De 7 magere jaren van de emigrant,

We gaan in juli het zevende jaar in van onze emigratie. Tot nu toe zijn het zeven magere jaren met veel ongemakken, teleurstellingen en een ding is zeker leven als God in Frankrijk is er voor ons tot op heden niet bij! Maar dat wil niet zeggen dat er spijt is, integendeel (dat geldt vooral voor mijzelf, Wim heeft het nog wel eens moeilijk vooral als het gaat over werk en Franse bazen!) Teruggaan is geen oplossing, we hebben in Nederland niets meer. ( in de zin van huis ed). Zouden dan overnieuw moeten beginnen, maar ook daar is het momenteel geen rozengeur en maneschijn. Zonder woning (wachtlijsten voor een huurwoning), zonder werk (werkeloosheid), hoge ziektekosten enzovoorts. En dan ons huis hier verkopen, terwijl er zo ontzettend veel leegstand is (ook hier!) Nee, allemaal dus geen optie! We hebben een mooi huis, mede door alle renovatie door vooral Wim's handen, maar we hebben het idee dat we bezig blijven. Onze voordeur is echt kuis verrot, wachten op een offerte, vrees dat we gaan schrikken. Maar een voordeur die niet meer gemakkelijk opengaat vanwege vocht en heel veel tocht doorlaat is in de winter niet echt ideaal. Stoken op de kamer van Marieke valt ook niet mee, het is daar erg hoog, groot oppervlak en warmte stijgt! Maar vorige week werden we met iets onaangenaams geconfronteerd: ons afvalwater verdwijnt, weliswaar gedeeltelijk via de septic tank, in de hemelwaterafvoer. Een gezamenlijke afvoer met onze buurvrouw. Sinds de buurvrouw's dochter een vriend heeft, die daar tegenwoordig het huishouden bestiert, is ze niet meer zo amicaal met ons als vroeger. Ze klaagt al maanden dat ze water hoort lopen als ze in haar stal is en dat het daar stinkt. Vertelt dat aan iedereen, behalve aan ons. Gevolg: jl. zondagochtend, ik stond onder de douche, belde meneer de burgemeester aan. Hij wilde iets met ons bespreken. Magarite had ook bij hem aangeklopt (achter onze ruggen om) en heel toevallig kwamen er woensdag mensen van een bedrijf dat zich bezig houdt met afwatering en riolering. Brandende vraag of wij akkoord gingen met een onderzoekje  van het hoe, wie, wat en waarom . "Pas de problème Monsieur le Maire, allez zi!"

Zodoende kregen we dus gisterenochtend, meneer de burgemeester met twee meneren, compleet met schep en ander gereedschap. De septic tank werd uitgekleed (isolatiemateriaal), buizen werden nagelopen, waar vandaan, waar naartoe. Ik mocht kraan aanzetten, wc's doortrekken en daarna ging men naar buiten. Putdeksel werd gelicht en al snel bleek dat de afwateringskanaal ergens halverwege het terrein van de buuf is gebroken. (dat wisten wij al, maar okay!), het water kiest nu de gemakkelijkste weg en dat is dus niet de bedoeling! Aangezien Maisoncelles nog lang niet toe is aan een collectief rioleringssysteem en er niemand in het dorp afwatert volgens de normen, kan men ons niets maken. Maar we zullen zelf een buis aan moeten leggen naar de achterkant van de tuin en die buis aan moeten sluiten op een put! Op zich niet echt verschrikkelijk moeilijk ware het niet dat ons terrein meer steen dan aarde is en het graven van een geul voor die buis met een schep geen doen is! We moeten dus op zoek naar iemand met een mini-pelle! De rest kan Wim zelf, dat is geen punt. We hebben een aantal jaren geleden bij de burgemeester al eens gevraagd hoe het zou moeten, wilden toen eigenlijk een soort van autonoom systeem, maar hij raadde ons dat af, niet wetende wat er t.z.t. geëist zal gaan worden. Bij verkoop van je huis is de koper aansprakelijk voor het aanleggen van een systeem volgens de norm. Wij moeten dus z.s.m. dit oplossen, hopen maar dat de vorst nog even uitblijft, des te eerder kunnen we eraan beginnen. Ben alleen bang voor het prijskaartje wat eraan zal hangen.

Onze bezittingen, erfrecht en erfgoed!

Buiten is het nu echt winter: sneeuw en vorst en slechte wegen. Sta niet echt te trappelen om Marieke op te gaan halen en ben heel blij dat Wim vanavond niet hoeft te werken, nu kan hij de honneurs waarnemen. Geen idee of hij in deze omstandigheden Marieke achter het stuur zal laten, maar dat zoeken ze maar samen uit. Ik zit bij de warme kachel en er komt niet echt veel uit mijn handen. Ik moet nog een heel stuk vertalen uit het Frans in het Nederlands, in het Engels en in het Duits en omdat ik weet dat het geen gemakkelijke klus is stel ik het voortdurend uit. Slechte zaak natuurlijk want ik zal er toch een keer aan moeten geloven!
Mijn taguanoten uit Peru zijn eindelijk aangekomen en de kleuren zijn fantastisch, ik heb alleen niet echt veel materiaal om ermee aan de slag te gaan, moet even geduld hebben om kralen en dingen te bestellen, want hier is het wat dat betreft heel rampzalig: er is nauwelijks iets op dat gebied te vinden dus is de enige optie via internet.
Vorige week waren Wim en ik voor een informatief gesprek bij de notaris. Ons testament is hier niet geldig, omdat we nu ingezetenen zijn van Frankrijk geldt het Franse erfrecht als eerste! Dat is een vervelende bijkomstigheid want dat betekent dat we een en ander opnieuw vast moeten laten leggen. (kassa!!) Het zou toch treurig zijn als een van ons komt te overlijden en de meiden erven onze bezittingen en de langstlevende moet toestemming vragen om in dit huis te kunnen blijven wonen.
We hebben dus alles goed doorgesproken en hij gaat alles vorm geven.
Toen kwamen we ook tot de ontdekking dat de voordeur op instorten staat. Het hout is dermate verrot dat de gaten erin vallen. Ik heb AV gevraagd langs te komen om te kijken of het te repareren valt, maar helaas dat is een veel te kostbare geschiedenis. Oud hout, foute lijm en dan zou het meer kosten dan een nieuwe deur.  We hebben dus samen met de overburen een offerte aangevraagd voor een nieuwe deur. Vrees dat dat schrikken wordt. Het nieuwe jaar is dus leuk begonnen.

2013, mijn eigen BOB en goede voornemens!

2013 is al een paar dagen oud, dus aan iedereen die ik nog niet heb gehoord of gezien bij deze alsnog de allerbeste wensen! Gezondheid staat bovenaan de lijst, hier zegt men in een adem:"Bonne Année, Bonne Santé" en dat is ook inderdaad de hoofdzaak voor zowel jong als oud.
Wij hebben de feestdagen in alle rust doorgebracht. Niet mijn ding ik hunker nog steeds naar een tafel voor gasten en uitgebreid van alles genieten. helaas ook dit jaar weer niet voor ons weggelegd. Wim moest gewoon werken, we aten dus tegen half drie de belangrijkste maaltijd en deden het tegen negenen's avonds met wat hapjes dunnetjes over. Oud en Nieuw was Marieke al vroeg vertrokken naar een feest met vrienden. We waren dus samen en keken televisie en aten de zelfgebakken oliebollen. Had nog stille hoop dat de overburen er zouden zijn maar die vertrokken tegen tienen en die zagen we die nacht niet meer terug. Het was dus niet echt zo' n festijn. Vuurwerk of iets is er hier niet bij en voor de meeste dorpsgenoten is het een dag als alle anderen; dus gaan ze gewoon naar bed!
Wie weet zal het dit jaar met Kerst en Oud en Nieuw wat feestelijker aan toe gaan in huize Bos(?)
Marieke had in de laatste week van december nog haar laatste 5 rijlessen. De rijinstructeur adviseerde om nog twee extra lessen te nemen en toen werden we uitgenodigd voor een evaluatie i.v.m de "conduite accompagnée". Wim zat natuurlijk weer moeilijk met zijn werk en dus was ik alleen de klos. Ik nam plaats achter Marieke en de rij instructrice zette in die twee uur nog even de puntjes op de i! Straatje keren, parkeren, en een paar kleine andere manoeuvres. Ik had de indruk dat ze erg dicht langs de stoeprand reed; maar de juf maakte me er op attent dat dat gezichtsbedrog is als je achterin zit.  Marieke reed terug naar de rijschool, nog een paar administratieve handelingen en we mochten gaan. We dronken wat in het stadscafé en gingen naar de parkeerplaats naar de auto, ik gaf haar de sleutels en liet haar op het parkeerterrein even aan deze auto wennen. Ze gaf aan het wel aan te kunnen en dus reed ze naar de supermarkt en parkeerde de auto. We deden de nodige boodschappen ( je zou niet zeggen dat het crisis is, zo net na de feestdagen hadden de meeste mensen karren vol en was het enorm druk) intussen was het donker geworden en miezerde het. Marieke wilde toch graag rijden, want het is de bedoeling dat ze voor juli 1000km rijdt! Ik voelde me even een beetje ongemakkelijk maar het moest toch een keer gebeuren en zo reed ze naar huis. Ik moet zeggen ze doet het goed, is best zeker achter het stuur en ik heb zonder kromme tenen en commentaar als bijrijder me er niet ongemakkelijk bij gevoeld! Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen rijstijl, maar ze schat situaties goed in. Zondag zijn we op visite geweest bij GvB in VsA. Marieke reed heen en terug en vanochtend heeft ze zichzelf naar school gereden. Haar tassen had ze gisterenavond al in de auto gezet en ze was er helemaal klaar voor. Jammer alleen dat we halverwege de route een aangereden hert (of ree) zagen liggen die nog lag te stuiptrekken; daar waren we allebei even een beetje van ondersteboven. Ik heb dus vanaf jl. zaterdag een privé chauffeur en BOB tegelijkertijd. Marieke maakte me er wel op attent dat ik "nuchter" moet zijn om ten allen tijde het stuur over te kunnen nemen; dus meer dan 1 glaasje zit er niet in!!!!!