Nek en rugklachten,

We zijn inmiddels twee weken verder sinds de aanvaring met de telefoonpaal en ik moet zeggen dat ik er niet vrolijker van word! Het in en uitstappen, het opendoen van beide deuren en het laten zakken van het trapje c.q. opstapje vergt heel veel van mij en mijn lijf. Kom ´s-middags thuis met nek en rugklachten en ook mijn knieën doen zeer. Nu was het gelukkig de hele week prachtig weer dus daar bofte ik nog bij. Vanochtend regende het echter flink en dus trok ik een jas aan met een capuchon, zodat ik in ieder geval een droog hoofd zou behouden. Ook voor de klanten is het dan geen pretje, er zijn er maar weinig die instappen, de meesten blijven voor het trapje staan. Tevens veel klachten dat ze niets van mijn handel zien. Ze hebben gelijk, het is voor geen van de partijen prettig! Van Snor hoor of zie ik niets, dus ik heb geen idee hoelang dit nog gaat duren. Maandag is er een vergadering in le T. Misschien wordt ik dan iets wijzer. Ik heb een lichtblauw vermoeden dat mevrouw de bazin me niet met open armen zal ontvangen! Was ik vorige maand nog gestegen van de laatste plaats in de ranglijst naar de derde plek van onderaan, ik zal er deze maand niet veel van bakken en voor werven heb ik absoluut geen energie meer! Hun werven per telefoon was overigens niet echt een succes te noemen. Van de 6 adressen die ik heb opgekregen in VsI, een p......eind om, daarvan waren er twee die nergens van wisten, 1 niet thuis, 1 niet geïnteresseerd en 2 in een bejaardentehuis die beiden van zijn lang zal z´n leven niet de telefoon kunnen opnemen i.v.m. een totale verlamming!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Dus dat is heel fijn, maar niet heus. Gisteren ging ik weer langs en trof weer niemand thuis. Zonde van de tijd en de moeite en geenszins een omweg waard! Vandaag vond ik bij de bakker een folder van een nieuwe salon hier vlak bij, waar je o.a. ayurvedische massage kunt laten doen. Grappig is dat de dame in kwestie ook Bos heet van haar achternaam! Ik heb meteen een afspraak gemaakt voor aanstaande vrijdag daar knap ik hoop ik een heel eind van op. Morgen een kookworkshop en zondag het concert van chorale voor het goede doel. Dus van uitrusten zal helaas niet veel komen. Als het goed is komen M&G morgen op de terugreis van wintersport hier overnachten. Gezellig dus. En zegt het spreekwoord niet: Niet klagen, maar dragen??????

Een krantenberichtje van 09-03-2010

Denise André nous a quittés
Madonne-et-lamerey Nous apprenons le décès, dans sa 92e année, de Denise André, survenu dimanche au cours d'une courte hospitalisation à l'hôpital Jean-Monnet d'Epinal. Denise était née le 6 octobre 1918 à Madonne-et-Lamerey...

Tijdens mijn rit van afgelopen donderdag kwam ik in Vaubexy de

verpleegster tegen, die ik bij mijn laatste bezoekje aan mijn "vriendinnetje" mevrouw André ook had ontmoet. Ik vroeg haar hoe het met mevrouw A. was en toen vertelde ze me, dat mevrouw zondag na haar attakje was overleden. Eigenlijk, diep in mijn hart, had ik al zo' n vermoeden dat ze het niet zou redden maar had het min of meer verdrongen. Tijdens mijn ongeluks donderdag was ik niet meer aan de laatste klantjes toegekomen en dus nergens van op de hoogte. Het was dus even slikken om te horen dat ze inmiddels al begraven is. Ik zal haar missen, ze heeft me altijd met heel veel warmte ontvangen en we hebben samen vaak pret gehad. Soms voelde ze zich schuldig dat ze geen boodschappen nodig had en hoopte dat ik toch de volgende week gewoon weer langs zou komen, " sans rancune?" vroeg ze dan. Wat zal er met haar 9 katten gebeuren, die mijn claxon ook herkenden en op het trottoir op me zaten te wachten???? Gelukkig heb ik een klein aandenken aan haar namelijk onze EMO.

Een en al ellende......................................deel 3

Zondag geprobeerd een beetje te ontstressen, maar dat was niet gemakkelijk!
Maandagochtend vroeg een telefoontje van Snor, of we maar even een camion op wilden gaan halen in Nancy! Hij had het hele weekend goed nagedacht en bij een verhuurbedrijf van auto´s met koeling een wagen voor me gereserveerd. In ClB zouden ze er dan wel een vitrinetje inzetten! Gewacht tot Wim thuis was en toen weer op weg naar Nancy, daar stond een Mercedes voor me klaar. De meneer van het verhuur bedrijf liep mee en opende de twee achterdeuren......... liet het uitschuifbare trapje zakken en daar stond ik in een grote gekoelde ruimte met aan weerszijden 3 etagères! Verder niets! Geen stopkontakt voor de snijmachine, geen plank voor de kassa..... helemaal niets, niëte nada! Maar geen gemeut op naar ClB, daar aangekomen leek een vitrine absoluut geen optie dat zou alleen maar een enorm obstakel betekenen dus dan maar niet. Ook een plank was niet haalbaar, de kassa past op een van de etagères en met een antislipmatje zou het te doen zijn. Wim en ik zijn dik 3 en een half uur bezig geweest met alles in te laden. Er waren geen dozen en de AH tassen had ik bij M&G in de auto laten liggen........ handig dus. Het was een meegaklus, maar we did it again! Wim nam de tolweg en ik reed over de nationaal terug naar huis. Het was intussen kwart over drie, zonder eten en drinken alleen een onthoofd paashaasje van chocolade en een actimelletje. Dus aten we een gebakken eitje (we komen om in de eieren want de kippen schijnen het goed naar hun zin te hebben) en Wim vertrok naar de boerderij.
Ik was nog ruim 3 uur bezig om alles een beetje te ordenen en met behulp van kratjes die ik bij collega/concurrent de groenteboer had kunnen lenen, kreeg alles een plaats.
Gisteren dus voor het eerst ermee op pad, de Goden zij dank het is droog want als het regent zal het geen lolletje zijn, bij iedere klant moet ik uitstappen, de zware deuren openen, het trappetje uitklappen en in de kar stappen! kost dus veel tijd en de klanten kunnen niet beschut staan en zien van af de grond nauwelijks de waren liggen. Maar het is maar tijdelijk, zo´n 4 of 5 weken!!!!! Mijn hapkar heeft dermate veel schade dat het nog maar de vraag is of hij gemaakt kan worden!

Een en al ellende.....................................deel 2

We moesten dus maar even een hapkar op gaan halen in MsS dat ongeveer 50 km hier vandaan ligt. M en G waren hier op tussenstop op weg naar de Alpen voor hun wintersport en omdat Wim nog steeds gammel was, waren zij bereid mij daarheen te brengen. Met twee snowboarden op schoot vertrokken we. Hadden de garage al snel gevonden toen we in MsS aankwamen, er stond een kleine formaat hapkar voor hun deur. De monteur legde me uit dat het een oud beestje was en dat de 3de versnelling het niet deed!!!!!!!!!!!!! In z´n 4 ging ie schudden , maar dat was niet echt gevaarlijk!!!! Er zat geen APK meer op en dus maakte hij een papier in orde voor het geval dat ik zou worden aangehouden!!!!!!! Ik nam afscheid van de kids, installeerde de Tomtom om naar ClB te kunnen rijden, meneer adviseerde om maar niet de tolweg te nemen want zo hard zou ik niet kunnen rijden!!!!!! Hij vertelde ook nog even dat die kar al meer dan 3 maanden voor de deur had gestaan en hij er niets aan had mogen doen, totdat gisteren vrijdag er een telefoontje kwam van Snor of ie ´m nog snel even in orde kon maken!!! Ja , dat ging dus niet. Nam afscheid van mijn kids en vertrok maar stopte na een 150 meter om nog even in de kar te kijken en daar God Allemachtig ik schrok me rot, wat een puinhoop en gore boel te smerig voor woorden. Ik belde Snor en zei dat ik zo onmogelijk mijn handel kon overladen, die kar moest eerst een schoonmaakbeurt. Ja........................ rijd dan maar eerst naar huis dan kan je dat daar doen was het antwoord. Ik keerde de wagen om en ging op weg terug naar huis. Na een rit in z´n twee, niet harder dan 40 km/per uur en twee pogingen om over te schakelen naar z´n vier die mislukten moest ik op een kruispunt stoppen. Ik wilde hem weer in z´n 1 zetten om op te trekken en merkte dat het koppelingspedaal het niet meer deed, dat stond muur en muurvast!
Motor uit opnieuw gestart...... nog niets. Met man en macht geprobeerd maar er viel niet te schakelen. Ik stond op een rot punt en liet de wagen zachtjes achteruit rijden om hem toch een beetje fatsoenlijk weg te zetten, probeerde meerdere malen om te schakelen maar er zat geen beweging in het koppelingspedaal dat schoot dus niet op. Ik zat me te verbijten, belde Snor en legde eea uit. Hij kwaad, ik moest de garage maar bellen en hij gaf het nummer.
De monteur was erg vriendelijk en zei dat hij naar me toe zou komen. Samen met een collega probeerde hij het maar de pomp was stuk als ik het goed begreep, ik vertelde hem dat ik zo onder deze omstandigheden met dit verhik el echt niet verder ging en zeker maandag niet mijn toernee wilde gaan doen. Het was onverantwoordelijk!!!! Gelukkig zag hij dat ook in en vroeg het nummer van Snor aan mij, hij belde hem op en zei dat hij niet voor de gevolgen in kon staan en mij zo niet verder liet rijden!!!! (het leek me beter als hij dat zou zeggen) Dus ja...... hoe kwam ik thuis. Ik belde Wim die ziekies in bed lag en die was zo lief om me te komen halen. ( intussen staat er dus meer dan 250km op onze privé teller, maar daar zullen we het maar niet met Snor of bazin over hebben!) Ik heb een flink potje gejankt van nijd, helaas helpt dat weinig. Onze zaterdag was driekwart om toen we de voordeur weer instapten. Ik heb gezworen dat vanaf maandag mijn mobiel alleen is voor noodgevallen, ik alleen voor en na mijn toernee op de vaste telefoon aanspreekbaar zal zijn voor DISAL en dat ze voor de rest de boom in kunnen. Hoe het af zal lopen; geen idee. Huren ze een hapkar als tijdelijke oplossing? Sta ik op straat? Morgen bel ik in ieder geval mijn klanten dat ik niet langs kan komen en verder wacht ik het af. On gelukkigerwijze is er maandag de 29ste een reünie in le Tholy, verplichte aanwezigheid van mij en mijn collegae. Het zal vast en zeker ter tafel komen: de schadepost en de gevolgen ervan!

Een en al ellende......................................

Donderdagochtend werd ik wakker, opende de gordijnen en Nee niet weer.....................er was minstens 10 cm sneeuw gevallen die nacht! Dus balen! Maar het was niet anders, dus vertrok ik bijtijds richting Vogezen. Het sneeuwde nog steeds en dus nam ik de tolweg, had geen zin in verrassingen onderweg op de smalle landweggetjes. Ik was nog maar net van de grote weg af of Snorrewiets belde op en meldde dat ze vanuit het hoofdkantoor die dag voor mij telefonisch zouden gaan werven en dat ik dan na mijn rit alsnog naar de geworven klanten zou moeten doorrijden. Hij noemde twee plaatsnamen, die ik niet kende waar zij hun telefoonactie zouden voeren. Hij zou later nog wel bellen. Geïrriteerd verbrak ik de slechte verbinding en ging verder. In de loop van de ochtend belde hij me verschillende malen op, maar mijn mobieltje haperde en zoals gewoonlijk maakt hij zijn verhaal nooit helemaal af en eindigt dan met ik bel straks nog wel.... Ik was intussen al aardig aan het balen, want er was ouderavond op school bij Marieke vanaf 17.00 uur en dat zou ik dus van z' n lang zal ze leven niet gaan halen. Ik vervolgde mijn toernee, wijzigde mijn route i.v.m een altijd zeer slecht begaanbare weg als er sneeuw ligt en kwam tenslotte om half twee aan in de hoofdstraat van D. Tijdens het helpen van mevrouw en meneer Q. belde S weer op. Ik nam bewust niet op en hielp eerst mijn klanten. Kroop achter het stuur en wilde hem terugbellen, maar er was geen bereik. Gaf op en wilde weg toen hij weer belde en ik hem niet kon verstaan en de verbinding weer werd verbroken. Zwaar geflipt vertrok ik naar de volgende klant. Gevolg......................... een enorme crash met een telefoonpaal die mijn NIET GESLOTEN KLEP finaal van de hapkar afrukte en ik door de enorme klap weer bij mijn positieve kwam!!!
De ravage was niet te overzien, tussendeurtje ging niet meer open, de klep hing nog aan een stuk ijzer maar lag boven op een muurtje. Ik barstte in tranen uit en was radeloos. Uit het niets dook er een meneer op die me zijn hulp aanbood. Ik stapte uit en wist werkelijk niet wat ik zag. De hele hapkar lag aan de zijkant in kreukels! Meneer hielp me met het naar beneden halen van de klep, we forceerden de achterdeur en binnen in de kar was het een grote ellende. De paashazen allemaal onthoofd, appels over de vloer alle spullen van de toonbank lagen her en der verspreid. Het schap op de toonbank was uit zijn voegen. Het was echt vreselijk!!! In tranen belde ik met de telefoon van een passant snorrewiets ( die ik wel kon killen!) en vertelde hem wat me was overkomen. De vloeken zal ik jullie besparen, maar het zal duidelijk zijn dat hij niet blij was! De klep moest de kar in en of ik dan maar wilde zorgen dat ik mijn rit af zou maken en hij zou dan intussen bellen naar ClB of ik daar meteen naar toe kon voor een spoedreparatie. Mijn rit afmaken had geen enkele zin met die klep in het gangetje kon ik nergens bij, dus dat kon ie vergeten. Ik moest dus 80 km met alles open aan de zijkant naar ClB rijden, dat was geen lolletje; de plastic tasjes, de saladedoosjes alles vloog langs me heen en het was echt ijskoud in de kar van de tocht. Aangekomen in ClB schrokken de monteurs ook van de ravage, mijn kar is dus vroeger al eens eerder gecrasht en ze vroegen zich af of zit wel te repareren zou zijn! Het hele karkas is ca 10 cm verplaatst. Wim was zo lief om me te komen ophalen. (daar wordt niets eens naar gevraagd hoor, hoe je denkt thuis te komen!) want een reparatie zou minstens een week, wellicht langer gaan duren. Alle aan bederf onderhevige artikelen heb ik in de koeling gestopt. Nog even overlegd en toen met de schrik en emotie in het lijf naar huis. Toch nog een paar docenten over Marieke' s vorderingen kunnen spreken 's avonds en Wim was voor het eerst in zijn leven niet op tijd op zijn werk!
Vrijdag kwam er niet veel uit mijn handen. Aan het eind van de middag kwam het telefoontje dat ik vandaag zaterdag in MsS 50km hiervandaan een vervangende auto kon gaan halen.
Hoe het verhaal verder gaat, dat lezen jullie morgen want het verhaal krijgt nog een hele onaangename wending!

"Le vent du nord!"

Het klimaat verandert, dat blijkt steeds meer. Of het echt de schuld is van het broeikaseffect of niet; Tsunami' s, aardbevingen zijn ontwikkelingen van deze tijd. Die arme mensen in Haiti en Chili, vreselijk. En dan wij maar klagen over het weer! Waar doen we moeilijk over? Het is weer koud en er staat weer een straffe wind, een gevoeltemperatuur van min 10 terwijl het in werkelijkheid slechts min 4 is! Iedere klant die ik aandoe begint erover dat hij/zij het helemaal spuugzat is dat de winter zo aanhoudt en dat die wind uit het Noorden zo vreselijk is! Ik probeer regelmatig duidelijk te maken dat toen wij nog in Nederland woonden wij die wind ook al hadden en dat die wind echt van nog verder weg komt! Maar dat zal ze allemaal een worst wezen! Het is nu hier koud, onbehaaglijk, niet te harden! Het kachelhout begint op te raken, niet alleen bij ons ook bij mijn buren en mijn klanten. Het weer is echt het onderwerp van gesprek, waar ik ook kom. Thuis doen we alle mogelijke moeite om het behagelijk te hebben, maar de kachel in de keuken vreet hout op dit moment en geeft toch eigenlijk, bij nader inzien ook wel erg veel stof, in hoeverre dat goed is voor onze longen, daar zullen we maar niet naar vragen. Voorlopig hebben we het er maar mee te doen! We hebben intussen al aan MB gevraagd of hij voor ons weer minimaal 10 stère wil klaarmaken voor volgende winter, want dat zullen we zeker nodig hebben als het weer zo' n strenge winter wordt als deze van nu. We waren aan het kijken voor een ander soort verwarming voor Marieke maar zijn inmiddels zover, dat we gezien het feit dat ze over ruim 1 1/2 jaar naar internaat zal moeten voor haar vervolgonderwijs, we die onkosten maar niet gaan maken. Ze zal dan slechts de weekenden en de vakanties thuis zijn. In het kader van dit alles zijn we jl. zaterdag naar het lycée in Chaumont geweest, tijdens de open dag van het Charles de Gaullelycée; wat een geweldige school! Heel veel creativiteit en echt iets voor Marieke, vooral ook het type leerling sprak haar geweldig aan. Dus dat biedt perspectief voor haar toekomst!

Een schietgebedje en een kaarsje...................

Jl. donderdag was op de een of andere manier een andere donderdag dan alle voorafgaande donderdagen, geen idee waarom. Het begon al bij vertrek hier vanaf huis, een laaghangende opkomende zon die me verblindde, dus nog snel even terug voor mijn zonnebril. Het was flink koud en het had ´s nachts zelfs weer gevroren. Ik was vroeger dan normaal bij mijn eerste klant, die dit keer niet veel nodig had, ook de tweede klaagde dat ze nog veel in de koelkast had liggen en deed het met de helft minder dan gewoonlijk. Dat begon dus goed! De vierde klant deed ook voor haar afwezige buuf de boodschappen dus dat was 20 euro in de plus en hief de minnen van de eerste twee klanten een beetje op. Ik was veel vroeger dan gewoonlijk bij mevrouw Susanne GJ. Ik ga net als voor het overlijden van meneer naar binnen voor een sanitaire stop en mijn wekelijkse kopje thee. Mevrouw S heeft moeite met het onthouden van mijn voornaam en dus ben en blijf ik "madame". Haar dochter H. heeft me intussen duidelijk gemaakt dat haar vader de oren, ogen en dergelijke waren van haar moeder. Hij was het, die alles regelde en zelfs haar kleren klaarlegde omdat ze na een klein attackje daar zelf niet echt meer toe in staat bleek. Dat alles mist S nu dus enorm en ze is af en toe van slag omdat ze het niet allemaal kan bevatten. Mijn wekelijkse kopje thee is dus een enorme afleiding voor haar en tegelijkertijd weet ze dan ook dat het donderdag is!!!! Ze koopt haar yoghurtjes, port salut en een pakje boter verder heeft ze niet nodig. Dus ik ging verder en kwam als laatste bij het huis van mijn 92 jarige vriendinnetje Madame André. De katten zaten zoals altijd op het trottoir te wachten: alle zeven! Ze lopen dan met me mee naar de deur en vliegen dan zo snel mogelijk onder de tractor die daar staat, ze zijn erg schuw en verwaarloosd en verwachten iets te eten van mij. Ik trof in de stal de zoon van mevr. A aan, die bezig was met dweilen van de keuken vloer. (had hem nog niet eerder ontmoet en de vloer is altijd enorm smerig dus ik was verbaasd!) Hij waarschuwde me en vertelde dat het met z' n moedertje niet goed ging, ze kon niet uit haar woorden komen en hing scheef onderuit gezakt op haar smerige stoel. Ik ging naar binnen en schrok van wat ik zag, haar mond scheef en moeilijk ze wilde wel iets zeggen maar het lukte haar dus niet. Ze had ijskoude handen en blote koude knieën. Ik probeerde haar aan de praat te krijgen en het enige wat ik kon verstaan was zoiets als: het is nu eenmaal niet anders! Ik ben erg geschrokken en realiseerde me tegelijkertijd dat het weleens de laatste keer kon zijn dat ik naast haar stond. Ik streelde haar handen en nam ontroerd afscheid. Buiten stond haar zoon, de weg kwijt, van slag net als ik. Hij was aan het proberen een dokter te bellen, maar die had geen dienst en wist niet wat te doen. Ja 92 is niet niks, maar zoals hij zelf vertelde, zijn moeder heeft het geheugen van een olifant en was tot de dag ervoor nog best in redelijke gezondheid. Dus zoiets komt toch altijd onverwacht. Thuisgekomen heb ik een kaarsje aangestoken en in stilte een schietgebedje voor haar gedaan. In de hoop dat Onze Lieve Heer haar nog even niet toch zich roept, zodat ik haar aanstaande donderdag gewoon weer even zie en een kletspraatje kan maken, waar ze altijd zo vreselijk van geniet.

's Lands wijs, 's lands eer........

We hebben de hevige storm van afgelopen weekend overleefd, helaas als ik de krant zie en het journaal op televisie bekijk is dat niet bij iedereen in Frankrijk het geval, er is erg veel schade aangericht en er zijn zelfs slachtoffers gevallen! Onderweg vandaag met de hapkar kwam ik veel omgewaaide bomen tegen, ook hier en daar zijn daken vernield en het gerucht gaat dat de klokkentoren van Champigneuilles het ook heeft moeten bezuren. Vanochtend scheen het zonnetje en dan ziet de wereld er meteen anders uit, de begroetingen van mijn klantjes bestaan danook steevast uit:" Vous nous ammenez le soleil?" "On revit quand il y a du soleil n'est ce pas?" en meer van dat soort zinnen van gelijke strekking. Iedereen is dan ook weer wat spraakzamer aan de kar, dat merk je meteen, als het zulk slecht weer is dan zijn het slechts de hoognodige boodschapjes een begroeting en snel weer naar de kachel. Af en toe moet ik wel even naar binnen omdat sommige klanten bang zijn met gladheid uit te glijden dus krijg ik dan vanachter de gordijntjes (die bij sommige klanten wekelijks wisselen) een seintje of ik even kan komen. Het leven van de meesten speelt zich af in de keuken, waar je naast een grote eettafel en een neonbuis een cuisinière ziet staan die volop brandt, veel meubilair staat er veelal niet. Sommigen hebben een echte salon, maar die is alleen op zon- en feestdagen in gebruik of als de kinderen komen; maar dan nog liever maar niet. Bij velen staat de hele dag de televisie aan, wellicht als gezelschap anders is het zo stil. Over het algemeen is het allemaal vrij sober, op het armoedige af. Ook de kleding van de meesten bestaat uit een jasschort voor de dames met daaroverheen een vest, vaak zelfgebreid en een paar wollen kniekousen en een paar pantoffels, soms slaan ze achteloos een oude sjaal of nog een ander vest om hun hoofd te beschermen tegen de wind. Aan mode heeft men lak en je wassen dat doe je hooguit een keer per week(?) Ook bij ons aan de overkant gaat men slechts een keer per week in de douche, onze ge handicapte buurjongen is altijd weer groos als hij gewassen en geschoren nog even de krant komt brengen, de aftershave fles is echt alleen voor de zondagavond na zijn wekelijkse douchebeurt. Nu hij sinds kort in een wasserij werkt ziet hij er doordeweeks wat netter gekleed uit. Hij verdient nu ook een salaris en telt voor het eerst in zijn achtienjarige bestaan mee! Wat dat aan gaat lijkt het er af en toe op of we hier leven zoals vijftig jaar geleden in Nederland! De dorpjes raken steeds minder bevolkt, de jongelui trekken naar de grote stad en af en toe wordt er een huisje opgekocht door een enthousiaste buitenlander die de boel weer een beetje opknapt en wat leven in de brouwerij brengt, vooral in het roddelcircuit! Daar kunnen wij over mee praten, we zijn en blijven in de ogen van sommigen toch buitenlanders!