M.
Hopelijk ziet ze dat zelf ook in en gaat ze serieus aan de slag om iets te vinden. 5 maanden thuiszitten lijkt ons niet echt gezond.

Af en toe erger je je groen en geel!

Soms is het onbegrijpelijk hoe bepaalde zaken hier in Frankrijk functioneren: om je echt groen en geel aan te ergeren, maar ik denk dat het in Nederland op dit moment ook niet echt veel anders is. (ben toch nog steeds blij hoor om hier te kunnen wonen en te genieten van de kwaliteit van leven!, daar heb ik het dus niet over) Het gaat over "werknemer" zijn! Had ik van de winter zo'n gedoe met het arbeidsbureau dit keer is Wim flink de klos. Op de boerderij is het zwaar werk, de melkstraat is voor zijn lengte eigenlijk te laag en dus staat hij én 'smorgens, én 's avonds meer dan twee uur in een houding die slecht is voor zijn rug! Hij heeft al een poos veel last van zijn rug, er zit ergens tussen zijn schouderbladen een zenuw bekneld. Gevolg: veel pijn en tintelingen in zijn nek en zijn handen. Hij wilde in eerste instantie natuurlijk niet naar de huisarts, maar na veel vijven en zessen toch een afspraak gemaakt. Zij stelde vast dat hij minstens een week niet moest gaan werken, schreef medicijnen en  tien fysiobehandelingen voor. het was een vrijdagavond en hij wist dat zijn "maat" die avond niet zou werken en er was ook nog eens een enorme stroomstoring in drie van de omliggende dorpen ,veroorzaakt door een collega die met een tractor en aanhangwagen in een elektriciteitsdraad was blijven hangen, gevolg vier verbrande wielen van de tractor en gelukkig door zijn eigen tegenwoordigheid van geest geen verdere ernstige gevolgen voor hem zelf ( als hij was uitgestapt was risico van elektrocutie HEEL groot geweest) dus wilde hij de boel de boel niet laten en is toch ondanks een arbeidsongeschiktheid toch gaan helpen. Hij meldde zich dus m.i.v. zaterdag officieel ziek.
maandag de fysiotherapeut gebeld en daar kon hij woensdag al terecht. Inmiddels was het mooi weer en het gras groeide snel. Door de restricties van het thuis zijn kon ie voor zijn goeie fatsoen natuurlijk niet gaan maaien! Al snel sloeg ( je houdt 't niet voor mogelijk) de verveling toe! Hij was niet tegen te houden en ging dus na 8 dagen rust en twee keer fysio weer naar zijn werk! Hij was ook ongerust over de inhouding op zijn salaris vanwege ziekte. Dit was de tweede keer in zijn carrière dat ie ziekgemeld was en de vorige keer 6 jaar geleden werd hij niet betaald! Gisteren kwam hij dus met zijn loonstrook thuis en de bijbehorende cheque; en inderdaad een week niet gewerkt = 1/4 ingehouden!!!!!!!!
Dat is toch niet normaal, stel dat hij een been breekt? Krijg je dan helemaal geen uitkering. Kijk natuurlijk zijn er wachtdagen, hij betaalt flinke premies voor arbeidsongeschiktheid en alles , maar dan zo'n inhouding op je minimum jeugdloon? dat is toch van de gekke? Maandagochtend hang ik aan de telefoon, ik ga bellen met de verplichte ziektekostenverzekeraar. Ik wil graag weten hoe het zit. Hij zei vanochtend zelf al dat ie blij was dat hij toch (tegen mijn zin en die van de huisarts in), was gaan werken want hoe zou anders die loonstrook eruit hebben gezien?