Zou deze wond ooit helen?

Sinds donderdag leven we in een soort roes. Wat Marieke en ik hebben meegemaakt zal ons ons verdere leven bijblijven. Sprak ik in een blog van vorige week nog ondiplomatiek over onze "hang-buurjongen" die Wim had geholpen met het halen en sjouwen van die garagedeur. Deze buurjongen (al een poos depressief) is waar het allemaal mee te maken heeft. Ik zal de verschrikkelijke details achterweg laten.
Donderdag tegen kwart over vijf hoorde ik geschreeuw voor de deur en ik veronderstelde in eerste instantie dat het Marieke was die zich over de top uit school vandaan af reageerde, maar toen ik op de klok keek en zag dat ze nog niet thuis kon zijn gezien de tijd realiseerde ik me dat het meer leek op een noodkreet. Ik sloot Floyd op in de keuken en rende de deur uit; daar stond onze overbuurvrouw compleet over de rooie, ze schreeuwde het uit: Help me alsjeblieft het is Arnaud hij heeft zich opgehangen op zolder! Ik rende achter haar aan en stormde de trappen van hun huis op en daar op zolder hing hij. Ik had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om haar te vragen een schaar of mes te halen om het touw door te snijden, ze rende naar beneden en toen hebben we samen het touw doorgesneden en Arnaud op de grond gelegd, ik rende naar de telefoon en belde 112 en legde de situatie uit en holde weer naar boven, we voelden zijn ijskoude lichaam en zochten zijn pols...... voelden niets. Ik maakte het touw om zijn nek los toen er opgebeld werd rende ik weer naar beneden en de samu zei dat er hulp onderweg was maar dat we moesten proberen te reanimeren, ik keek naar buiten en zag Marieke achter het keukenraam zitten en wenkte haar dat ze moest komen, ik legde haar de situatie uit en zij gaf aan dat ze naar boven wilde , deed dat en onmiddellijk het initiatief nam om te reanimeren. In afwachting van prof. hulp bleef zij masseren! Toen kwam de samu en die namen het beetje voor beetje van haar over. Niet lang daarna gingen we naar beneden waar we in de keuken een heel leger van uniformen aantroffen: politie, verpleging, brandweer echt bizar! De politie vroeg ons de ouders mee te nemen naar ons huis om daar af te wachten. Het waren misschien minuten maar in ieders beleving duurde het uren voordat de ouders werden gehaald. Een van de verplegers schudde zijn hoofd, alle hulp had niet mogen baten, Arnaud was overleden! 22 jaar oud, zelfdoding n.a.v. een verbroken relatie.
Vanaf dat moment leven we dus in een soort film met afgrijselijke beelden die op je netvlies zijn gebrand.
Vrijdagochtend hebben Marieke en ik op het politiebureau een verklaring af moeten leggen, tot in de kleinste details moesten we alles beschrijven, om zodoende zekerheid te verschaffen dat er echt sprake is van zelfmoord. Ik heb toen meteen mijn verbazing uitgesproken over het protocol en de enorme politiemacht die niemand tekst en uitleg geeft. Marieke wilde na afloop toch liever naar school, ik heb haar gebracht en daar alles met de directeur besproken, gevraagd om haar goed in de gaten te houden. Ze is gisterenavond naar een vriendin gegaan en blijft daar tot morgen. Ik zit nu hier en zie al die mensen aan de overkant in en uitlopen en voel me zo verdomd alleen met mijn verdriet, gelukkig Wim is een enorme steun en leven Manon, Gino en vrienden mee in mails en telefoontjes. Dat doet goed. Maandag om half drie is de begrafenis dat zal niet meevallen. Ik ben zaterdag spulletjes wezen kopen en heb een mooie krans gemaakt met een lint met onze namen en ben die gaan brengen toen het meeste bezoek was vertrokken. Sylvain omarmde me en zei me zich schuldig te voelen omdat hij Marieke en mij niet in de rouwadvertentie had genoemd en zal dat in de dankbetuiging goedmaken. Dat was een heel bijzonder moment en heeft mij heel erg goed gedaan.

Help, mijn man is een klusser......

Van dezelfde makers en met dezelfde presentator is ook dit programma op televisie, daarin zie je mannen die aan een verbouwing beginnen maar er uiteindelijk geen gat meer in zien. Gevolg: een grote bouwput waarin zo'n gezin dan leeft! Er wordt hen dan hulp aangeboden en een klusteam helpt het gezin een eind op weg Gelukkig ook dit valt bij ons reuze mee, Wim heeft in de loop van de negen jaar zijn sporen wel verdiend. Niet alles even professioneel en hier en daar een steekje laten vallen, maar wij kunnen er mee leven. Vaak zien bezoekers dat soort kleinigheidjes over het hoofd en spreken ze veel bewondering uit voor Wim's prestatie. Hij heeft het tenslotte toch maar gedaan die totale renovatie: Van bouwval tot woonhuis! Achteraf hadden we waarschijnlijk sommige dingen anders gedaan, omdat we er in eerste instantie vanuit gingen dat het ons vakantiehuis zou worden. En nu we er dus definitief wonen komen we tot de ontdekking dat het hier en daar niet helemaal is zoals het zou moeten; maar wij kunnen er mee leven en dat is het belangrijkste.
Vorige week kwam Wim via een Internetsite, die lijkt op marktplaats, een tweedehands garagedeur tegen van hout en extrabreed, precies wat hij zocht voor de tweede garage in aanbouw voor een prikkie. Maar nu onze aanhangwagen ergens is gestald omdat we geen trekhaak aan de auto hebben en de aanhangwagen deze deur nooit zou kunnen vervoeren hebben we bij de supermarkt een bestelbus gehuurd. Samen met onze werkeloze hang- buurjongen is hij de deur gaan halen ergens in de Vogezen. Het was een bereklus want die deur weegt wel een kilootje op 100!!!!!!! daar hadden ze de deur met 4 man in die bus gezet, hier waren ze samen en met een beetje assistentie van mij is het met veel pijn en moeite toch gelukt hem uit het busje te krijgen. Maar nu moet de deur geplaatst en dat is een ander verhaal! Gisteren is hij begonnen en een kant zit nu vast, maar het loeizware ding is amper te hanteren. (wwarschijnlijk ook de reden dat ie wegging voor een prikkie!!)De grond onder de deur is iets te hoog en nu gaat hij vandaag graven in de hoop dat de deur dan beter op zijn plek valt. Ook moet hij een constructie bedenken voor de andere kant waaraan de deur moet worden opgehangen, daar zit nu nog niets. De toegang is groter dan de breedte van de deur. Ik vrees dat het met een hoop kreunen en steunen zal gaan gebeuren. Hoop echter dat ie eerst denkt en dan pas doet; het zou niet de eerste keer zijn dat Wim eerst doet en dan pas denkt! helllup,

Help, mijn man heeft een hobby!

Misschien kennen jullie dit tv-programma? Je ziet dan hoe bij sommige hobbyisten het totaal uit de hand is gelopen en zij zich alleen nog maar bezig houden met hun hobby en zich van de wereld om hen heen hebben afgesloten. Ze nemen niet meer deel aan het gezin, zitten ergens zes hoog op een zolderkamertje de hele dag te gamen of hebben het huis volgestouwd met hun verzameling tweedehands boeken die ze gratis bij mensen ophalen, voor het goede doel bestemd, maar het er nooit van komt ze daadwerkelijk weg te doen. Dus moeten de gezinsleden met polstokken door het huis.......
gelukkig zo ver is het hier nog niet hoor! Maar Wim heeft ineens weer erg veel belangstelling voor alles wat modelspoor betreft. Hij googeld en ebayed wat af op zoek naar treintjes, rails, huisjes en dergelijke. In Schiedam had hij een mooi parcour aangelegd in Manon's oude kamer, maar besloot voor het definitieve vertrek naar Frankrijk alles te verkopen. Natuurlijk leverde het niet de waarde die het vertegenwoordigde op, maar hij was ook bang dat het een verhuizing niet zou overleven. Wel hield hij een startset van Marklin achter en dat heeft hij dus onlangs weer van de zolder afgehaald. Jammergenoeg kan hij het nergens op de grond uitleggen want dan gaat onherroepelijk Emo er achteraan en Floyd vindt het ook geen succes, Hij blaft ernaar en zit met z'n poten aan de rails.
Via e-bay hebben we wat huisjes kunnen kopen en die hebben we de afgelopen weken, af en toe samen, in elkaar gezet. Hij doet het eigenlijk het liefste zelf, vind mij niet secuur genoeg!!!!Maar ik vind het ook leuk dat geknutsel en gepruts. Af en toe is het zo petieterig dat hij het echt met zijn grote handen niet kan, dan moet ie wel! Nu is echter de lijm op en die hebben we per telefoon aan de enige echte modelspoorwinkel in de buurt (Nancy) gevraagd om op te sturen, weet niet hoe ze het van plan zijn maar de cheque stuurde ik vorige week maandag op en nu is het flesje er nog niet!!!!!Hij kan dus niet verder. Van twee bouwpakketjes mist een onderdeel, ook daar naartoe geschreven met het verzoek deze onderdeeltjes na te sturen maar ook daarvan nog geen spoor ( spoor, grappige woordspeling!) Je moet geduld hebben als je iets verwacht, afspreekt; gisteren weer zo'n voorbeeld: CD is gevraagd of ze voor de vereniging waar ook ons zangkoor onder valt, schilderlessen te gaan geven, we zouden gisterenavond dus even gaan kijken wat er nog voor materiaal over was van vorig jaar. Afspraak gemaakt dat we om zes uur bij de bieb zouden zijn; niemand dus!!!!
Ook nog geen enkele reactie op mijn brief naar het museum, je zou toch zeggen dat een bevestiging van ontvangst een aardige geste zou zijn, nee daar heeft men hier nog nooit van gehoord. Gewoon afwachten dan maar, meer kan je niet doen.

De ijzers in het vuur hebben.

Voor mij op de keukentafel bloeit in een vaas de forsythia,dat geeft een beetje lentegevoel. Bij buurboer hebben al een aardig aantal lammetjes het levenslicht gezien en in de tuin krijgen diverse bomen en struiken al dikke knoppen...... maar het is nog volop winter dus hebben we nog grote kans op veel strenge kou en slecht begaanbare wegen. De Maas is zo buiten haar oevers getreden dat de landerijen van Wim's patron net meren lijken, zag op Ad.nl dat het in Nederland met de Maas hetzelfde is, kan ook niet anders na al die sneeuw en vreselijke regenbuien van de afgelopen weken.
Mijn voornemen om naar Rotterdam te reizen heb ik laten varen; de treinticket is té duur en ik heb begrepen dat BL alleen informatie wil geven en voor die informatie hoef ik niet persé naar Rotterdam, dat scheelt weer in de portemonnee. We stellen ons bezoekje uit tot half februari. Marieke gaat de week voor de crocusvakantie met haar klas naar Rome en we kijken eerst even aan of zij niet al te versleten thuiskomt om dan alsnog naar Nederland te rijden. Ze heeft aansluitend op de romereis twee weken vakantie en willen dat ze uitgerust meegaat! Ik heb voor de confrérie een tafel gereserveerd voor de salon in Tiel eind april en ga daar namens de confrérie Nogent vertegenwoordigen, PH wil mee op zijn motor en heeft Marieke een lift aangeboden: 600 km achterop....... dat is nogal niet wat, we nemen het in overweging. Ik zal naar die salon voornamelijk scharen meenemen. Over messen en scharen gesproken..... jl. zaterdag sprak ik in Nogent met een goede bekende en ik hoorde dat de dame die nu in het museum receptioniste/gastvrouw is haar baan heeft opgezegd. Meteen PB gevraagd of ik zou kunnen solliciteren en of ik een kansje maak.
Hij vertelde me een sollicitatiebrief te schrijven en vooral te melden dat ik lid ben van de confrérie, op het office heb gewerkt, 4 talen spreek en gepassioneerd ben van messen en scharen. Toevallig hebben testmiep en ik jl. maandag hard gewerkt aan twee CV's en twee sollicitatiebrieven die er super uitzien en ik kan gebruiken om te versturen. Ik ken ook de burgemeester van Nogent dus wie weet. Ik heb liever meerdere ijzers in het vuur, om spreekwoordelijk in hetzelfde jargon te blijven.

Wachten op de dingen die komen.

De zevende dag alweer van 2011, de dagen lengen iedere dag een minuutje eerder licht, als ik zo naar buiten kijk zou je dat niet zeggen: het is 8 uur en nog erg donker en het giet bakken uit de hemel. Vandaag verwachten we M&G die op doorreis naar de wintersport ( oh wat zou ik ook graag gaan!) een tussenstop maken bij ons. Alles in huis voor een avondje "racletten". Marieke hoopt dat ze op tijd zijn, zodat ze haar op college af kunnen halen dus duim ik voor haar, want ik weet hoe graag ze een keer haar zus daar zou showen. Tevens brengen zij het nodige HWV mee, dit keer minder snoeperijen ivm het lijnen. Ik probeer te minderen maar Wim snakt nog steeds naar "lekkers" en snoept vrolijk verder.
Mijn kies is provisorisch gevuld, de zenuwen moeten eerst nog afsterven, het is en blijft gevoelig en ik hoop dat de tandarts aanstaande maandag haar laatste behandeling zal geven. Aardig mens maar ik zie haar liever niet dan wel! Maandag ook weer naar testmiep, mijn CV zit er gelikt uit. Ook een afspraak gemaakt met de persoonlijk begeleider van het arbeidbureau ik heb nogal wat vragen i.v.m het eventueel opstarten van een eigen tokootje. Ik was jl. woensdag bij de dame van bureau Alexis, zij kan mij op alle fronten helpen met de voorbereidingen; te weten alle financiële, fiscale, juridische dingen en het maken van een bedrijfplan. Jammergenoeg neemt zo'n dienstverlening minstens 3 maanden dus mijn inschrijving voor een plaats op de overdekte markt in Neufchateau kan ik gevoeglijk vergeten, dat dossier krijg ik samen met de dame nooit voor 31 januari rond. Maar ik wil toch de voorbereidingen voortzetten, ben nu in de gelegenheid om te profiteren van alle voor mij gratis hulp. De dame stuurt een offerte aan het arbeidbureau en als het goedgekeurd wordt gaan we samen aan de bak. Ik mag nu voorbereidend marktonderzoek gaan doen. Aanstaande maandag ga ik de concurrentie verkennen in Neufchateau, kijken of er potentie zou zitten in een "sandwicherie", cq broodexpres. Heb ook contact opgenomen met de bedrijfleider van Bram Ladage en die wil me gerust helpen met het neerzetten van een concept, zou daarvoor dus wel naar Rotterdam moeten en met hem gaan kijken in de kleinste broodexpres op het metrostation Beurs. Helaas is een kaartje voor de Thalys zoals Marieke ooit had, dit keer iets duurder dus ik heb wel gereserveerd maar nog niet definitief besloten of ik zal gaan. Vanvond wil ik met M&G bespreken of ik dan in hun huis mag logeren dat zou de kosten een beetje drukken. Heb al wel gevraagd of ze haar OV chipkkaart wil meenmen zodat ik wat simpeler gebruik kan maken van openbaar vervoer want dat is in Rotterdam nou niet echt gebruiksvriendelijk voor een "toerist".