Memory lane,

Wim heeft vanaf 6 juli "verplicht" vrij om zodoende zijn resterende vakantiedagen van vorig jaar op te nemen.  We maakten plannen er wilden er even tussenuit, maar met alle dieren valt dat toch niet mee. Via de oude burgemeester kregen wij het adres van een pension vlak in de buurt waar hij heel veel lof over uitte. Dus contact gezocht en er was plek voor Coco, sympathieke vent en fijn dat het zo dicht in de buurt is. Peppie kon naar M&E en de kippen, konijnen en Emo kregen genoeg voedsel en water om te overleven. De overburen zouden bij de kippen een oogje in het zeil houden. Ik boekte een airbnb onder Caen om zodoende een dag naar Rouen te kunnen en een dag naar Saint Malo te rijden, beiden voor een bezoek aan vrienden van heel lang geleden. Met beide echtparen een afspraak gemaakt en donderdag nadat we Coco hadden weggebracht konden we op pad. Weersverwachtingen waren gunstig. Een flink eindje rijden en via de Peage een flinke inbreuk op je portemonnee dus kozen we voor half om half. Na Troyes verlieten we de Tolweg en reden we binnendoor. Totaal ander landschap dan hier het lijkt op de graanschuur van Europa een en al velden met graag/tarwe. We deden inkopen in de Lidl van Argentan. Het adres van de airbnb was vaag en we konden het dan ook niet vinden. Verschillende pogingen via Garmin maar helaas het lukt niet. ik vroeg het aan een fietsende meneer en hij vertelde ons dat we het beter vanaf de andere kant van het dorp konden proberen. En ja met een omweg kwamen we via een smal landweggetje bij de "boerderij", de eigenaresse was nog in Engeland vanwege Corona en de waarneemster bleek Belgisch/Amerikaans te zijn; vriendelijke dame. De pauwen liepen overal en twee honden begroetten ons. Ze waren zo eigen dat ze meteen in de gite binnen op de bank zaten!! Het zag er netjes uit. Buiten was het allemaal nog niet af, maar dat was/is niet ons probleem. Onze nachtrust werd flink verstoord door hondje Gipsy die aan een stuk door blafte, vreselijk irritant. Vrijdag bezochten we Caen en de kust van D-Day, daar waren we al eerder, maar we konden ons niet meer goed herinneren wanneer dat geweest is. M wist het nog wel maar kende ook geen jaartal.

Ondanks Corona was het overal toch best flink druk.

We zochten naar een eetadresje en belandden bij Buffalo, maar het eten was ronduit slecht. Laatste keer dus dat doen we niet meer, zonde van het geld.

Wederom een onrustige nacht en 's ochtends zagen we twee pauwen op het dak van de auto van een andere gast staan, nou dat beviel Wim natuurlijk van geen kant!! Op zijn Cadillac??? dat moeten ze niet flikken! aanklacht, schadevergoeding, krassen enz!!! We vertrokken naar Rouen en bezochten uitgebreid de stad, ik was daar al eerder Wim niet, veel herinnert aan Jeanne d'Arc. We bezochten een plaatselijke markt met een gedeelte rommelmarkt en stuitten op een stel prachtige houten duiven, we deden een bod en kochten er drie. Namen bij en patisserie een taartje mee voor bij de thee. Afspraak met de Familie C was rond 16.00 uur en we waren keurig op schema. Een hartelijke begroeting, zonder knuffels en thee in de voortuin. Zo grappig dat je ondanks dat er zo lang tussen zit je de draad zo weer oppakt. We bewonderden de babyvogeltjes in de volière en de prachtige fuchsia's. Dochter C was er ook. Het was erg gezellig en we hebben veel gelachen, M was in goede mood, dat is aan de telefoon wel eens heel anders! Bijtijds namen we afscheid en P stelde voor om zo'n fuchsia mee te nemen. Wim en P pakten de plant in en kregen hem maar net in de auto. een joekel maar zoo fantastisch. Ik was in mijn nopjes. Bij de airbnb de plant in de woonkamer gezet ivm de tocht van de volgende dag die was nog een flink eindje verder als die naar Rouen. Weer een nacht met veel onnodig geblaf van Gipsy!

En 's-ochtends ja hoor..... een pauw op het dak van de Cadillac! snotverd.... snel weggejaagd in pyama!

Ontbeten en op stap richting Saint Malo. We zouden daar tegen het middaguur zijn om gezamelijk te eten. We waren prima op tijd, kochten weer een taartje voor het dessert en belden aan. P deed open, Y was naar de bakker (ook een taart voor het dessert), we dronken bubbels om te toasten en het werd een geanimeerde middag. Y is < althans dat vonden wij> verbitterd en beetje triest, hij heeft veel last van zijn spieren n.a.v. een verkeerde medicatie. P heeft nog steeds een erg zwakke rug. We bekeken nog wat fotos van hun huwelijk in 1975 waar ik bij aanwezig was. dik 45 jaar vriendschap!!!! Een rit naar ons is voor hen beiden dus geen haalbare kaart, helaas. Een weerzien waar ruim 15 jaar tussen zit zoals deze keer, kunnen we ons dan ook niet permiteren! Ze gaven ons een klein notenboompje mee.

(Ook mijn ex-lover GR kwam ter sprake en ik vernam tot mijn verbijstering dat hij al een jaar of wat is overleden, dat is toch wel heel bizar en laat me nog niet los. Ook Y &P hebben hem na terug keer uit Nederland nooit meer gesproken, alsof hij zich schaamde, misschien??? doet er niet toe: boek is dicht).

We reden terug via de Mont Sant Michel, maar jeetje dat hoef je niet te doen want dat is een grote commerciele bussiness, waar je niet goed van wordt. Pure toeristische nepzooi geworden. Daarna richting Flevan en zochten een restaurantje, maar overal dicht of niet aantrekkelijk. Gelukkig vonden we een hotel en we hebben daar voor minder geld dan bij Buffalo, fantastisch gegeten! 

Nachtrust verliep met af en toe een blafconcert van Gipsy redelijk.

Maandagochtend alles ingepakt en op het gemakkie de terugreis ingezet. Gestopt voor een broodje uit het vuistje en met wat gedoe vanwege Garmin die ons met regelmaat de kleine weggetjes instuurde naar huis gereden.

Een vol en waardevol sejour ligt achter ons, dik 2200 kilometer op de teller en een prachtige fuchsia en een notenboompje voor in de tuin en drie prachtige houten duiven die een plekje moeten krijgen rijker.

Mooie fotos en een waardevol weerzien met een stukje nostalgie van mij uit mijn Au-Pairtijd.

                                                                                        Rouen.

                                                                    juli 1975

                                                                          M   Jeanne d'Arc

                                            Mont Sant Michel

We zijn al over de helft van 2020,

Het is inmiddels juli en mijn werk bij ET zit erop, jammergenoeg is dat nou niet echt op een leuke manier

afgerond. De 24ste zou ik de middag werken, dat vond ik al niet echt fijn want het was erg warm weer. Ik had 's maandags een sms gekregen dat hij geen werk voor me had, maar of ik dan wel woensdagmiddag kon komen. Toen ik kwam wist hij niet zo goed wat hij me zou kunnen laten doen en ik stelde voor om anders terug te gaan naar huis. Ik had diezelfde middag ook een afspraak bij de huisarts voor mijn lage rugpijn. Nee er was wel eea te doen; ik mocht de koolplantjes uit de trays halen en in 12 stuks in een kratje doen zodat ze ze in de volle grond konden zetten op het land. Van iedere soort 7 x 12. Mijn werk was in de tunnel en daar was het echt zoo bloedheet dat ik al snel erg rood aanliep en mijn hartslag lekker opliep.

Ik had het niet echt naar mijn zin, ging verschillende keren even luchten en drinken, maar het beviel me niet. Ook het feit dat ik in al die jaren nog steeds niet het verschil kan zien tussen de jonge savooiekool-, de wittekool- en de bloemkool-plantjes maakte me extra opgefokt. Na dik anderhalf uur zweten hield ik het voor gezien. Ik liep naar hem toe en zei dat ik naar huis wilde. Hij keek me verwonderd aan maar zei okay. Ik ging naar huis, nam een douche en dronk een glas thee. Ik ging achter de computer zitten en schreef op facebook:" ben voortijds gestopt , ik hield het niet meer vol".

Een aantal bekenden schreven een reactie in de trant van < logisch>, is toch geen doen met deze temperaturen en meer woorden van gelijke strekking! Ik ging naar de huisarts die me doorverwees voor een scan en een bloedonderzoek. Thuisgekomen hoorde ik mijn mobieltje gaan en wat zag ik, een sms van ET. Hij was zwaar beledigd, mijn post op FB was zijns inziens zwaar overdreven, ik had niet het recht om iets over hem op FB te schrijven enz. enz. Ik was even helemaal lamgeslagen, verbouwereerd en reageerde niet meteen. Probeerde het even te laten zakken om daarna op een rustige manier hem duidelijk te maken dat het niets met hem, niets met het werk te maken had wat hij me gaf. Maar dat de hitte en mijn leeftijd me hadden genekt! Ik schreef dat ik dacht dat de vertaalmachine op zijn mobiel het misschien verkeerd had vertaald. Hij schreef dat er papieren op tafel lagen die getekend moesten worden en omdat Manon zou komen ik vrijdag beter thuis kon blijven. Zo bizar die reactie van hem. Na mijn sms schreef hij alleen okay ik begrijp het. 

Het zit me tot op vandaag nog steeds niet lekker, heb ook eigenlijk totaal geen behoefte aan een discussie hieromtrent. Wim was vanaf dag 1 al tegen het hele gebeuren en verklaarde me voor gek dat ik op mijn leeftijd dat soort werk nog ging doen (maar ik vind het leuk, het is er gezellig en ik houd van planten en bloemen en het contact met mensen).  Ik moet dus de stoute schoenen aantrekken en mijn spullen ophalen en de planten die ik meenam afrekenen. Veel zin heb ik er niet in, maar zal er toch een dezer dagen aan moeten geloven.

Manon is inderdaad gekomen sliep twee nachtjes hier en staat nu op de camping in Foulain, bij een voor mij oude bekende uit mijn VVV kantoor tijd. Ik zocht haar woensdagvaond voor mijn IRM scan even op, ze staat er helemaal alleen in haar tentje, maar geniet van de rust. Ze komt voordat ze huiswaarts keert nog weer hier langs voor een dikke knuffel en wat spullen om mee terug te nemen. Heerlijk om haar weer even in de buurt en om me heen te hebben.