De een zijn dood.....................................

Ik kan jullie niet vertellen hoe blij ik ben met internet; dankzij dit medium heb ik de afgelopen dagen heel veel kunnen regelen i.v.m. het overlijden van mijn lieve tantetje. En wat een geluk dat je in Nederland in ieder geval de tijd hebt om alles goed te kunnen regelen. Op die manier konden we de afscheidsbijeenkomst op de zaterdag plannen en hadden we tijd om de dingen in orde te maken. Zelf de uitvaarleider was via mail bereikbaar, jammer alleen dat ik de tweede voornaam verkeerd had doorgegeven, maar dat is bijna niemand opgevallen. De reis naar Nederland was heftig, veel storm en alleen maar hevige regenbuien. Desondanks toch redelijk snel gegaan, we konden hier om half twaalf weg dus dat scheelde. Manon en Gino vertrokken na een nachtje hier slapen met Marieke een royaal uur eerder. Dit kwam voor ons heel goed uit, we hadden op die manier onze handen vrij. Zaterdag ochtend hebben we een start gemaakt in de kamer van tante Cor. Tegen half een hebben we ons daar verkleed en toen zijn we naar het uitvaartcentrum gegaan. Helaas was het slechts een klein clubje mensen. Mama was met vlagen helder en verward. De bloemen waren echt beeldschoon. Volgens zeggen lag tantetje er " netjes" bij, ik heb nooit veel behoefte om zo afscheid te nemen, houd haar liever in gedachten zoals ik haar de laatste keren heb gezien, gesproken en geknuffeld. Het enige wat jammer was: de door mij zorgvuldig uitgekozen muziek w.o. een prachtig pianostuk van Wibi S helaas haperde, ik denk dat ik dat nummer probeer op een cd te zetten zodat de aanwezigen het toch nog kunnen beluisteren. Ik had in de afgelopen week toevallig nog gedacht aan :" Im weissen rössl" maar vond het toch een beetje te luchtig, Hermi, tante' s vriendin had daar ook aan gedacht! Van het verzorgingshuis van tantetje waren er ook twee dames aanwezig, waarvan een heel erg aan tantetje gehecht was, zo lief dat ze er ook waren. Wat hebben die mensen daar een pluim verdiend zo goed en lief ze voor haar zijn geweest. Na afloop hebben we met elkaar nog even nagepraat, toen ging iedereen weer huiswaarts en wij weer terug voor het laatste gedeelte van het leegruimen. De toekomstige bewoner stond een paar keer voor de deur en wilde een kijkje nemen. Hij woont al in het huis en wil naar een kleinere kamer; hij had de toezegging maar mocht er nog niet in omdat alle spullen er nog stonden. Dus zag hij zijn kans schoon om alvast een blik te werpen! We hebben vrij veel van de spullen weggegooid. Toen de auto volgestouwd en op naar Maassluis. We hebben samen bij de Chinees lekker gegeten, even bij opa Kees langs geweest en toen naar onze slaapplaats. De volgende ochtend Marieke opgehaald even een bezoekje gebracht bij TN en toen huiswaarts. En of het kwam van de Chinees, of de drukte, de emoties of wat dan ook net na Luxemburg werd Wim onwel en heeft een paar keer moeten stoppen om zijn maag te legen. Ik heb meerdere malen aangeboden het stuur over te nemen, maar dat ging hem toch iets te ver! Mijn maag sputterde gisteren ook flink tegen, dus de Chinees zal het niet geweest zijn, eerder een in Frankrijk in de volksmond zo genaamde "gastro"

Kwade dagen gaan voorbij, op kwade dagen moet je geduld hebben, veel geduld; met jezelf!

Sinds jl. vrijdag hebben we het allemaal op onze eigen manier een beetje moeilijk. Het begon met Marieke die thuis kwam uit school met de mededeling dat een van de docenten van haar collège zomaar plotseling was overleden, hij was nog maar 43 en laat een vrouw en drie kinderen achter, waarvan er twee bij haar op school zitten. Ik heb de leraar wel eens ontmoet en hij had nog niet zo lang geleden Marieke gevraagd of ze niet wilde deelnemen in zijn schaakclubje. Marieke had nog niets besloten en dus kwam de mededeling van zijn overlijden hard aan. Wat en hoe school met dit gebeuren om zou gaan, ze had geen flauw idee. In de krant van zaterdag stond de rouwadvertentie namens de familie, maar niets van school. Vreemd dus! Maandagochtend was er gewoon school, de begrafenis zou ´s middags plaatsvinden, als de leerlingen er heen wilden moesten ze dit zelf met hun ouders regelen! Ook vreemd. Marieke en ik hebben gekozen voor het sturen van een condoleance per post en ze is maandag wel naar school gegaan maar belde dat ze om half twee kon worden opgehaald. Ik kreeg maandagochtend vroeg voor dat ik wilde vertrekken met de hapkar een telefoontje van Manon (zij is met G op wintersport) ze was gebeld door het verzorgingshuis van tante Corrie, tante was weer opgenomen in het ziekenhuis het ging slecht met haar. Snel kontakt gezocht met de arts, die vertelde dat het kaarsje langzaam aan het doven was. Ik heb mijn mobiele nummer gegeven om zo bereikbaar te zijn en kreeg tegen enen een telefoontje dat ze heel vredig, zonder pijn was ingeslapen. Ja er daar sta je dan, ver van Delft, als enig familielid die dingen kan regelen. Waar te beginnen en wat kan je doen om de afstand te overbruggen? Wat een zegen dat er telefoon en internet bestaat! Ik heb kontakt gezocht met de uitvaartverzorger, uitvoerig overleg gehad hoe en wat gedaan moet/ kan worden, een tekst opgesteld voor een kaart en moet nu zien dat we haar een waardig afscheid kunnen geven. We vertrekken aanstaande vrijdag naar Nederland, we hebben besloten dat we in een eenvoudige bijeenkomst afscheid van haar zullen nemen. De crematie zal maandag in stilte plaatsvinden. Omdat het kringetje rondom haar zo enorm klein is zullen er niet veel mensen aanwezig zijn. En dan komt het vervelendste van alles; het leegruimen van haar kamer.
We hopen dat we met wat hulp dat redelijk snel kunnen doen. Veel van het meubilair is niet meer geschikt voor de kringloopwinkel en zal bij het grof vuil moeten. We zullen wel zien hoe het allemaal zal gaan. Het is een hele vreemde gewaarwoording om het van zo ver weg mee te maken. Dat we haar zullen missen is een ding wat zeker is. Tijdens al onze bezoekjes aan Nederland na onze verhuizing, was een bezoekje aan haar altijd een lichtpuntje. Altijd een vriendelijk woord, blij ons te zien, geinteresseerd, betrokken en zo ontzettend lief! En ondanks alle lichamelijke ongemakken nog steeds dankbaar voor alles. Hoop dat ik de moed en de kracht op kan brengen, om haar dood te verwerken en met haar dood te kunnen leven.

Een slimme meid, is op de koude voorbereid!

Ja, dat dacht ik toen ik me vanochtend inpakte om met de hapkar eropuit te gaan! Thermo ondergoed, polarfleece, mijn crocs-moonboots, twee paar sokken en mijn charmante "kruimeltje"pet! Maar toen ik, nadat ik de ruiten had schoongekrabd, op pad ging en de klep opende bij de eerste klant, viel het toch weer even zwaar tegen! Het had weer minstens min 13 gevroren, de toonbank, de artikelen, de perspexplaten alles zat onder het ijs! En dan een ham van 7 kilo, die bevroren is, optillen en snijden; dat is een hele koude aangelegenheid. Tot overmaat van ramp: ook dit keer weer een weegschaal/kassa die het niet deed! Volgens Wim komt dat ook door de kou, de accu ontlaadt dan. Ik ben dus deze morgen flink met mijn hoofdrekenen aan het stoeien geweest (wel goed hoor voor die grijze cellen) maar het wegen lukt dus niet en dus heb ik af en toe maar geschat hoeveel gram het ongeveer zou zijn! Een klant ging heel lief de weegschaal uit zijn huis halen: kwam ie terug met een personenweegschaal met een vies stukje blauw tapijt erop! Helaas zo' n apparaat weegt niet onder 1 kilo en al helemaal geen grammen, dus die heeft ie maar weer naar binnen gebracht! hihi
Verder veel vriendelijke woorden, maar weinig te verkopen; ik had niets besteld dus heb ik ook weinig te verkopen, veel wat al op uiterste datum is en veel dus gewoon bevroren! zelfs de eieren, nooit geweten dat die dan dus gewoon uit hun schaaltje knappen, een vieze boel.
Heb nu even een stuk kwarktaart zitten eten (van over de datum koekjes en over de datum kwark, maar wel erg lekker!) en intussen laadt de weegschaal zich hoop ik weer op zodat ik straks nog even langs twee goede klanten kan die ik vrijdag niet heb kunnen bedienen.
En dan weer snel naar de kachel, die ons een aardige hoeveelheid granules per etmaal kost nu het zo koud is, maar iedereen klaagt steen en been over zijn stookkosten! De lading granules die we in november kochten is bijna op, dus dat is wel een kostbare aangelegenheid. Voor Wim ben ik een mutsje à la Harry Slinger aan het breien, hij heeft het op de boerderie koud aan zijn kale koppie, dus had hij die van Marieke gepast en dat beviel wel, de spartapet kriebelt hem te veel. Vanavond even de laatste toertjes en dan kan die morgen hip op pad! En dan maar hopen dat die strenge vorst wat zal gaan afnemen, alhoewel veel boeren (en die kunnen het weten) zeggen dat we er nog wel tot en met februari mee te maken zullen hebben.

De voor- en nadelen van een weekje "au chaud"

Als je wordt veroordeeld tot een royale week verplicht thuis omdat de griep heeft toegeslagen, kom je tot de ontdekking dat het zo zijn voor- en nadelen heeft. Doktersvoorschrift om een weekje thuis te blijven, verbaasde me niet ik voelde me absoluut ziek. Als copd-patiënt weet je dat je direct last hebt van je longen, je zit vol, hoesten doet zeer en je piept als een fluitketeltje! Het gaat hier overigens zo' n stuk beter met mijn longen dan in Schiedam dat ik nauwelijks medicijnen gebruik en er eigenlijk niet meer bij stil sta. In Schiedam werd ik automatisch opgeroepen voor een griepprik en die ben ik dus dit jaar gewoon vergeten te gaan halen. Het gevolg was dus deze verplichte week thuis! In bed liggen vind ik vreselijk dus dan maar met een plaid op de bank. Wim heeft veel minder moeite met thuis zijn, die brengt dan hele dagen op de bank door, sukkelt in slaap en vindt het wel prima. Voor een nijvere bij als ik ligt dat allemaal wat gevoeliger, ik verveel me al snel, wil eigenlijk van alles en doe uiteindelijk nagenoeg niets.
Wel heb ik twee geweldige literaire thrillers verslonden, heerlijk zonder tv op de achtergrond, ongestoord in zo` n boek duiken! Daar heb ik als ik werk `s avonds geen rust voor, als de tv aanstaat (en dat is elke avond!) dan lukt het me slecht om me tot lezen toe te zetten. Maar dit weekje was er dus uitermate geschikt voor.
Het grote nadeel van ziek zijn, als huisvrouw, is dat alles gewoon doorgaat: de was, de strijk, de afwas, en het eten koken. Ziek of niet, zodra het rond etenstijd loopt is de ham vraag: en wat eten we vandaag ?. Nou en dat is wel het laatste waar je met een ziek lijf zin in hebt: eten koken!
Maar het is me toch weer gelukt, echt culinair was het overigens niet maar het was te nassen. De vriezer zit gelukkig redelijk vol, dus er was ondanks het geen boodschappen kunnen doen toch voldoende in huis. In de hapkar (het tweede grote nadeel van een ziekteverzuim) is meer dan een kwart van de producten over de datum, ik heb dus nog een leuke klus dit weekend om alles te ruimen. Omdat het zo ontzettend vriest is het schoonmaken van de toonbank niet te doen, je doekje vriest meteen vast. Ik denk dat ik diverse honden in het dorp een paar lekkere dagen kan bezorgen ,want het is vooral het vlees wat ver over datum is en natuurlijk een eindeloze hoeveelheid toetjes. Ik weet het niet zeker maar geloof dat ze me af en toe het dubbele in mijn maag splitsen dan dat wat ik bestel. Ik moet daar beter op gaan letten. Het is voor disal dus een grote kostenpost, maar dat is hun probleem, ze hebben geen vervanging en ook geen tijd om een aantal artikelen hier weg te komen halen: ja dan houdthet natuurlijk wel op. De eerste twee dagen van deze week heb ik keurig iedereen telefonisch laten weten dat ik ziek ben/was, mijn collegaatje vertelde dat niemand je dat terugbetaald dus daar ben ik maar mee gestopt.
De reacties waren overigens wel allerhartelijkst; heel veel goede adviezen van o.a. rum en whisky helpt echt! tot blijf lekker thuis we begrijpen het en heel veel beterschap en dat doet een mens goed!

In de lappenmand,

Ik moest nodig zeggen :bonne année, bonne santé! Het nieuwe jaar is voor ons drie nou niet echt zo geweldig begonnen, we zijn alledrie sinds oudejaarsdag in de lappenmand! Marieke begon met hoesten, toen kwam Wim bevroren en in en in wit terug van de boerderie en ik werd vrijdagnacht rillerig wakker en had keel-hoofd- en buikpijn. Met Wim donderdag (nieuwjaars-dag) nog naar de dokter gegaan, hij heeft de echte griep en daar is behalve paracetamolletjes niet veel aan te doen, volgens onze huisarts slechts warmhouden en uitzieken. Nou en dat liet hij zich geen twee keer zeggen! Zoals veel mannen is ie heel zielig, wil veel aandacht en klaagt wel maar draagt nauwelijks! Het liefste een belletje naast zijn bed en maar zuchten, kreunen en steunen! Inmiddels is hij tot de conclusie gekomen dat wij, als stadsmensen, deze plattelandskoude niet kunnen trotseren. Volgens hem gaan we dat zeker als we ouder worden niet volhouden! Hij weet ook sinds van de week dat sinds hij 40 is geworden het slechter met hem gaat, zijn lijf werkt tegen. Hij herhaalt maar steeds dat we een foute keuze hebben gemaakt en dat we beter naar Spanje hadden kunnen verhuizen, vroeger sprak hij Spaans met zijn buurjongens die afwisselend in Maassluis en Murcia woonden. Ik heb hem gezegd dat zodra hij vloeiend Frans spreekt ik het in overweging zal nemen, maar beloof niets. Ik heb zo' n lichtblauw vermoeden dat dat dus nog wel een paar jaartjes kan gaan duren. Voorlopig spreekt hij Frans, zoals een Rotterdammer tegen een Turk spreekt: " ik jou niet begrijpen" We moeten zo langzamerhand wel voorzichtiger zijn, want hij verstaat inmiddels al wel het nodige.
Nu heeft hij dus ziekteverlof tot en met woensdag en nadat we vanmiddag samen terug zijn geweest naar de huisarts en we allebei antibiotica hebben gekregen, zal het hopelijk beter gaan. Vandaag heb ik niet gewerkt, snorrewiets nam de rit van me over, het sneeuwde flink vanochtend dus ik was er niet rouwig om. Morgen blijf ik nog thuis en kijk woensdag hoe het gaat, ik zal de klanten proberen te bellen en hen tekst en uitleg geven. Mijn vertaalwerk voor het office heb ik gelukkig klaar. Het inventariseren van de hapkar was een gigaklus, ze hadden me verteld dat dat ongeveer twee en een half uur in beslag neemt; nou bij mij niet. Ik ben bijna een dag ermee bezig geweest, heb wel tegelijkertijd schoongemaakt en opnieuw de schappen ingericht. Tot overmaat van ramp bleek de transformator van de weegschaal gebroken dus moest ik het wegen van de vleeswaren en de kaas nog een dag uitstellen en kwam mijn vrije vrijdag dus te vervallen. Helaas moest ik dus de rit van donderdag naar de vrijdag verzetten, want woensdag oudejaarsdag was het een en al ijzel op alle wegen. Ik ben er dus niet op uit gegaan heb diverse klanten in de vogezen gebeld en iedereen raadde me af om me op de weg te begeven; gevolg ik kon oliebollen bakken en alvast een start maken met het tellen. Uiteindelijk heb ik ca. 60 oliebollen gebakken en een groot gedeelte daarvan uitgedeeld aan de diverse buren. Zelf hadden we niet echt veel trek dus heb ik een gedeelte in de vriezer gestopt. Het werd al met al een oudejaarsavond van lik me vessie want we lagen om 10 uur in bed: ziek zwak en misselijk.