Alle ellende komt in 3-en!

Je hebt soms ineens van die dagen, of weken, dat alles tegenzit................... Het begon eind maart, Wim kwam van z'n werk met een pijnlijke kuit, hij vertelde dat hij iets had horen "knappen". "Ga naar de huisarts" zei ik, maar dat was niet nodig, zou wel vanzelf over gaan. Een paar dagen later kreeg hij een schop tegen hetzelfde been van een boze koe, dus nog pijnlijker als ervoor en ging hij akkoord om de huisarts op te zoeken. Dokter B stuurde hem meteen door voor het maken van een echo, daar constateerde de radioloog dat hij een trombosebeen had! dus meteen door naar de EH in het ziekenhuis. Na een enorm lange wachttijd werd hij geholpen, paniek alom. Infuus? nacht blijven? Na bijna 6 uur en diverse artsen te hebben gezien mocht hij toch mee naar huis. Een werkverbod, rust, steunkous en bloedverdunners. Het was toen 3 april. Zijn arret liep tot 28 april, we gaven t door aan zijn bazin, die was vast en zeker niet blij, maar dat is/was niet ons probleem. Tegen het eind van de laatste week, was ik er nog niet gerust op dat het verbeterd was, zodoende toch maar weer naar huisarts, een vervangster, die controleerde alles en verlengde het ziekteverlof met 4 weken! Inmiddels consulteerden we een angioloog, jonge vlotte vent die alles controleerde en de bloedverdunner dosis niet verlaagde maar op 2x per dag 5 mg hield. Nieuwe afspraak gemaakt dat zal begin juli zijn. Het dragen van de steunkous tot aan de lies begint intussen te wennen. Wim is voorzichtig begonnen met het verven van de kozijnen, ieder dag een stukje. Hij moet zich aan bepaalde tijden houden voor eventuele controle. weleens boos zou kunnen zijn en zou krabben.....

Half mei zagen we bij Emootje een rare plek op haar buikje, ze bleef maar likken en ik kocht ontsmettingsspray om het wondje schoon te houden. Op een ochtend was mijn eetkamerstoel helemaal drijfnat en dat rook niet naar urine, raar dus. in de dagen erna zagen we diverse druppels liggen daar waar ze zat of stond. Vreemd dus afspraak dierenarts gemaakt. Ze ging met veel tegenstribbelen het transportmandje in, bij dierendokter waarschuwde ik dat ze weleens zou kunnen krabben maar dat gebeurde helemaal niet, ze liet het allemaal toe en we zagen twwee kleine gaatjes, leek erop dat ze gebeten was (?). ze kreeg een prik en druppels mee. De dagen daarop volgende begon het vocht verschrikkelijk te ruiken, zo erg dat we er geen raad mee wisten, in het weekend was het ondragelijk en wilden we haar niet meer in huis te willen hebben en besloten we om haar dan maar in de garage te zetten in afwachting van een afspraak bij de dierenarts. Die hele missie mislukt compleet, Wim kreeg de garagedeur met een klap op zijn hoofd en Emo zat er niet in maar was ontsnapt. Maandagochtend dierenarts gebeld, ik mocht haar langs brengen dan zouden ze haar onderzoeken. Ik mocht om 14.30 uur bellen en toen kregen we te horen dat haar buikje vol zat met zwerende cystes. Ze was bijna 15 jaar en haar nog laten opereren met het risico dat het niet zou helpen wezen we af, we zijn erheen gegaan en Mma.L heeft haar op een hele nette manier in laten slapen. Wim heeft haar thuis begraven.

Inmiddels zijn we op tweederde van de maand mei, nog steeds geen zomerweer en iedere dag stevige wind. Wim is nog thuis, we gingen eergisteren toch weer naar de huisarts, zijn verlof liep tot eind deze week, maar toen ik hem zaterdagochtend zag nadat hij het kippenhok had schoongemaakt , schrok ik me een ongeluk; hij was helemaal kapot! Dus nu heeft hij gisteren bloed laten prikken, morgen een eerste behandeling bij de fysio en vrijdag wordt er een scan gemaakt van zijn longen, wellicht is er toch sprake van een lichte longembolie? We hopen natuurlijk dat dat niet zo is, maar hij is erg moe en af en toe benauwd. Zijn arret is verlengd tot 10 juni. En als derde... belde Max vrijdag in de middag dat het met Manon ook niet okay was, die werd opgenomenop de IC met (ook) trombose en een lichte longembolie, SHIT dus. dit is bij haar een jaar of 15 geleden ook het geval geweest en is iets waar ze sindsdien altijd bang voor is gebleven. Wat is het dan zwaar K dat je niet even erheen kunt. Gelukkig was de communicatie prima en bleef ik keurig op de hoogte, ze is inmiddels thuyis en ook zij moet volgende week voor een scan naar het ziekebhuis. We zitten dus in spanning voor haar en ook voor Wim. we blijven positief en duimen ons het ongeluk.