Met het oog op morgen..... en overmorgen.

In de week van de 11de januari was het dus even hectisch door het onverwachte bezoek aan de neurochirurg in Dijon. Daaraansluitend kreeg ik de week daarna het telefoontje van de secretaresse, die de data doorgaf. Ik sta op de lijst om op 11 februari te worden opgenomen om 15.00 uur, de 12de volgt de operatie. Ik moet de 4de naar Dijon voor een consult met de anesthesist en de 8ste moet ik een Covid test af laten nemen. Is het resultaat negatief dan wordt ik geholpen. Ik had wel even flink de zenuwen van dit alles, maar het moet gebeuren. Nu wil ik wel alvast eea regelen, w.o. hulp voor mezelf, niet zozeer hulp in de huishouding maar meer hulp voor mij bij het aankleden ed. Maar ik word van het kastje naar de muur gestuurd. Heel fijn dus. Wim heeft nog flink wat vrije dagen en we hebben besloten om Coco naar het pension te brengen dat is voor iedereen een zorg minder. De verpleegkundige kan dan rustiger haar werk doen en ik word 's ochtends dan niet over-enthousiast besprongen als ik de keuken in strompel!! Mme L. leent mij een rollator, handiger dan krukken. Mijn bezoek bij de fysio in Nogent was een ramp; hij bekeek het recept en vond het bijzonder dat ik pré-operatief al behandelingen nodig had. Hij masseerde eerst de onderrug en toen mocht ik aangesloten worden op zo'n apparaat met stroomgolfjes. Het verliep prima voelde ook ontspannend, maar..... toen ik van de behandeltafel opstond, zakte ik door mijn benen. Alsof ze van elastiek waren en mij niet meer konden dragen en pijn! pijn! pijn! geen succes dus, we schrokken allebei. Ik kan niet navertellen hoe ik bij de auto ben gekomen, gelukkig een automaat, en kon mezelf naar huis rijden. Ik heb aansluitend nog twee dagen erg veel last gehad. Heb de volgende sessie dus afgezegd. Dit wil ik niet een tweede keer meemaken. Hij had daar begrip voor. (gelukkig) Vorige week is M een nachtje komen slapen en heeft voor mij twee dozen vol Weck bokalen meegenomen. In het hotel worden die verkocht gevuld met diverse maaltijden, desserts en entrees en ze werden in de glasbak gegooid. (wat een verspilling!) M. heeft van de baas toestemming gekregen om ze te verzamelen en bewaard ze dus voor mij. Super dus. Hij heeft tegelijkertijd al heel veel van de spullen die hier van hen stonden meegenomen. Dat ruimde lekker op. Zo fijn om hem weer even hier te hebben, knuffelen en bij te praten!!! En dan n.a.v. het overlijden van mijn stookmaatje opa Claude; zijn we nog eens ervoor gaan zitten om over begraven/cremeren ed te praten samen en onze wensen. Wim zei na het overlijden van zijn vader dat hij er een beetje spijt van heeft geen familiegraf te hebben gekocht en wilde het liefst in Maassluis begraven worden. Ik deed navraag over de kosten van repatrieren en dat is geen kattenpis! Vind het tegelijkertijd ook onzin, zou hij eerder overlijden als ik dan is hij niet meer in de buurt (?). We zijn dus gaan informeren bij de burgemeester hoe het hier geregeld is, er zijn nog wat lege plekken op de begraafplaats in M'celles. Je koopt zo'n plek voor 30 jaar en kan na 30 jaar verlengd worden. De prijs is een lachertje! In een graf mogen twee kisten en eventueel zolang er nog geen collombarium is (dat staat op de wensenlijst) mag er een urn bijgezet worden. (Ik wil niet begraven worden) We hebben een officiele brief geschreven om een plek te willen kopen en de volgende stap is een plek uitkiezen.

Vervellen en vervelen.

 De verpleegkundige(n), want ze kwamen bij toerbeurt, kwam zondag jl. voor het laatst de wond is dicht, de zwellingen minder en dus mocht ik het verder zelf doen. Flink invetten want de huid begon te vervellen en dat was zwaar hinderlijk. Ik heb (had) de neiging om aan de velletjes te pulken en dat moet niet.      Mijn hand ziet er verder nog wel rood uit maar het doet geen zeer en ik kan alles weer doen. Het is dus wel duidelijk dat ik van geluk mag spreken.

Ik heb me redelijk kunnen amuseren in die periode, maar saai was het wel. Ik was begonnen met het maken van een vrij grote dromenvanger voor M & E, maar dat moest ik even opzij leggen. Gelukkig kan ik sinds vorige week er weer op los haken en het geheel schiet aardig op. Komt mooi uit want M. komt as. woensdag deze kant op en dan kan het geheel met hem mee terug. Leuk om te doen, dat haken ik heb daar altijd veel schik in. Verder heb ik weinig ondernomen. Wel zorg ik een keer in de week voor een maaltijd voor Mme. L.

Jl. maandag ging ik naar de famillie T. om mijn emmertjes en bakjes op te halen. Daar trof ik voor de deur André aan, bibberend van de kou, wit van het meel op zijn hele overall. Hij was hout aan het laden voor de kachels.Hij begon ineens te huilen en vertelde dat hij die ochtend van T.T. gehoord had dat opa Claude in het ziekenhuis was overleden. Hij lag in het ziekenhuis van Neufchateau met Covid, was daar van aan het opknappen, maar zijn lijf en hart waren te moe. Mijn "stookmaatje" is niet meer.  85 jaar is hij geworden. Vanochtend was er een mis en de begrafenis, het was flink druk. Iedereen met masker op in een overvolle kerk.                                                                                                                      Hopelijk houd ik er niets van over want ik was jl. donderdagochtend met Wim in het CHU van Dijon op consult bij de neurochirurg. Ik had met het secretariaat gebeld om te peilen hoe het ervoor stond met de operaties. N.a.daarvan kreeg ik een telefoontje tijdens het boodschappen doen. Thuisgekomen luisterde ik de ingesproken boodschap in. Ik werd donderdag om 10 uur op het spreekuur verwacht.

een groot gedeelte al klaar, alleen afwerking nog

 Gelukkig kon Wim mee, want het was slecht weer. Nadat ik me bij het secretariaat had gemeld moest ik eerst langs de rontgen voor  een paar foto's. Dat ging allemaal razendsnel en  toen ik bij dokter P binnenstapte had hij de foto's al op zijn scherm. Hij herhaalde bijna hetzelfde als de eerste keer, urgentie van opereren, wat hij gaat doen, keek nog even naar mijn buik. sneetje van 10 cm, om het wigje te plaatsen en via de rug om het vast te schroeven.  Hij gaf me een recept voor post-operatieve fysio behandelingen en voor vitamines, ijzer en proteine te gebruiken een maand voor en een maand na de operatie. Ik sta gepland voor februari, ze bellen me, dan eerst een Covid test en daaraansluitend opname. Operatie op dag één,  's avonds al uit bed en de volgende dag met ambulance naar huis!!!!! Daar schrok ik wel van. Ze houden geen kostgangers kennelijk. Wim heeft nog heel veel vakantiedagen staan, ik kan alleen maar hopen dat hij er daar een aantal van op zal kunnen nemen. Ik kijk er niet naar uit, ben gewoon een bange poepert.

Als de dromenvanger klaar is, ga ik beginnen met een vertaalklus voor het museum. Ik hoef me voorlopig niet te vervelen.

2021,

 Allereerst aan iedereen de beste wensen, voor een gezond en gelukkig(er) nieuw jaar. 

Wij zitten sinds gisteren met een vervroegde avondklok, mogen na 18.00 uur niet meer naar buiten; alleen voor werk! Het schiet allemaal niet op en ik hoor vanuit het ziekenhuis in Dijon ook helemaal niets. Ik vrees dat dat ook nog wel een tijdje zal gaan duren. Dat is best vervelend want plannen kun je niet maken.

Er staat dus niets op de agenda. De kids konden hier niet zijn met de feestdagen, het was een saaie boel.We hadden een afspraak met onze vrienden in de Meuse voor de zaterdag na Kerst, maar zij moesten die afspraak annuleren omdat H.H. in contact was geweest met een buurvrouw die Corona bleek te hebben. Heel sneu voor hen, want ze gingen meteen in quarantaine. Wim en ik zijn die zaterdag maar naar Dijon gereden om wat dingetjes te doen die allang op het lijstje stonden. Coco was in het pension dus we hadden de tijd.

Oudejaarsdag bakte ik traditiegetrouw oliebollen en appelflappen, na afloop wilde ik zo snel mogelijk de pan met hete olie buiten zetten maar dat ging dus flink fout!

Het had gesneeuwd de grasmat was nat en ik gleed uit met de pan met hete olie, lang languit en de olie spatte uit de pan, het siste en stoomde als een gek en ik kreeg een scheut olie over mijn rechterhand! Ik rende naar binnen meteen onder de kraan met die hand, het deed flink zeer. Wim lag op de bank en kwam kijken en werd witheet van woede. Hij waarschuwt al jaren dat ik die pan moet laten staan, maar het leed was dus al geleden, Ik rende naar de badkamer en bleef met de hand onder de lopende kraan. Hij wilde dat ik de huisarts belde, maar die wisten er geen raad mee. Er was geen dokter en dus moest ik maar de 15 bellen. Dat gedaan, situatie uitgelegd en ik kreeg een dienstdoende arts aan de telefoon. Hij adviseerde onder de kraan teblijven met de hand, lauw water!!!! tot dat de brandweer kwam. Wim hielp me met het uittrekken van de vuile kleren vol modder.

Dat duurde een half uur en die kwam met drie man. Stelden veel vragen, controleerden bloeddruk, hartslag en verbonden uiteindelijk de hand. Ik moest naar het ziekenhuis en werd in de auto geparkeerd, op een stoeltje met mijn rug naar de rijrichting. (Wim ging naar z'n werk , mocht niet mee) De twee vrijwillige brandweerjongelui bleven naast mij staan. Het was een dollemansrit en mijn hand deed verschrikkelijk zeer. Ik werd er niet echt blij van en werd misselijk van het heen en weer geslinger. Bij het ziekenhuis in Neufchateau aangekomen, deed de "chef" de nodige administratieve handelingen en ik werd gelukkig vrij snel geholpen. Dokter checkte de wond en gaf aan de verpleger de opdracht het te verzorgen en verbinden. Ik kreeg een recept mee voor pijnstillers, verband, gaas en zalf. En een recept voor wondverpleging aan huis voor 14 dagen. Moest nieuwjaarsdag terug komen voor controle. Het zag er akelig uit, maar gelukkig is het niet echt heel vreselijk verbrand.

Inmiddels is het zondag, de verpleegkundige is gisteren en vandaag geweest, de hand ziet er heel gezwollen en rood uit hier en daar wat kleine brandblaren. Morgenochtend voordat zij komt eerst naar de apotheek want er is geen verband en zalf genoeg. Ik ben me er heel erg van bewust dat ik zoo ontzetend veel geluk heb gehad, het had zoveel erger kunnen zijn. 3/4 van de olie is op het gras terecht gekomen en NIET op mij. Ik heb, zeker weten, een beschermengeltje op mijn schouder gehad. Ik heb wel overal spierpijn van het vallen.