Blaaspijpjes!

Per 1 juli 2012 jl. is er een nieuwe regel toegevoegd aan de lijst van artikelen die je verplicht in de auto bij je moet hebben met name dus de "platgezegd" blaaspijpjes; in het Frans de "ethylotests". Iedere auto moet er twee aan boord hebben. Vanaf 1 november is het echt verplicht, nu is het nog niet strafbaar. Helaas door alle media over dit fenomeen waren ze dus nergens verkrijgbaar.
In mijn mailbox zag ik begin juli een aanbieding: twee tests voor slechts de portokosten t.w. 0.99€! dat was dus wel erg aantrekkelijk en meteen bestelde ik twee keer (we zijn in het gelukkige bezit van twee auto's). Ik betaalde twee keer 0.99 cent met mijn creditcard. Na een dag of zes waren de tests nog steeds niet in onze brievenbus beland en kreeg ik toch wel argwaan. Ik keek nog een keer naar de bevestiging en tot mijn grote schrik bleek ik dus een abonnement te hebben afgeloten, zonder dat ik dat had gezien en zonder dat ik dat wilde! 8 maanden lang iedere maand 8 tests!!!!!! Meteen ben ik op zoek gegaan naar een lijk om dit abonnement stop te zetten, maar wat bleek...... onze bankrekening was inmiddels al royaal benut!
Wat een verschrikking!
Behalve je abonnement opzeggen kon ik op dat moment weinig. Bij de bank vertelde de bediende dat ik, omdat ik met de creditcard had betaald, vrijwillig toestemming had gegeven voor een automatische incasso. Ik baalde stevig!!! Toen ik Marieke wegbracht naar Neufchateau heb ik meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om naar het politiebureau te gaan; ik wilde nl. aangifte doen. Maar dat was niet mogelijk!
De enige oplossing was onze creditcards blokkeren. Dat hebben we dus gedaan. Lastig is dat wel want nu zijn we gedurende minimaal 10 dagen genoodzaakt om op ouderwetse wijze met cheques af te rekenen. Geld opnemen is niet mogelijk.
Intussen zijn de ethylotests nog steeds niet geleverd. Zal ook wel nooit gebeuren vrees ik. Ik heb een brief geschreven naar de Franse consumentenorganisatie "60 millions de consommateurs" zijn zijn dus volledig op de hoogte van deze oplichterij maar doen er vooralsnog niets aan dan er ruchtbaarheid aan geven via radio en krant. Maar ja ik ben er toch met open ogen ingestonken en met mij nog vele vele anderen!

Kan Bruin het nog trekken???

Om jullie eerlijk de waarheid te zeggen; nou eigenlijk niet maar je moet jezelf toch af en toe eens iets gunnen?
We hadden tenslotte allebei een royale week vakantie en om dan thuis te blijven plakken is ook zo wat. Het leven gaat dan gewoon z'n gangetje en profiteer je nergens van. Dus mijn plannetje om een paar daagjes erop uit te trekken nam vastere vormen aan en zodoende zijn we uiteindelijk donderdagochtend samen naar Zwitserland vertrokken. Marieke had nauwelijks last van een jetlag en we lieten haar, samen met onze beestenboel, met een gerust hart achter. Het is eigenlijk helemaal niet zo ver weg, jammer alleen dat de TomTom ons het eerste stuk helemaal binnendoor liet rijden, dat kost veel tijd, maar nauwelijks drie uur later passeerden wij de Frans/Zwitserse grens. We parkeerden de auto in een parkeergarage in Basel en liepen een paar uurtjes door de stad. Toen verder op weg naar Zürich.
E&A hadden voor ons de gastenkamer in orde gemaakt en zouden de toegang open laten.
Helaas bij aankomst bleek het niet het geval te zijn: zij hadden door een overvol programma (op het bureau ligt een maandplanner en het is onbegrijpelijk hoe vol hun programma is) de deur toch dichtgetrokken. Een heel behulpzame buurvrouw deed het nodige en binnen afzienbare tijd konden we de kamer binnen. 's-Avonds aten we met elkaar en het weerzien was allerhartelijkst. We hadden elkaar al meer dan 15 jaar niet meer gezien! Volgende dag ondernamen Wim en ik samen, dank zij een vrij-reizen kaart, een treinritje naar Zürich centrum. Daar stapten we op de boot die ons Zûrichsee vanaf het water liet ontdekken. Onvoorstelbaar hoeveel er om dat meer werd en nog steeds wordt gebouwd. Ieder vrij plekje wordt benut en sommige gebouwen zijn meer dan verschrikkelijk, van de oude echte Zwitserse huisjes is nauwelijks meer iets te zien. Doodzonde! Ook de familie B heeft het ouderlijk huis af moeten breken en nieuwbouw gepleegd; een prachtig huis met een super uitzicht maar ook dit is van buiten gezien net een blokkendoos. Het avondeten hebben we met z'n viertjes genuttigd en onverwachts kondigde zich via de telefoon ook nog hun dochter I. aan. Aangezien de agenda van de familie B meer dan vol is hadden we in onderling overleg met elkaar besloten dat wij na een gezamelijk ontbijt op weg zouden gaan naar de dames F. in Fraubrunnen. Samen met A stippelden we een route uit zodat we nog iets van het Zwitserse landschap zouden zien. Het was een prachtige tocht, we namen allereerst de pont naar de overkant van het meer en toen over landweggetjes naar Fraubrunnen. Daar is het even hele andere koek. HF is intussen 92 jaar, vergeetachtig en niet meer goed ter been, dochter R (mijn leeftijd) heeft een vreselijk hectisch leven; haar tweelingdochters wonen met haar in huis. Beide dochters (ook niet getrouwd), hebben allebei een kind. Dus al met al een heel huishouden, waar de beide dochters een beetje maling hebben aan de huishouding en dergelijke en de kleindochters vast en zeker ADHD hebben. Ik heb meelij met R. Zij draait overal alleen voor op. Ze had er min of meer op gerekend dat wij zouden blijven slapen, maar eerlijk gezegd zagen wij dat niet zo zitten en hadden we een goed excuus om diezelfde middag nog naar huis te rijden. Thuisgekomen was alles goed gegaan, helaas heeft een van onze katten de kattenbak niet kunnen vinden en konden we op zoek naar iets wat vreselijk stonk en smerig was om op te ruimen. Maar ook dat hebben we voor elkaar gekregen. Daarna nog een drietal daagjes samen en vanaf gisteren ben ik weer in het museum. Wim moet maandag weer aan de bak! Maar voor hoelang???? De baas heeft besloten over te stappen op een melkrobot! Hoe lang hebben ze Wim nog nodig? Wat hangt hem boven het hoofd?? We weten niets en durven eerlijkheidshalve ook niet te vragen hoe dat zal zijn in de nabije toekomst!

Net als in de film........

Ik heb het gevoel dat ik in een film ben beland; een soort van Peyton Place! Ik was dus gevraagd om de dagen dat ik niet in het museum werk, op het office te komen werken. Kreeg ik vrijdagochtend via via te horen dat er een juffie was aangenomen en ik niet meer nodig bleek te zijn!Ik was in alle staten en ben op hele hoge poten naar het bureau gegaan van PB! In tranen, witheet en heel heel erg teleurgesteld in hem, heb ik uiteindelijk voor elkaar weten te krijgen dat ik die 8 dagen toch kon komen werken.
Ging ik maandag de 2de juli voor het eerst naar mijn nieuwe baan, kom ik daar is het office gesloten. Niemand te zien! Een minuut of tien staan wachten, maar er kwam niemand. Omdat ik wist dat de heren van de confrérie nog op moesten ruimen in de zaal, ging ik daar nog even heen. Bleek dat ik de tijd verkeerd had begrepen: het was niet half negen, maar open vanaf tien uur!
Ik weer terug, weer niemand. Een kopje thee gedronken met de meiden van het museum. Weer voor de gesloten deur en toen besloten maar naar huis terug te rijden.
Daar wat huishoudelijk, achterstallig onderhoud gepleegd en tegen twee uur ging de telefoon: een misverstand, office was die maandag dicht i.v.m de salon van de afgelopen twee dagen, maar het werd beschouwd als een gewone werkdag.
Dinsdag werkte ik in het museum, er lag wat documentatiemateriaal en dat ging ik naar het office brengen. Wat schets mijn verbazing: loopt MF daar dus rond! Ze vertelde dat de arts zich vergist had in de datum en zij dus weer hersteld was. Ik terug naar het museum en uitgbreid met AM overlegd. Een mail gestuurd aan het betsuur met de vraag hoe nu verder. Antwoord was: gewoon komen werken. Donderdag zaten we dus met z'n drietjes. Het juffie en ik hebben een paneel gerestaureerd. Opnieuw gestoffeerd, de scharen en messen in de olie gezet en alles er opnieuw aan bevestigd. Een lastige klus, maar wel een dankbare, want het resultaat is om eerlijk te zijn erg netjes.
Gisteren begon de tekst en uitleg over de internetsite, dus samen met MF achter de pc. Toen kwam er een mailtje of zij kontakt op wilde nemen met haar huisarts. Toen begon de ellende. Haar terugkeer op de werkplek kost het office meer dan 1200 euro en de huisarts is aansprakelijk. Deze wil echter die schade niet betalen, dus vroeg hij aan MF of zij niet toch maar weer naar huis kon gaan en "ziek"te blijven tot eind juli. Dat was voor alle partijen de beste oplossing: alleen niet voor haar! 's Middags kwamen twee dames van het bestuur voor wat klusjes en toen barstte de bom. Een enorme felle woordenwisseling tussen de dames en een handgemeen waren het gevolg. En daar zit je dan middenin!
Heel prettig, maar niet heus. MF wilde persé toch nog een aantal dingen afronden dus is er vandaag en m.i.v. maandag dus weer "ziek". De maand september werk ik weer half half museum/office hoe augustus zal gaan geen idee.
Ik heb eerst vanaf maandag 9 dagen aaneengesloten vrij. Om bij te komen. Dinsdag halen we Marieke van het vliegveld na haar enerverende reis naar Canada, ben benieuwd naar haar belevenissen.