Coco''s capriolen.

Vandaag vroeg wakker coco heeft me voortijdig gewekt. We waren om half elf thuis gisteren avond na een hele enerverende dag. We reden hier om twaalf uur weg. Coco achterin. Rit van ruim anderhalf uur om bij W&H te komen. Coco was rustig in de auto. Wim vindt t altijd weer een pokken eind die rijdt 100 x liever naar Nederland. Dit is grotendeels kleine wegen. We waren er om iets voor twee uur. Coco aan de grote lijn van Matt eerst nog onrustig maar na een poos ging ze toch naast Wim liggen. We dronken thee gingen over op wat fris en hadden flink wat bij te praten.Konden lekker buiten zitten.

Angenietha

H en ik doken de keuken in en bereidden het eten voor. We aten het voorgerecht nog buiten. Omdat t toch kil werd wilden we naar binnen verkassen en keek ik samen met Wim waar we Coco neer konden zetten in de schuur met de deur naar de keuken open. We maakten de lange lijn vast en Coco kon zo of de keuken in of nog net de tuin in. We begonnen te eten en schoorvoetend wilde Coco toch even in de keuken kijken. Er gebeurde iets onverwachts in de keuken en Coco schrok stootte daarbij een krat met flessen om en dat maakte veel lawaai ze nam een run en hoe ze t voor elkaar kreeg , geen idee maar de lange lijn en haar harnais lagen bij de schuur deur en Coco was........... Nergens meer te zien.

Angenietha

Het terrein is niet omheind ze kon dus overal naar toe zijn in grote paniek. Wij naar buiten, we zagen haar nergens meer. Iedereen ging een kant op, tevergeefs geen spoor van Coco. Wim optimistisch als altijd (maar niet heus) zei dat we t wel konden vergeten. Hij pakte de auto en reed een rondje. Kwam terug hij had haar nergens gezien. Teneergeslagen overlegden we. Ik kon geen hap meer eten.

Angenietha

De wetenschap dat Coco daar de omgeving niet kent, haar enorme paniek kennende kwamen we tot de conclusie dat ze wellicht toch terug zou komen naar het huis van W&H. Desnoods kon Wim naar huis en zou ik blijven slapen. H zei zullen wij toch nog maar een eindje gaan lopen? Een van de buurkinderen had gezegd dat ze een blonde hond had gezien en in welke richting die was gerend. We zijn gaan lopen en ik heb iedere keer in mijn handen geklapt en Coco's naam geroepen. Precies zoals thuis als ze in de tuin is. We zagen haar nergens. Ik was ten einde raad.. Ineens zag ik iets rennen. Ik bleef roepen en klappen en kwam ze te voorschijn. Geloof dat zij net zo blij was als ik. Ik kon haar niet pakken en dus bleef ik haar naam noemen en zei kom maar Coco dan gaan we naar Wim. Ze volgde ons. Tot vlakbij het huis. Maar ze wilde t erf niet op.

Angenietha

Wim heeft de achterklep van de auto opengedaan en daar sprong ze uit zichzelf in. Klep meteen dichtgedaan. Wat een commotie!!!!!

Angenietha

Wim heeft haar riem om kunnen doen. En nog even mee kunnen nemen richting tuinstoelen. Daar hebben we nog het door mij gemaakte dessert op kunnen eten. Alle vier zo opgelucht. Gelukkige bijkomstigheid is dat W&H een poes hebben Siepie die dezelfde angst heeft als Coco en daardoor begrip hadden voor de situatie en onze enorme frustratie. Maar OMG wat waren we allemaal blij dat we Coco terug hebben. Want we weten zeker dat het niemand gelukt zou zijn haar te pakken te krijgen en wat zou er dan met Coco zijn gebeurd,?

Angenietha

Om iets over negen reden we met een versleten Coco achterin terug naar huis. Maar we weten zeker dat we Coco niet meer naar zo'n bezoekje mee zullen nemen.

Zo blij dat ze mijn stem heeft herkend en kennelijk toch mij zo vertrouwd dat ze me volgde die kilometer achter me aan! Het was een hard gelach maar ook een wijze les.

We moeten dus een ander harnais kopen. Snappen niet hoe ze hier uit is gekomen. Het lag aan die lijn en alles zat nog gewoon dicht en vast!!!!?

9 augustus 2019, om niet snel te vergeten.

De voorbereidingen waren intensief, het uitzoeken van de gerechten, het maken van de enorme boodschappenlijst en daar waar nodig ook nog de vertaling(en) hebben me veel tijd gekost.
In eerste instantie een koud buffet voor ca.80/100 personen. Ik ging uit van 80 en vermenigvuldigde de receptuur daar waar nodig. Veel gereken, maar ik reken altijd ruim. Liever teveel dan te weinig.
Les Aiglons de Marac hadden mij 'carte blanche"gegeven voor wat betreft de samenstelling van het buffet, dat is altijd wel prettig. Toen ik op de woensdag  een week ervoor opbelde naar de voorzitter die de reserveringen opnam, vertelde hij me ongeveer 30 inschrijvingen te hebben, Daar schrok ik wel even van, maar de deadline was de 6de augustus. Dinsdagsavonds kreeg ik door dat er inclusief de vrijwilligers 96 mensen mee zouden eten.
De waslijst boodschappen bij de drive van Leclerc kon de deur uit, de bestelling bij Intermarche van de vleeswaren gaf ik door en via internet deed ik de bestelling voor de Aziatische producten en nog wat andere kleine dingen die ik nergens kon vinden kwamen via internet op tijd binnen.
Donderdagochtend om half zeven zou AvG aankomen met de Flixbus, zij wilde zo graag dit een keer van dichtbij meemaken dat ze een ticket voor de bus had gekocht en woensdagavond om 22.00 uur op Rotterdam CS op de bus stapte, ze zou een weekje blijven.
Dus die donderdagochtend vroeg op, op weg naar Langres Nord waar de bus zou stoppen.
(buschauffeur reed echter de afrit voorbij en moest omdraaien bij de volgende afrit, gevolg was dat de bus een dik kwartier later de tolpoortjes doorkwam).
Naar huis gereden, AvG haar spullen in de logeerkamer gezet, met elkaar geluncht en toen op pad voor het ophalen van de boodschappen, gelukkig had ik Wim's Berlingot en kon het er allemaal goed in, Het was echter behoorlijk warm dus koelelementen en koeltassen voor de zuivel en de vleeswaren.
Afgeleverd bij de salle de fetes in Marac. Stand van zaken opgenomen wat betreft potten en pannen, lijstje gemaakt wat ikzelf mee moest nemen. 10 Vrijwilligers waren gecharterd en afspraak stond voor 8 uur de volgende ochtend. Vrijdagochtend dus vroeg op, de rest van de boodschappen in de auto en op pad.

het menu

Daar aangekomen alles uitgestald, kennis gemaakt met de 10 vrijwilligers die in de vorm van een workshop onder mijn leiding zouden kokkerellen. 9 vrouwen en een man. Alles uitgebreid doorgenomen, taken verdeeld. Werkten in groepjes van twee. Helaas zit er altijd wel een zeikerd bij (uitspraak van een kookdocent van heel lang geleden!) en dat was ook dit keer het geval. Een lastige mevrouw, die al meteen zelf uitmaakte wat ze ging maken!
Maar goed verder verliep het eigenlijk best lekker en vlot, zodanig dat ik samen met AvG om een uur naar huis reed, daar even lekker een doucheje pikte en kon bankhangen. Afspraak om om 18.00 uur weer ter plekke te zijn beviel mij uitstekend. 80% van de gerechten was klaar, alleen hier en daar nog wat kleine dingen, w.o. sausjes maken en op schalen uitserveren.
Daar weer aangekomen werd er verteld dat het juiste aantal deelnemers was gestegen naar 104 personen en dat er voor de film/documentaire 130 mensen werden verwacht. We hielden een briefing en iedereen kende zijn taak. We spraken af het menu in drieën te splitsen. Ik kreeg onverwachts het verzoek mezelf aan de mensen voor te stellen en het menu aan hen uit te leggen m.b.v. de microfoon. Er werden foto's gemaakt en geapplaudisseerd. Ik had (mede omdat AvG er was) ,Wim ook zover gekregen dat hij aanwezig zou zijn, ik vind het iedere keer zo jammer dat hij niet meemaakt wat ik tijdens zo'n festijn allemaal presteer. Ik kon een paar keer even aan hun tafel aanschuiven.
Het buffet werd heel enthousiast ontvangen, kreeg verschillende mensen in de keuken en aan tafel met vragen en complimenten. Er werd nog een foto gemaakt voor de krant en we kregen een flinke staande ovatie.
De film/docu viel me tegen, Wim ging eerder naar huis vanwege Coco en AvG kon de film niet verstaan en was ook moe van de hele dag zo intensief te beleven. We pakten de spullen, en reden dus voortijds naar huis terug.

Het 'kookteam"

JHM ma.12-09-2019

koude soep van courgette, cappuccino van rode biet en komkommer-paprikaterrine

Het was een groot succes, ik ben onder het budget kunnen blijven qua onkosten en dankzij die kleine break in de middag was ik beduidend minder versleten. Dus dat is een ding om in de gaten te houden bij een volgend festijn van die omvang.