Na weeën van mijn spondylilothesis.

In wachtte al vanaf augustus op mijn opname en operatie, maar door de hele Corona toestand werd dat uitgesteld tot???? Ik wilde dat ik het wist. Totdat ik ineens werd opgeroepen voor een consult bij de neurochriurg in Dijon. Voorafgaande daaraan moest ik nog even langs de rontgen voor wat foto's. Voor de tweede keer zei hij dat hij mij wilde helpen en het liefst zsm. Toen uiteindelijk de paparassen binnen kwamen en de datum bekend was, kreeg ik het toch wel even spaans benauwd. Ik moest op donderdag 11 februari me om 15.00 uur melden aan de opnamebalie, Wim mkocht gelukkig me naar binnen. Toen via een wir-war aan gangen naar de afdeling Neurochirurgie. Daar lagen de papieren voor me klaar, kreeg ik mijn polsbandje en werd ik naar mijn kamer verwezen. (ik had nog geinformeerd bij de verzekering om zeker te weten niet voor verrassingen te staan als de rekening komt tzt. Een eenpersoonskamer is ten alle tijde stukken duurder dan een tweepersoons. Er werd me verzekerd dat dit niet het geval zou zijn want alle kamers op de fadeling waren eenpersoons. Zag er kil en kaal uit maar wel netjes, met een eigen badkamer. Wim nam een halfuurtje later afscheid en ik kreeg eerst de anesthesiste op bezoek,daarna nog iemand van maatschappelijk werk ivm nazorg thuis. Het avondeten was een smerig ruikende rare kleur soep (??) en nog wat onappetijtelijks. Ik zou om 8 uur naar de operatiekamer worden gebracht. Vanaf 24.00 uur mocht ik niets meer eten of drinken. Om 5.00 uur werd ik wakker gemaakt, ik had nog niet echt veel geslapen want het was busy doing in de gangen en belletjes rinkelden zonder ophouden. Tevens landt er een helikopter op het dak en die hoor je en voel je aankomen. Ik was redelijk rustig en beantwoordde alle vragen aan de ok zuster. Kreeg een kapje op de mond en twee infuzen in mijn linkerhand, verder weet ik niets meer. Ik werd wakker op de uitslaapkamer en dutte weer in en kwam om een uur of 19.00 uur weer bij mijn positieve op de kamer. Duf, pijn, vieze smaak. De neurochirurg kwam langs en die wilde dat ik meteen opstond en liep een rondje met me! Terug in bed belde ik voor hulp, maar zusters hadden het te druk met andere dingen. Duurde lang voordat er iemand kwam. En zo ging het alle volgende dagen. Sommige zusters hebben dit beroep niet als roeping, waren onvriendelijk en onaangenaam, kortaf en prikkelbaar. Liggen was onconfortabel, lakens gleden weg, kussen keihard, maar je moet jezelf maar zien te redden.Ik at een yoghurtje veel eetlust had ik niet. De volgende ochtend (zaterdag) kreeg ik een homp baguette een bol met thee een jammetje en een stukje boter, maar ja je hebt maar een hand!!!! Dus veel eten was er niet bij en thee in een bol kun je met een hand niet oppakken! Maar daar interesseert iemand zich voor. Ik moest uit bed en me douchen. ook hier weer zonder erg veel hulp. ze zetten je op de stoel en gaan weg, mijn steunkousen werden gelukkig wel aangedaan want dat kon ik echt niet alleen. Bukken was een ramp (is het trouwens nog steeds), zeep viel en niemand raapt het voor je op. Mijn pleisters bleken toch veel water te absorberen gevolg; een drijfnatte pyama en kamerjas. Ik had rare kriebels in mijn lijf en mijn linkerbeen voelde dof en alsof het sliep. Dokter P kwam (op zijn vrije dag in sportief tenue langs) om me gerust te stellen, zo lief! Hij vertelde maandag en dinsdag niet aanwezig te zijn en zou dan woensdagaochtend met me bespreken hoe en wanneer ik naar huis zou kunnen. Maandagochtend was ik in tranen, wederom was ik drijfnat na het douchen en had ik het zo verschrikkelijk koud en niemand die me kwam helpen, totdat er ineens een heledelegatie in mijn kamer stond, verpleegkundige, een andere neurochirurg en een 8 tal co-assistenten. Allemaal enthousiast wat zij op de fotos hadden gezien. Dokter P had fantastich werk geleverd!. Ik moest even lopen, laten zien wat ik wel en niet kon en mijn tranen , "ach ze gaan u vast zo helpen verkleden!" Maar zou u niet liever naar huis willen? dat was dus niet tegen dovenmansoren gezegd. "Graag heel graag" antwoordde ik. Snel werden er allerlei papieren geregeld w.o. ambulancevervoer, tork men even snel de urinekatheter eruit (au). Tot op 10 minuten voor vertrek zaten beide infuus naalden nog in mijn hand. De ambulancerbroeder maakte daar een zuster op attent, dus ook dat even snel hoeps eruit. De rit was slopend, een keiharde brancard, maar lieve mensen wat was ik blij dat ik naar huis ging. Voor een stukje menselijkheid en liefdevlle ontferming hoef je niet naar het CHU in Dijon!