Wennen aan een andere gezinssamenstelling!

Ruim twee weken geleden schreef ik dat we "afscheid" hadden genomen van Marieke, zij vertrok naar Lille.
Wij zijn, Wim en ik, met een auto vol spullen inclusief de fiets dinsdags om 6 uur 's-ochtends naar Lille gegaan om haar een beetje met inrichten te helpen en nog wat spullen aan te schaffen bij Ikea (slechts 10 minuten van hen vandaan).
Je kon goed merken dat Lille een en al studenten huisvest want het merendeel van de uitgekozen spullen was uitverkocht! Dat was dus  jammer maar we kwamen er toch uit. Het nieuwe bureau, een tafeltje, twee eetkamerstoeltjes en de gordijnen sierden aan het eind van de dinsdag hun kamers! Het is niet groot en het "trappenhuis" met wenteltrap is zo smal dat er nauwelijks iets naar boven kan, dus helaas voorlopig alleen een matras en geen ledikant, dat paste zelfs niet door het raam. Marieke's lyceum is 30 minuten lopen en daarom knapte Wim de VTT op en kan ze indien gewenst met de fiets. Ze hebben op de begane grond een klein plaatsje daar kan ze haar fiets stallen en is er ruimte voor een wasmachine. Daar heeft de vader van A-L voor gezorgd dus eigenlijk hebben ze in principe alles wat nodig is. A-L universiteit is heel dicht bij.
Even heen en weer naar Lille is nou niet echt zo haalbaar want die 450km heen en terug is erg vermoeiend en ook dit keer weer de nodige trammelant met de Tomtom!!! Wat een ellende, die liet ons het grootste gedeelte van de terugreis via kleine wegen i.p.v. de péage rijden en ja als je dan eenmaal van de grote weg af bent dan ben je er niet zo snel weer op terug!!! Ik heb dan altijd erg veel moeite met het gedrag van mijn chauffeur, die gaat zitten kreunen, steunen, zuchten en is niet meer aanspreekbaar en op de een of de andere manier voel ik me dan onmiddellijk schuldig! (heb inmiddels van mijn collegae begrepen dat ik daarin niet de enige ben!!!, hen overkomt hetzelfde!!) We reden daardoor dus alleen kleine wegen, vaak 110, dan 90 en soms ineens 50 kilometer per uur. Het schoot niet op, zagen het steeds later worden en de volgende dag moesten we bieden gewoon weer aan het werk.het werd dus al met al een lange dag!
We zijn dus sinds begin van deze maand zonder puber!
Het is moet ik zeggen wel even wennen, maar we komen weer een beetje aan onszelf toen. hebben er vorige zondag van geprofiteerd en zijn vanwege de Nationale dagen van het Erfgoed samen op pad geweest met de Pass52! Metalurgic Parc en Chateau van Cirey sur Blaise, was heel aangenaam!
Voor herhaling vatbaar

Een leeg-nest syndroom?

Ik weet niet of ik nu al kan zeggen dat ik last ervan heb, maar bizar en vreemd is het allemaal nog wel. Ging ik er enkele weken geleden nog vanuit dat de hele actie van verhuizen naar Lille en samenwonen met AL van de baan was, i.v.m. het telefoontje dat Montebello lyceum geen plek had voor Marieke en het vinden van een woning nog meer problemen opleverde; had ik het dus bij het verkeerde eind.
Marieke had weer contact opgenomen met het Centre d'Information en Oriëntation in Lille en AL ging intussen met haar vader op zoek naar een optrekje. Toen zij dat gevonden hadden ging alles in sneltreinvaart, de academie du Nord heeft meerdere lycea en dus kwam er een plek op een van deze en met het hebben van een huisadres konden ze M niet weigeren.
Marieke's laatste werkdag op de camping was jl. vrijdag en zij kwam zaterdag met de trein terug uit Vernioz.
Ik had een vrije dag en haalde haar op het station op. 's Avonds waste ik snel wat ondergoed en zette zij alles wat moet verhuizen beneden neer. De volgende dag zondag vertrok ze dus met de trein naar Lille, we namen op het station afscheid. Vond het toen de trein wegreed toch erg moeilijk, pinkte stiekem toch een traan weg. 18 jaar en op eigen benen! In de hoop dat ze het gaat redden, financieel, opleiding, samenwonen, zelfstandig zijn. Allemaal nieuw en ver weg! (tegelijkertijd realiseer ik me dat ik op die leeftijd ook het huis verliet), ik bleef echter in dezelfde stad, zij zit 900 kilometer verder! Kan niet even stiekem om een hoekje kijken of net als mijn moeder toentertijd bij tij en ontij even binnenwippen! (niet dat Ik dat nou zo leuk vond) gelukkig is er telefoon, mail en kunnen we onbeperkt sms-en, maar toch het blijft moeilijk te verkroppen dat ik nu mijn beide meiden alleen op afstand kan knuffelen. Dit is echter wat zij heel graag wilde en dat ze gemotiveerd is dat is een ding wat zeker is. Laten we er het beste van hopen. Meer kunnen we niet. Het lege nestsyndroom zal vast en zeker zo nu en dan de kop op steken, lijkt me normaal. "loslaten" hoort erbij en een ding is zeker het zal een stuk rustiger zijn in huis. Ze is en was nou eenmaal niet de gemakkelijkste van de twee en laat zich niet de kaas van het brood afeten. Maar dat dat af en toe op conflicten uitdraait daar zal ze zelf mee moeten leren omgaan.Maar zonder Floyd en nu dan ook zonder Marieke is onze "ménage" in korte tijd wel heel erg stil geworden.