Het verslag van onze Londen trip door Debbie

LONDEN ZOMER 2023 Ik had een grote wens en dat was nog eens naar Engeland te gaan en Highclere Castle te bezoeken. Ik heb de serie en de films van Downton Abbey gezien en was meteen onder de indruk van het decor, de kostuums en acteurs. Nu had ik daar al een aantal keer over gesproken met Angenietha en zij opperde dat het leuk zou zijn om ons jaarlijkse uitstapje dan naar Engeland te plannen. Zo gezegd, zo gedaan. In januari van dit jaar begonnen we met de planning en organisatie. Wanneer zouden we gaan en wat wilden we allemaal zien en doen ? Dit is het verslag van onze vakantie. Dag 1 Angenietha heeft voor ons treintickets geboekt vanaf Chaumont naar Parijs en omdat de trein al vroeg zal vertrekken logeren we een nacht in Maisoncelles vanwaar Hans ons de volgende ochtend ( donderdag ) naar Chaumont brengt. Het is dus vroeg opstaan en Angenietha heeft een heerlijk ontbijt gemaakt en we smeren broodjes voor onderweg. Op het station van Chaumont is het nog erg rustig en we wachten in de wachtkamer. Ik ben een beetje nerveus over de reis, komt de trein wel op tijd en zitten we straks op de gereserveerde plekken in de Eurostar die ons naar Londen brengt ? We kregen kort voor vertrek nog een mail daarover. Al snel vergeten we onze zorgen. Als we in de trein stappen begint onze reis, we hebben er zin in. Onderweg genieten we nog van het Franse landschap en na een flinke tijd komt de trein aan op Gare de l’Est in Parijs. Na de reis is het fijn om lopend naar Gare du Nord te gaan, het is maar 10 minuutjes wandelen. We zijn mooi op tijd en kunnen zelfs nog een terrasje pakken voor thee en heerlijke aardbeiengebakjes. We kijken onze ogen uit naar de toeristen om ons heen, wat een pluimage ! Dan gaan we het grote station binnen naar het platform waar de Eurostar straks vertrekt. Het is enorm druk en we gaan van de ene naar de andere controle, ticketcontrole, bagageband, paspoort, nog een extra controle, en dan door naar de grote wachtruimtes waar de reizigers voor de trein voor ons al bijna kunnen vertrekken. We kunnen nog even naar het toilet en gaan dan lekker zitten wachten en rondkijken. Als het tijd is gaan we in lange rijen het perron op en lopen we naar ons treinstel waar het dringen is, wat veel mensen en koffers die allemaal een plekje moeten krijgen. We vinden onze stoelen en tillen de koffers in het rek. De trein vertrekt mooi op tijd en daar gaan we richting de kanaaltunnel. Het is een mooie rit en af en toe lezen we informatie over de snelheid van de trein en over de tunnel die ons onder het kanaal zal brengen in slechts 20 minuten. Als het zover is geeft de machinist ons een seintje. Voordat we het beseffen zijn we aan de overkant en zien we duingebieden. Nu schiet het al lekker op. Als we aankomen in Londen ziet het er al heel anders uit, volle wijken, huisjes dicht op elkaar en wat is het druk ! Als de trein het station binnen rijdt maken we ons op voor de volgende etappe. We gaan met de metro maar eerst kopen we een Oyster Kaart waar we saldo op kunnen zetten voor het openbaar vervoer. We reizen vanaf St. Pancras met de Victoria Lijn naar het busstation van Walthamstow vanwaar we de bus moeten nemen naar ons logeeradres. De metro is vol en lawaaierig, ook is het er erg warm. Na even zoeken verlaten we het station waar Angenietha een heerlijk verfrissend drankje voor ons haalt. We gaan naar de bus en vragen de chauffeur ons te waarschuwen als we eruit moeten. Helaas gebeurt dat niet en we gaan de halte voorbij. Dus stappen we uiteindelijk uit om weer terug te rijden aan de andere kant. Als we bij de juiste halte uitstappen, moeten we nog een flink eind lopen totdat we bij de airbnb aankomen. De sleutel zit in een sleutelkastje met een code en na wat gestuntel lukt het ons de deur te openen en gaan we naar binnen. Het appartement is klein en we maken gebruik van een kleine kamer met 2 bedden en delen de keuken en badkamer met de eigenaar. We zien al snel dat het een beetje behelpen zal worden, er is geen ruimte om even te zitten en te eten en er is een poes in huis die af en toe probeert onze slaapkamer in te kruipen. Al met al gaan we hier alleen maar slapen en douchen dus we gaan er niet al te veel tijd doorbrengen. Als we ons hebben opgefrist gaan we op zoek naar een plek om te eten. We besluiten te gaan eten in een Brits Pakistaans restaurant waar we buiten eten en bijkomen van de enerverende dag. Lekker op tijd naar bed. Dag 2 Vandaag hebben we eigenlijk niets gereserveerd dus we kunnen lekker rondkijken in Londen stad. Angenietha heeft in de Franse krant gelezen over de veiling van de nalatenschap van Freddie Mercury bij het veilinghuis Sotheby's. Er zijn kijkdagen voor alle belangstellenden en we besluiten daar in ieder geval naar toe te gaan. Na ons ontbijt op de kamer gaan we op pad. Met de bus en de metro naar het centrum waar we door Bond Street lopen. Daar zijn leuke winkels waar we vast wat kaarten kopen en postzegels. We zijn precies om 11 uur bij het veilinghuis waar al een hele lange rij mensen staat. Gelukkig is er weer genoeg te zien en we maken praatjes met andere belangstellenden dus voor we het weten staan we bij de ingang en gaan we naar binnen. Wat een prachtig veilinghuis en wat hebben ze met veel zorg en aandacht alle ruimtes ingericht met de persoonlijke meubels, schilderijen, lampen, vazen, kunst, gouden platen, kleding, handgeschreven brieven, songteksten, serviezen en nog veel meer items. We kijken onze ogen uit. Diep onder de indruk verlaten we het pand, dit was zeker de moeite waard en een kans die we niet hadden willen missen. Dan is het tijd voor een lunch, we eten heerlijke broodjes en nemen even onze rust. We kregen de tip om een boottochtje te maken over de Theems, er is echter geen plek meer op rondvaartboten dus kiezen we toch voor de hop on hop off bus. We kiezen de panoramatour die ongeveer 2 uur zal duren, tijd genoeg om alles te zien en lekker op het bovendek uit te rusten. En wat zien we veel mooie plekken van Londen, het is echt heel leuk. Als de chauffeur bijna aan het einde van de tour naar boven komt en zegt dat de mensen bij de Tower kunnen uitstappen, hebben wij niet door dat dat ook voor ons geldt, tenslotte moeten wij blijven zitten tot het eindpunt. Even later parkeert de bus en stapt de chauffeur uit. Angenietha ziet hem weglopen en besluit beneden polshoogte te nemen. Tot onze grote verbazing blijken we samen in een lege bus te staan, zonder chauffeur en de deuren zitten potdicht ! Nadat we goed en wel van de schrik zijn bekomen, proberen we een noodnummer te vinden in de folder. Het is eigenlijk een hilarische situatie en we geloven niet dat dit ons moet overkomen. Gelukkig keert de chauffeur weer snel terug en hij ziet tot zijn verbazing 2 zwaaiende dames in zijn bus. We leggen hem uit wat er is gebeurd en waarom we niet waren uitgestapt. De chauffeur vertelt dat het nu zijn pauze is en brengt ons lopend naar een volgende halte vanwaar we de tour kunnen vervolgen. Achteraf kunnen we er gelukkig om lachen. We besluiten terug te gaan naar ons logeeradres en daar iets te eten. We eten een Turkse pizza en nemen de rest mee naar onze b&b Moe maar voldaan schrijven we een kort verslag en de kaarten voor de thuisblijvers. Dag 3 Vandaag besluiten we buiten de deur te ontbijten bij een tentje in de buurt, in the Orange cafe. Het is een gezellige plek met aardige bediening en we bestellen pancakes, scrambled eggs, fruit, koffie en thee. Het smaakt ons goed en nadat we hebben afgerekend gaan we op pad voor de Call the Midwife Tour in Chatham. Ook daar hebben we ons op verheugd. Dus weer de bus in, met de metro en nog een paar haltes met een bus naar de historische haven. Een rondje gelopen in de shoppingmall en ingecheckt en thee genomen met een citroengebakje. We lopen naar het verzamelpunt waar we even rondkijken naar de grote schepen die daar liggen en een mooi monument. Onze midwife komt bij ons staan en geeft ons alle informatie over de tour. Ze vertelt ons over alle gebouwen en het schip dat in de serie dienst doet als decor voor de opnames. Het zijn kleine straatjes, trappetjes, tunnels, pakhuizen die ons doen denken dat we in Poplar zijn net na de 2e wereldoorlog. We genieten van de rondleiding en leuke anekdotes. We gaan een pakhuis in waar veel requisieten, kleding, meubels, winkeltjes zijn opgesteld en waar veel foto's uit de serie zijn opgehangen, allemaal erg herkenbaar voor ons als liefhebbers van de serie. We hebben zin in thee dus gaan we met de trein terug en stappen uit in Rochester, een mooie oude stad met een kasteel, kerk, en schilderachtige straatjes waar we op zoek gaan naar een tea room. Dat valt nog niet mee, alles zit vol en is gereserveerd. Uiteindelijk vinden we plekje waar we neerploffen en genieten van een cream tea, scones, clotted cream en aardbeienjam, zo lekker, we komen helemaal bij ! Op de terugweg gaat het een beetje mis, we willen met een andere bus terug naar de airbnb. Na heel veel haltes stoppen we bij een halte in een omgeving die we helemaal niet herkennen. De chauffeur weet ons ook niet te helpen. Hij wil ons wel naar bus 97 rijden om daar weer verder te rijden. Gelukkig komen we erachter dat we op 2 minuten lopen van ons logeeradres zijn. We stappen uit en even later staan we voor de deur en besluiten we de pizzapunten van gisteren op te warmen en zittend op ons bed op te eten. Wat een avontuur weer 🙂 We gaan die avond vroeg slapen. Dag 4 Vandaag gaan we naar Highclere Castle. Het is een georganiseerde busreis vanuit het centrum van Londen. We moeten ons om 9 uur melden bij de uitgang van het metrostation. Ik maak mij echt zorgen dat we de bus gaan missen dus de wekker staat erg vroeg zodat we ruim de tijd hebben. Als we aankomen bij het station hebben we nog ruim de tijd voor koffie en iets zoets aan de overkant. We gaan buiten zitten en genieten van de drukker omgeving maar niet van de afvalzakken aan de kant van de weg die bijna wegwaaien. We gaan aan de overkant bij de bloemenwinkel wachten en langzaam komen steeds meer dames en heren onze kant op. We hebben een beetje binnenpret omdat er ook een echtpaar bij is dat lijkt op Richard en Hyacinth uit de serie Keeping up the appearances, een leuke serie van lang geleden. Onze reisleider komt zich melden en we lopen een stukje naar de touringcar. Er zijn 24 passagiers in de bus als we vertrekken richting Bampton. Onderweg maken we nog een kleine stop voor het toilet en om wat sandwiches te kopen. Dan op naar Bampton, een pittoresk dorp waar veel van de buitenopnames zijn gemaakt voor de serie Downton Abbey. Hier krijgen we een leuke rondleiding en herkennen we veel gebouwen en pleintjes uit de serie waaronder het ziekenhuis, het huis van Isobel, de kerk etc. We krijgen te horen hoe de opnamen werden gemaakt en wat er met vrij eenvoudige aanpassingen werd veranderd om ons de indruk te geven dat het om een dorp van meer dan 100 jaar geleden gaat. We kopen een paar souvenirs en gaan terug naar de bus. We eten even een broodje en gaan dan door naar Highclere Castle in Hampshire. Onze chauffeur is voortdurend aan het gapen dus ik hoop maar dat hij niet in slaap zal vallen op de snelweg.. Als we bij het landgoed aankomen krijgen we een toegangskaartje en meer informatie over de diverse kamers in het landhuis en een plattegrond van het park. We sluiten aan in de rij als we plotseling een brandalarm horen afgaan. Iedereen wordt naar buiten gebracht en we wachten iets langer dan gepland voordat we naar binnen gaan. In iedere kamer staat een aardige dame die onze vragen kan beantwoorden en ons meer kan vertellen over de inrichting en aankleding van de prachtige ruimtes, waaronder de bibliotheek, de salon, eetkamer, de muziekkamer, en vele slaapkamers en natuurlijk de grote hal. Helaas mogen we binnen geen foto's maken omdat het om een privé huis gaat maar we genieten van de herkenbare plekken. Via de grote trap komen we weer beneden en hebben we nog gelegenheid thee te drinken met Victoria Sponge cake en een stukje van de tuin te zien. Jammer dat we op tijd bij de bus moeten zijn, het landgoed met de talrijke bomen is werkelijk prachtig. Bij de bus aangekomen begint de lange reis terug naar Londen waar we om 18.30 aankomen. Bij ons busstation gaan we avondeten bij the Goose pub. We kiezen voor fish en chips. Dan terug met de bus om onze koffer in te pakken voor de terugreis naar Frankrijk. Dag 5 Gisteren vast zoveel mogelijk ingepakt, de koffers gaan nog net dicht. We eten ons ontbijtje op onze kamer, zeggen Andrew gedag en gaan naar de bus. Als we bij het busstation komen zien we de mevrouw die ons een aantal keer goed heeft geholpen met advies over het busvervoer net instappen. De bus maakt een rondje dus we steken snel over om nog even naar haar te zwaaien. Ze herkent ons direct en zwaait al lachend terug. Angenietha besluit haar adres te vragen om haar een kaart te sturen vanuit Frankrijk. Ze gaat informeren bij het loket en daar krijgt ze het adres van Sonia ( niet haar priveadres natuurlijk maar het werkadres ) We zijn verrast over de vele hulpvaardige en aardige mensen bij het openbaar vervoer in Londen en omgeving en Sonia heeft ons zo blij gemaakt met haar grote glimlach ! Nog 1 keer stappen we in de Victoria Lijn naar St. Pancras station vanwaar de Eurostar Trein ons terug brengt naar Parijs. Het is al flink druk, we mogen nog niet inchecken dus er is weer tijd voor thee, koffie en croissants. Een jonge dakloze komt geld vragen voor een overnachting, Angenietha geeft hem een kop warme thee waar hij heel blij mee is. Ik krijg bericht van mijn nichtje Marion die met haar dochter Jessica zal aankomen om 10 uur. Wellicht zien we haar nog op het station. Als het tijd is gaan we weer in de rij en worden we opnieuw gecontroleerd, deze keer gaat het iets minder georganiseerd dan op de heenreis, we moeten vooral doorlopen zegt de meneer maar intussen neemt de douane alle tijd om de paspoorten te checken. Als we erdoor zijn kopen we salades en watermeloen voor onderweg. Als het perron open gaat worden we opgesplitst per wagon zodat we rustig naar ons treinstel kunnen lopen, dat is goed georganiseerd ! De bagage weer in het rekje en dan even lekker niets. Angenietha heeft haar luisterboek en ik ga beginnen aan het Call the midwife verhaal. we eten de heerlijke, gezonde salades, vlak naast ons zit een gezin dat zich tegoed doet aan broodjes, chips en heel veel snoep, dus wij voelen ons heel gezond ! De reis verloopt prima en we gaan weer door de tunnel terug naar Frankrijk. Terug in Parijs lopen we naar Gare de l’Est en gaan we op het terras aan de overzijde een verfrissend drankje drinken, we zijn er aan toe, het is heel warm en benauwd in Parijs. ook in de stationshal weer een poos wachten op de trein naar Chaumont en dan het laatste stukje. In Chaumont staat Wim om ons op te halen, superfijn. Terug in Maisoncelles is Hans gearriveerd en kunnen we onze mannen vertellen wat we hebben beleefd. Angenietha bakt pannenkoeken en ik vul nog wat papieren in die op de post moeten. We slapen in Maisoncelles want het is al laat en donker en we zijn vooral moe van de lange dag. Wat was het een mooie reis, wat hebben we veel gezien en gedaan, wat een avonturen hebben we beleefd, vooral in het openbaar vervoer ! Wat een aardige, hulpvaardige mensen hebben we ontmoet, wat boffen we dat we dit hebben kunnen doen deze zomer, en wat zou ik zijn zonder Angenietha waarmee ik zoveel heb kunnen delen, we hebben ook zo ontzettend veel gelachen en plezier beleefd. Fijn ook dat Angenietha zoveel weet van het Metro systeem, zonder haar had ik de weg zeker niet gevonden. We zijn moe maar voldaan en blij dat we het hebben gedaan ! Engeland, het was geweldig

Londen laatste dag/terugreis.

We wilden niet haasten en stonden dus weer bijtijds op, aten de laatste yoghurt op dronken thee, wasten onze bordjes en kopjes af, lieten een briefje achter voor A (we vonden het toch noodzakelijk om hem te laten weten dat een poes in huis niet erg is, maar dat vieze bordjes half opgedroogd natvoer niet erg appetijtelijk is en dat hij voortaan ook de haltes aan moet geven waar je uit moret stappen als je de bus neemt). We liepen links de straat uit en namen bus 34 naar het busstation, onze Whoopy had kennelijk geen dienst. Toen de laatste keer in de metro van de blauwe Victorialijn naar Kings Cross/ st. Pancras. Het was behoorlijk druk op het station en bij de ingang van de Eurostar nog een beetje drukker. In Parijs ziet het er allemaal wel wat "gelikter" uit dan daar in Londen. We waren te vroeg, gingen naar een shop en kochten voor ons beiden een salade en een bakje watermeloen en buiten bij de ingang werden we verzocht nog even ergens wat te gaan eten of drinken het inchecken kon voor onze trein pas na 10 uur. We vonden een zitplaats bij een koffietent en bestelden thee en een croissant. We zagen een beambte lopen met het nummer van onze trein en begrepen dat het inchecken was begonnen. We verloeren elkaar even uit het oog toen een mevrouw mij zei helemaal naar links te gaan, bleek poortje voor NON Europeanen, Debbie had minder controles maar ik weer de hele ratteplan, ook nog een camera voor een foto, zonder bril!). We zaten in wagon 5 en daar was een aparte ingang voor en het ging heel vlot en we hoefden niet ver te lopen. Zitplaats snel gevonden, gelukkig gewoon de rijrichting. Naast ons kwam een Engels gezin te zitten, fors van postuur allemaal en ze waren nog niet gaan zitten of de sandwiches, zakken chips en snoep en voor elk een groot formaat fles frisdrank, het ging achter elkaar naar binnen! Wij genoten van een heerlijke, gezonde italiaanse salade en de stukjes watermeloen. Debbie las een boek en ik luisterde naar storytel. Het ging vlot en op tijd arriveerden we in Paris. Bij het uitstappen leek het wel of er een warme deken over ons werd gedrapeerd het was zoo benauwd , vies warm! We gingen ook dit keer lopend naar gare de l'Est en ook daar waren we ver voor vertrektijd dus streken neer op een terrasje voor een flesje frisdrank. Daarna in de trein naar Chaumont. Er ging iets mis in de communicatie tussen Wim en Hans, Wim zat op een bankje op het station, Hans in onze tuin!!! We reden naar huis en praatten elkaar bij. We hadden nog niet gegeten dus bakte ik pannenkoeken. Vol verhalen en met een hoofd vol prachtige herinneringen gingen we naar bed. H&D bleven slapen, volgende ochtend na het ontbijt hun paparassen handel voor de aansluiting van définitive stroom in orde gemaakt, daarna elkaar gedag gezegd. Dit was voor ons de 5 de keer dat we samen van een korte, maar intensieve vakantie genoten. Debbie is een prettige reisgezellin, we houden beiden van cultuur, natuur, eten en drinken en gezelligheid. Ook deze keer was het superbe. Kan alleen maar hopen dat we volgend jaar fit zijn en in de gelegeheid zullen zijn weer zo'n reisje te plannen en te kunnen maken. 2022 de Elzas 2021 Parijs en omgeving 2019 de Drôme 2018 Limoges

vervolg london zondag/ dag 4

De excursie waar het eigenlijk allemaal om begonnen was en waar vooral Debbie zo verschrikkelijk naar uitkeek. Enorm fan van de serie Dowton Abbey en de film wilde zij vreselijk graag het kasteel in het echt zien. En dat gingen we dus zondag doen. De bus zou om 9.30 uur vanaf Gloucesterroad vertrekken dus wij heel vroeg uit bed, Debbie was ook toen weer voor de wekker wakker. We aten een bordje yoghurt en dronken thee, kleden ons aan, er werd regen verwacht, vertrokken met de bus naar.. Walthamstow Central station, we zwaaiden naar onze “vriendin” en namen de metro. Stapten over en stapten uit op Glocesterroad, we zochten de bloemenwinkel, die bleek om de hoek, we waren zoo vroeg dat we bij Paul thee namen met een croissant. We gingen daarna naar het meeting point en daar stonden al een groepje mensen (w.o. een type a la Misses Bouquet!!) iets voor half tien kwam er een stevige man aan lopen die zich voorstelde als Jed onze reisleider van die dag. Hij liep voorop richting de bus, we stapten in en vertrokken richting Brampton, het dorp waar veel straatscenes uit de serie zijn opgenomen. Ook Jed had een foto map bij zich om ons te laten zien hoe er ook daar truken worden uitgehaald om het op een dorpje uit 1912 te laten gelijken. (Het jaar van de Titanic ramp, de periode van de eerste jaargang van D.A). Een heel pittoresk dorpje met kleine straatjes en oude huisjes en waar m.b.v. kleine dingen het er net zo uit ziet als in die tijd. We kregen een korte rondleiding en uitleg en hadden nog een klein halfuurtje voor onszelf. We stapten na een sandwich uit het vuistje terug op ons plekje in de bus. Jed zat voor ons en we hadden een gezellig gesprekje. Debbie zat zo dat ze in de achteruitkijk spiegel de chauffeur kon zien en maakte zich zorgen. Ze zag hem regelmatig geeuwen en vroeg zich bezorgd af of hij niet te moe was om het hele eind te rijden. (Als Hans zo geeuwt dan maant ze hem om even te stoppen en een luchtje te scheppen, maar dat kun je natuurlijk met een buschauffeur niet doen). We zijn veilig in Hereford aangekomen, met onderweg nog een paar afleveringen van D.A op het televisiescherm. Jed vertelde ons dat hij in het kasteel niet mag gidsen, maar dat er in iedere ruimte mensen staan die erg veel van alles af weten en dat we onze vragen aan hen konden stellen. We kregen een toegangsbewijs en stapten uit de bus en zagen Highclere voor ons liggen! We maakten een paar foto’s en gingen naar de wachtrij toen ineens het brandalarm afgingen iedereen die zich in het kasteel bevond naar buiten werd gemaand. Een echte dame kwam ons geruststellen en vertellen dat we geduld moesten hebben, zodra ze alles gecontroleerd zouden hebben mochten we wel naar binnen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om aan de dame te informeren naar de naam en de oorsprong van die prachtige enorme naaldbomen in het park om het kasteel en zij vertelde me dat dat Ceders zijn uit Libanon, meegebracht door de voorouders van de huidige Earl. Het sein veilig werd gegeven en we mochten naar binnen. Daar werden we begroet door een andere dame en liepen we door het gebouw met een kaart met de namen van de ruimten en of die wel of niet in de serie is gebruikt. Wat een prachtige inrichting, veel herkenning uit de serie. Enorm groot, wel her en der verouderd en sleets, maar je kunt wel zien dat het ooit groots en een en al pracht en praal moet zijn geweest. Voor de set worden dure karpetten opgerold en vervangen. Er stonden overal prachtige bloemen en planten en heel, heel veel fotolijstjes. De familie die er nu woont, woont er niet het hele jaar. In de zomermaanden, behalve mei en juni, is het open voor bezoek. In de winter gesloten. Met de inkomsten van de entreekaartjes en de verhuur aan de filmindustrie kunnen zij het kasteel onderhouden, maar er is hier en daar nog wel wat renovatie nodig. Het was heel bijzonder om het is het echt te zien, de tuin en park is prachtig, ook de ligging. Al met al dus echt de moeite van een bezoek waard. De terugrit, midden in de avondspits, onder het genot van nog een episode van de serie verliep rustig. We kwamen om iets voor half zeven aan op GR. We namen de metro, stapten uit op het W busstation en zagen onze “vriendin” niet achter haar bureau maar op het perron in een bus stappen. Godsie wat jammer! We hadden haar graag gedag willen zeggen. Debbie keek waar de bus naar toe ging en zag dat die stilstond, we holden erheen en ik tikte op het raam, een grote grijns en ze zwaaide enthousiast. Hadden we haar toch nog gedag kunnen zeggen. We gingen de trappen af naar de metro en ik zei tegen Debbie:”Goh wisten we maar hoe ze heet, dan sturen we haar een kaart uit Frankrijk, maar hoe komen we dat te weten?”. In de gangen naar de metro staan heel veel mensen van de beveiliging en we vroegen aan twee mannen met gele hesjes, zij hadden geen idee. We gingen door de tourniquets en daar stonden twee beveiligers van de Underground. We stelden onze vraag aan hen, ook zij waren van een andere afdeling en hadden geen idee. Ik vroeg of ik nog even terug mocht zodat ik het aan de info desk zou kunnen vragen. Dat was geen probleem, een deed voor mij het deurtje open en ik nam de lift naar boven en liep naar het bureau. Daar zat een vriendelijke man en ik legde uit wat ik wilde. Ik deed het heel subtiel, zei een stevige dame met zwart opgestoken haar en een grote smile, hij antwoorde: “oh u heeft het over die dikke negerin? Ja die kende hij en wist haar naam, hij schreef het op zocht de postcode erbij op en gaf mij het papiertje. Ik bedankte hem en liep de trappen af terug naar Debbie, zij had intussen uitgebreid met de heren gesproken over al die enorm vriendelijke, behulpzame mensen die we in de dagen daarvoor hadden ontmoet. We zeiden gedag en gingen naar de pub voor Fish and chips en een drankje, het werd voor mij gingerbeer, want een glas wijn was waanzinnig duur. Terug in de airbnb was A thuis en we spraken even met hem, we vonden het lastig om met hem over de smoezelige keuken ed te spreken en besloten het maar op te schrijven in het schriftje, daarna begonnen we met het inpakken van onze spullen en op tijd naar bed.

vervolg londen zaterdag /dag 3

We werden voordat de wekker afging wakker, zetten thee en maakten ons klaar voor een real english breakfast bij The Orange. Ook daar weer een vriendelijke dame die de bestelling opnam. We bestelden scambled eggs met toast en 3 pannenkoekjes et maple syrup en thee Debbie bestelde ook wat fruit. Het zag er prima uit en smaakt voortreffelijk, okay het was dus niet het typische engelse ontbijt met worstjes aardappels en bonen, maar daar hadden we ook geen trek in. We stapten in de bus naar het busstation en daar zagen we achter haar bureau de grote, aardige, zwarte dame, die ons heel hartelijk begroette. We vertelden haar wat we gingen doen en we wensten elkaar een fijne dag. Op het treinstation kochten we een treinkaartje naar Chatham. Stapten in de trein en in Chatham moesten we verder met de bus richting the dockyard. Daar bleek een groot winkelcentrum waar we nog even rondkeken en toen liepen we naar de ingang. De tour zou om 12.30 beginnen en we hadden nog even tijd dus kochten we een kleine zoete lekkernij die we deelden met een kopje thee. We gingen over het terrein richting het meeting-point waar al meerdere mensen stonden te wachten. Een vriendelijke juf in het zo typische uniform van de vroedvrouwen uit de jaren 50 kwam aangelopen en stelde zich voor als Heather. Ze controleerde onze kaartjes en begon met haar rondleiding, legde eerst nog wat praktische dingen uit en we gingen op stap. Ze vertelde over de dockyard en wat er zich vroeger allemaal had afgespeeld. Over het grote marineschip en waar het in de serie allemaal voor was gebruikt en we hoorden hoe we eigenlijk als kijkers worden beduveld. Ze had foto’s van een scene op de set en liet ons zien hoe ze e.e.a. zo aan passen dat het lijkt of het een deur is en legde uit hoe ze met truukjes dingen kunnen veranderen. Een muur zonder deur wordt met een namaakdeur ineens een totaal ander gebouw. In de studio kunnen ze het dan zo doen lijken of er daadwerkelijk iemand door die deur het gebouw in stapt. De straat met kinderkopjes waar we de vroedvrouwen op hun fiets doorheen zien fietsen is in het echt misschien maar een meter of 20 terwijl je in de serie ze een heel eind ziet fietsen. Het allerleukste was de grote ruimte waar je het winkeltje van Violette ziet met alles erop en eraan, de dokterskamer, de grote eettafel in Nonnatushouse gedekt en wel. De trouwjurk van Trixty, het kleed van de nonnen. De waslijnen die in de straten hangen. Te veel en te leuk om te zien. Mijn vraag over de baby’s die in de serie geboren worden werd uitgebreid beantwoord. Zwangere vrouwen kunnen zich op een lijst inschrijven als ze hun baby mee willen laten spelen in de serie. Liefst tweelingen van max 20 dagen oud, ze kunnen dan elk van de twee maximaal 20 minuten filmen. Er worden ook robotbabies gebruikt die nauwelijks herkenbaar zijn als namaak, zo levensecht zijn die gemaakt en kunnen geeuwen, huilen enz. Zodra een baby na de “geboorte” vastgepakt wordt is dat altijd door de echte moeder, zodra zij de baby in een doek heeft gewikkeld neemt de “verpleegster” het weer van haar over. Nonnatushouse alleen een gevel die wordt gebruikt en die bevindt zich elders. Heather legde uit hoe ze dan de straten veranderen m.b.v. een wit poeder ed. en liet ons daar ook foto’s van zien. Al met al een hele leuke rondwandeling waar we volop van hebben genoten. We keken nog even in de souvenirshop van de enorme touwslagerij (de grootste en langste van de wereld). De verkoopster liet ons zien hoe we sneller bij de bus konden komen en we besloten om halverwege de treinreis uit te stappen voor een afternoon tea in Rochester. Helaas bleek al snel dat alles gereserveerd was en moesten ze genoegen nemen met een beetje sober cafeetje annex tearoom en konden we nog net voor sluitingstijd een cream tea bestellen. (= een scone met clotted cream en jam) was erg lekker. We stapten terug in de trein, namen de metro en kwamen aan op het busstation maar daar was onze gezellige vriendin jammer genoeg niet achter haar bureautje. Dit keer ging het met bus 97 een stuk beter en kwamen we moe van het lopen (ruim 14.000 stappen) terug op ons slaapkamertje. We installeerden het tafeltje, warmden de rest van de overgebleven pizza op in de oven en na een douche en het uitstippelen van de vertrektijd voor de volgende dag vielen we in slaap.

Londen augustus 2023, dag 1 en dag 2

London 10 augustus. Hans en Debbie kwamen woensdagmiddag bijtijds hierheen zodat we wat tijd konden besteden aan de aanvraag voor definitieve aansluiting van elektra. Daarna aten we gezamenlijk en gingen we op tijd naar bed. Wim moest werken en stonden we tegelijkertijd op. Ontbeten, broodjes klaargemaakt voor onderweg, Wim gedag gezegd en met hans naar Chaumont gereden. We waren ruimschoots op tijd de trein was niet echt vol, later in Troyes werd het behoorlijk drukker. We liepen van gare de l’Est naar Gare du Nord, het was heerlijk weer en het is niet al te ver. We stopten bij een terrasje van een tearoom, namen thee en een gebakje en keken onze ogen uit naar de diversiteit van kleding en mensen. Bij Gare du Nord was het heel druk, we vonden de hal van de Eurostar vrij snel en mochten al vrij snel inchecken. Dat bleek een hele operatie, poortje door via scan van ons reisdocument, koffers door de controle, bij de Franse douane het paspoort in een machine, een foto van je gezicht, poortje ging open gelukkig, toen Engelse paspoortcontrole en daarna eindelijk in de enorme hal met taxfree winkels en heel veel eetgelegenheden het was er vol met mensen, koffers, taxfreeshops, broodjes en koffiecorners. Hoeveel mensen er om ons heen waren geen idee, maar het was enorm vol, alle stoelen bezet. We vonden een plekje en toen er werd omgeroepen dat we konden instappen volgeden we de lange rij naar het perron. We hadden een plaats in de 16de wagon (er waren in het totaal 18 wagons!) het was een flink eind lopen en een wirwar van mensen en koffers. We stapten in vonden onze zitplaatsen en zaten jammer genoeg met ons gezicht naar achteren i.p.v. in de rijrichting. De tunnel, zo zagen we op het tv-scherm is 50.5 kilometer lang en ligt 50 meter onder de zeespiegel. De trein maakt een snelheid van rond de 290 kilometer per uur en dat voel je aan je oren. Verder merk je er weinig van en ben je in 20 minuten door de tunnel en in Engeland. We arriveerden rond half, drie lokale tijd op het station Londen Kings Cross/St. Pancras. We kochten bij de informatiedesk een Oysterkaart voor het openbaarvervoer (OV kaart). De airbnb meneer had aangegeven welke bus zijn richting op ging maar helaas niet bij welke halte we uit moesten stappen. We vonden de bus (97), vroegen aan de buschauffeur ons te waarschuwen, maar te laat bleek dat hij geen notie ervan had waar 127c Westwardroad was. Een passagier zei dat we dan daar en daaruit hadden moeten stappen, maar daar waren we al voorbij! Ha ndig dus, uitgestapt en aan de overkant weer in de bus gestapt. Ze had gezegd waar uit te stappen en dat deden we, maar toen begon de lange wandeling langs kleine armoedige huisjes en een smal slecht geplaveid trottoir. Nummer 127c was een heel eind en we verbaasden ons over de sobere huisjes, slechte kozijnen, vieze vuilnisbakken, onverzorgde binnenplaatsjes maar daarentegen de enorme luxe auto’s in de straat. Bij 127c aangekomen was het even een gedoe met het sleutelkastje en het openen van de voordeur. We zagen een smalle trap in een piepklein portaaltje en met onze koffertjes was het even een toer om boven te komen. Er waren meerdere deuren, op die van onze kamer hing een bordje “love, live, laugh” we deden de deur open en waren even verbaasd, twee eenpersoonsbedden een klein nachtkastje ertussen en een smalle kledingkast en een raam dat uitkeek op de binnenplaats van de buren. We openden voorzichtig de deur naast die van ons dat was een andere slaapkamer en liepen naar het keukentje, daar stonden schoteltjes met kattenvoer en rook het nou niet echt fris. Inspecteerden de koelkast; oei niet echt fris! En het keukenkastje waar onze borden, kopjes en schotels stonden. We deden even de “mystery guest” van Max vakantieman na: een beetje stof hier, een haartje daar, schone lakens, vieze vloerbedekking! Wat een tegenvaller, nergens ruimte om te ontbijten. Andrew onze airbnb host kwam uit de andere kamer, excuseerde zich, dat hij aan het telefoneren was en stelde zich voor. Debbie vroeg of er ergens gelegenheid was om te ontbijten en hij liet een klein vouwtafeltje zien en een opgevouwen stoeltje, dat was het! Het viel dus wel even tegen, okay het was goedkoop en we hoefden er in principe alleen te slapen, maar toch. We besloten om onze kleding in de kast te hangen en ergens wat te gaan eten. In de supermarkt kochten we een emmertje yoghurt een fles water en een potje jam en vonden een restaurant waar we erg lekker Tandoori en Tiki Marsala vlees aten met naan brood. Daarna de lange Westwardroad weer afgelopen, een douche genomen en naar bed.

Vrijdag/ dag 2 De volgende dag stond Sotheby op het programma, ik had in de JHM gezien dat zijn persoonlijke bezittingen in september geveild zullen worden en dat Sotheby zijn bewonderaars de gelegenheid boden om die privéverzameling voor de veiling te komen bezoeken. We liepen op aanwijzing van Andrew de ander kant van de straat uit richting bus W11, daar stond een echtpaar te wachten en die adviseerden ons om bus 34 te nemen die ging sneller ook zij namen deze bus en we maakten een praatje. De meneer zei als jullie vanmiddag terug lopen stop dan bij ons op nummer?? En drink met ons een kopje thee. Wat ontzettend aardig. Met de verschrikkelijk oorverdovende, herrie makende, benauwde Victoria metrolijn vonden we New Bondstreet een sjieke wijk en zagen een enorme rij wachtende mensen aan de overkant van de straat, de rij ging de hoek om en daar bleek de rij nog eens zo lang. Iemand vroeg aan ons wat er gaande was, wij legden het uit inmiddels er zeker van dat ook deze mensen stonden te wachten om naar binnen te gaan. We sloten achteraan aan en hadden al snel een gesprekje met de meneer achter ons. De deur ging om 11.00 open en toen ging het eigenlijk best vlot. We moesten onze rugzak bij een garderobe afgeven en kregen een plattegrond en kwamen zo van de ene in de andere ruimte in dit prachtige gebouw en waren verbijsterd over de hoeveelheid schilderijen, tekeningen, snuisterijen, serviesgoed, kleding, snuisterijen en uiterst waardevolle stukken meubilair w.o. twee piano’s en een juke-box. Wat was het ontzettend veel, zo bijzonder en mooi tentoongesteld. We beschouwen het beiden als een kadootje dat we dit hebben kunnen zien. Daarna liepen we richting de Theems, via Piccadilly, aarzelden toen we werden aangesproken of we niet een bustour of een boottocht wilden maken maar liepen door richting the London Eye, het reuzenrad: beiden absoluut niet van plan om ons daarin te wagen! Uiteindelijk besloten we een Panoramatour te maken met de zgn. Hop on, Hop off bus. Kochten tickets en stapten in. We gingen op het bovendek zitten en deden de “oortjes” in om te luisterden naar uitleg over de gebouwen ed. De totale rit zou 2 uur en een kwartier duren. Bij sommige haltes stapten mensen in en/of uit. Wij bleven zitten. Net na Towerbridge kwam de chauffeur naar boven zei iets in het algemeen over het bezoeken van het museum en de andere passagiers stapten uit. Ze lieten een partij troep achter terwijl hun “oortjes” nog in de contactdoosjes zaten en de snoertjes hingen te bungelen (onbegrijpelijk). De bus reed door en stopte bij de volgende halte. De motor werd uitgezet (?) en toen ik de straat in keek zag ik een man met een blauw overhemdje en een grote tas naar de overkant van de straat lopen. Ik zei tegen Debbie:” Hé, is dat niet de buschauffeur?”. We waren allebei even verbouwereerd en ik zei dat ik even beneden ging kijken. ik liep het trappetje af en zag een donkere, onverlichte bus, geen chauffeur achter het stuur, geen passagiers en de deuren dicht. Ik riep Debbie en ook zij begreep onmiddellijk dat we de enigen waren in een bus met de gesloten deuren! Wat nu??? We zochten in de folder naar een telefoonnummer van de busmaatschappij, dat stond nergens. We wisten even niet wat we moesten doen en keken elkaar toch wel een beetje benauwd aan. We stonden achter de voorruit en ineens zag ik de man met de tas en het blauwe overhemd onze richting op komen lopen. Ik begon uitgebreid te zwaaien. Hij hield stil en zette hele grote ogen op! Liep toen verder en opende de deur in stomme verbazing vroeg hij hoe het kwam dat wij in de bus zaten, hij had toch gezegd dat zijn dienst erop zat? En dat hij even naar het toilet was gegaan. Nou dat hadden wij niet begrepen wij hadden een panaramatour geboekt en mochten dus niet uitstappen, toch? Hij voelde zich kennelijk toch wel een beetje ongemakkelijk en begeleidde ons naar een halte waar we in konden stappen en het laatste stukje van de tour konden meemaken. Wat een avontuur dit!!!! Achteraf hebben we er ook met de andere chauffeur smakelijk om kunnen lachen. We namen de subway naar het busstation van Walthamstow Central. Daar liepen we naar de informatiedesk en een hele aardige, stevige vrouw hielp ons. We wisten welke bussen we konden nemen maar niet de naam van de haltes. Zij keek op haar tablet en gaf ons wat informatie en vroeg waar we vandaan kwamen, we maakten een heel leuk praatje en zeiden haar gedag. We stapten in W11 en reden naar de halte van Hall Estate Chingford. Het werd een hele lange rit en Hall Estate bleek het eindpunt. We vroegen aan de chauffeur of hij Westwardroad kende, hij had geen idee. We zeiden dat bus 97 er ook heen ging en toen stelde hij voor om ons dan mee te nemen naar een halte waar 97 ook stopt. Ik keek op mappy en volgens de kaart was de straat van onze airbnb nog geen 3 minuten lopen (?). We spraken nog even met hem en zeiden dat we zo verrast waren dat we iedere keer zo ontzettend aardig werden geholpen. Dat was ons intussen wel opgevallen. En inderdaad de straat was vlakbij. We aten in een klein pizzatentje een pizza (veel te veel dus de rest mee naar “huis”) douchten en planden de route voor de volgende dag richting the historical dockyard of Chatham voor de Call the Midwife tour.