MRI en Emo in de lappenmand.

Als sinds ze volwassen is geven/gaven we Emo de pil om te voorkomen opgezadeld te zitten met een nest kittens. tot nu toe geen problemen gehad ze slikte keurig de pil weg. De laatste maanden gebeurde het echter steeds vaker dat ze zomaar zonder aanwijsbare reden ergens ging staan sproeien! Nooit geweten dat ook poezen dit kunnen. dacht dat dat echt alleen maar kater-gedrag was, niet dus.
We werden het echt spuugzat, soms kwam ze na ene hele dag buiten struinen binnen sprong op de aanrecht en stond dan opeens ergens te pieselieren! Zo vies, bah. Ik de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor een sterilisatie. (mocht in drie keer betalen, pas de problème, heerlijk toch he, die cheques!!) Dus vanaf 20.00 uur 's avonds mocht ze niets meer eten of drinken en moesten we haar zien binnen te houden. dat lukte, 's morgens met veel pijn en moeite haar in het vervoermandje gepropt, ze stribbelde flink tegen. gelukkig konden we bij de dependance terecht hier vlakbij dus haar afgeleverd en zouden een belletje krijgen wanneer ze opgehaald mocht worden. Tegen zessen kwam het belletje ze was uit de narcose, alles was in orde, kom haar maar halen. Thuisgekomen was ze nog een beetje wiebelig, moest een keer overgeven maar alles leek in orde. het kostte de volgende dagen veel moeite haar binnen te houden. Helaas vloog we drie dagen na operatie toch tussen mijn benen door, weg was ze! 's-middags krabbelde ze zoals altijd tegen het raam ze wilde naar binnen, deur open en ze sprong meteen bij Wim op de bank. Weet niet meer wie het het eerste opmerkte maar we zagen bloed. Oh jeh de wond van de operatie toch niet open??? nee, dat niet wel een verschrikkelijke winkelhaak net onder de pleister van de operatie! Je zag alles zitten, behhhhh. Meteen opgebeld en we mochten haar komen brengen. Volgens dierenarts was het een vrij verse wond hooguit een uur of drie oud! Was ze ergens aan blijven hangen, prikkeldraad, kippengaas, gevochten???? geen idee. Ze zou meteen gehecht worden onder verdoving. Ik naar huis nog steeds een beetje beduusd. tegen zevenen telefoon, mocht haar ophalen. Met veel pijn en moeite haar in het mandje gekregen. Ze droeg ook een kraag om likken te voorkomen, maar ze blijkt er gemakkelijk bij te kunnen. Toen kreeg ik echter de rekening gepresenteerd; 140€! Ik bleef even sprakeloos, wat???? had ik het goed gehoord? Verschrikkelijk wat een bedrag, in minder dan een week hebben wij dus zo ongeveer de duurste poes van Frankrijk hier rondhobbelen. Sterilisatie en dan die kleine operatie om te hechten kostte samen het bedrag dat Wim in een week nog niet verdient op de boerderij!
Maar ja, je hebt dieren en je laat ze niet creperen , toch???? Dunkan heeft weer last van zijn huid, maar die moet dus maar even wachten, sorry. Jl. maandag zijn de hechtingen van de sterilisatie eruit gehaald alles is in orde, aanstaande maandag de hechtingen van de winkelhaak, de pleister was er snel af. Ze wil maar naar buiten, vanochtend de kraag af gedaan ze was even helemaal door het dolle. Wonden zien er netjes uit. gelukkig.
Ik ben nog in de ziektewet, geen idee hoe dat zich zal ontwikkelen, mijn contract is tot de 31ste oktober. Hoe het dan verder gaat? neemt de WW het over? Wie betaalt, en wie betaal wat, hoeveel?????
gelukkig krijgen we alle dokterskosten vergoed, dankzij Wim's collectieve zorgverzekering hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. M.'s transitie valt onder een speciale regeling, soort langdurige ziekte, daar moet je het mee vergelijken. Dus een groot gedeelte van die kosten zijn ook NIET voor eigen rekening. Jl. woensdag moest ik dus voor MRI scan naar Neufchateau. Had nog wat dingetjes die ik voor die tijd wilde doen en M was hier voor de deur van de Saxo, (helaas krijgt Wim de deur er niet uit, ook niet samen met een monteur, schroeven van scharnier zijn dusdanig verbogen dat het niet gaat lukken)  M heeft wel alle proviand w.o. vlees, appeltaart, worteltjes en bietjes mee kunnen nemen naar Epinal. Dus ook daar is een klein voorraadje nu. het was vooral bij NOZ verschrikkelijk druk dus ik kwam nog net op tijd bij de inschrijfbalie. Een hele vriendelijke dokter nam me mee naar zijn spreekkamer en vroeg waar precies de pijn zit en hoe ik dacht dat het gekomen was. Alles uitgelegd wat dingetjes gedaan op zijn instructie, vuist maken, knijpen, buigen, hoofd draaien enz. Daarna nog even in de wachtruimte en toen naar de "controlekamer" althans daar vond ik het verdacht veel op lijken. Overal televisieschermen en in de MRI tunnel lag nog een mevrouw! Ik moest dus even wachten, een meneer legde even snel alles uit en toen werd de scanner in orde gemaakt voor mij. Ik kreeg een mutsje op, daaroverheen een grote soort van helm met een klein vizier waardoor ik kon kijken en de beide heren achter hun pc's kon zien zitten, kreeg een drukknopje in mijn hand voor het geval ik het niet zou redden en een koptelefoon met nog een extra stuk schuimrubber aan beide zijden. tegen het lawaai.
Het was verre van comfortabel. De meneer ging weg, sloot de deur en ik werd de tunnel ingeschoven en toen begon het lawaai, alsof er twee vliegtuigmotoren stonden te ronken. Het was echt heel erg!(het was me al voorspeld, maar het overtrof al mijn verwachtingen) Ik vond het ook bijzonder lang duren, denk 15 minuten maar het leek veel langer. Was dolblij toen ik voelde dat ik weer naar "buiten" werd geschoven. Mocht alle toeters en bellen af en me aankleden, de dokter zou me nog even ontvangen.
Hij nam me mee naar zijn spreekkamer en vertelde en bevestigde alle vermoedens: artrose in nek en ruggenwervels en een hernia in de bovenste nekwervels! Verbaasde me niets. maandag naar de reumatoloog, hopelijk kan hij iets voor me betekenen.

Oogsten in de oktobermaand.

Ook al ben ik dan weliswaar in de ziektewet en heb ik nog steeds last van nek en arm. Stilzitten is niet de aard van t beestje en probeer ik toch de dagen zinvol in te vullen. Af en toe bankhangen of facebooken is prima maar ben toch liever productief. We hebben niet genoeg appels om te laten persen en ze zijn ook niet echt geweldig ,aanvullen met gekochte appels is niet rendabel en dan is de sap ook niet meer bio. Dus die zijn voor appelmoes en appeltaart enz.

Wim heeft de noten geraapt, we hebben minstens 75kilo dus een groot deel verkocht voor een miniprijsje. Heb ook al aardig wat gekraakt en in de diepvries gedaan, dat werkt prima. Op facebook stond een heel eenvoudig cakerecept met appel en daar doe ik een handje nootjes doorheen. Te lekker! De vriezer begon aardig vol te raken. Jl. Vrijdag belde meneer L. uit Germainvilliers op of ik nog geïnteresseerd was in een kwart geslacht varken? Nou graag. Met het geld van de verkochte noten en kleine aanvulling "sponsorgeld" konden we het betalen. Op de boerderij aangekomen stonden er twee grote bananendozen voor me klaar. Ik wist niet wat ik zag; zoveel vlees maar ook wat dingen die ik niet zo zag zitten: kop, oren, poten, staart, longen. Behhh. Ook een enorme zijde vel met spek. Daar kan ik reuzel van maken en ophangen voor de vogels. De kop en staart poten en longen heb ik aan BB gegeven. Die maakt er een soort zure zult van. Als het klaar is mag ik proeven.  Niertjes aan buuf. Dunkan,  Boef, Kruimel en (met uit narcose ontwakende Emo, na sterilisatie) hebben van t hart genoten. Het was een mega-klus om alles te portioneren en in diepvrieszakjes te verpakken en te etiketteren. Ik kwam zakjes te kort en wil(de) ook wat voor M bewaren, AL eet/at bijna nooit vlees en zodoende M ook niet echt regelmatig behalve een steack haché of een poisson pané! Nu heb ik voor M dus een paar speklapjes, carbonades en varkenslapjes apart gehouden. Alleen nog even kijken hoe we dat in Epinal krijgen! Het vlees blijft in de koelkast max. 5 dagen houdbaar, misschien moet ik het anders toch ook maar invriezen (?) M heeft nu vakantie maar of hij nog deze kant op komt???? Diesel is ook kostbaar voor een armlastige student en we moeten nog een paar dingen ophangen in het appartement. Dus misschien toch nog een keer op en neer?
Ik heb van het doorregen vlees paté gemaakt, op de ambachtelijke manier met behulp van een ouderwetse vleesmolen! leuk om te doen, maar een flinke klus. Het lijkt goed gelukt alleen een weckpot is niet vacuüm getrokken. Die moeten we dus snel opeten vrees ik. Verder zou ik eigenlijk erg graag nog rillettes maken en ben ik vandaag bezig geweest van de enorme verse speklaag (met vel) zelf in mijn slow-cooker reuzel te maken, dat is ook goed gelukt. Anderhalve pot en nog een heel groot stuk vers spek om verder te gaan. We hebben dus voor komende winter aardig wat vlees op voorraad en ik  denk dat we hier verstandiger aan hebben gedaan dan het halve lam van een paar jaar geleden. Dit was trouwens ook een stuk voordeliger in vergelijk. Nu is er af en toe ook in de reclame varkensvlees voor spotprijzen maar van dit varken weten we zeker dat het een goed leven heeft gehad! Intussen staat er dus in de kelder een flinke voorraad van kweepeergelei, snijbiet in potten geweckt en de paté. Appeltaart en appelcake in de vriezer en al het vlees. Morgen halen we de bieten en de wortels uit de grond. Op ons landje willen we nog wat fruitboompjes neerzetten en daar t.z.t. een wat grotere moestuin maken, met wat soorten die niet erg veel aandacht nodig hebben zoals aardappels, uien, sjalotten en knoflook. Maar dat is pas volgend seizoen. De ton met mirabellen staat te gisten, misschien ook dit jaar nog een keer stoken? We zijn in ieder geval lekker bezig!

Vakantieperikelen.

We waren er zo aan toe, even lekker samen erop uit. Niet richting zon, maar dit keer cultuur snuiven en dus was de planning, Berlijn, Dresden, Praag, Bodensee en Zürich. C&E waren  helaas niet in de gelegenheid om te komen oppassen op huis en beesten, maar geluk bij een ongeluk liet  M Lille definitief achter zich en zodoende konden we toch weg.
M kon voortijdig  de camping  verlaten, want nadat er een motivatiebrief en een aanvraag was gedaan voor een BTS opleiding in Epinal, bleek er nog slechts een plek vrij en als M die wilde dan werd hij vanaf maandag 14 september om 8 uur  's ochtends verwacht!
Zondag de 20ste was het de tweede dag van "les Journées Européennes du patrimoine" en was het in het museum echt meer dan verschrikkelijk druk. Ik was samen met AM die de hele dag als gids aanwezig was en ik deed de "accueil" heb me het Rotjeknor gelopen en einde van de dag was ik echt kapot , ik ging even op een stoel zitten en voelde een vervelende pijnscheut in mijn nek.  Thuis nog van alles gedaan en bijtijds naar bed, we wilden vroeg gaan rijden. Auto stond gepakt en we stonden om dezelfde tijd op met M die iedere ochtend 80 km moet rijden en school begint om 8 uur!
Berlijn is dik 750 kilometer en niet alles is autoroute. Het werd een hele moeizame tocht, ik kreeg al vrij snel enorme pijn in nek en rug en wist niet hoe ik moest gaan zitten, hangen, liggen! We stopten veel om even uit te rekken, maar ik verging van de pijn. Aangekomen in ons B&B meteen aan de pillen en ik zag aan de overkant van de straat dat daar een Thaise masseuse een praktijk had. Ben gaan aanbellen en heb gevraagd of zij tijd had voor een behandeling; ik mocht de volgende ochtend om 10 uur komen. Na een slechte nacht en een eigengemaakt ontbijtje ben ik er heen gegaan. Een klein vriendelijk juffie, een nette behandelkamer maar oh wat was het een verschrikkelijke marteling! Ze probeerde mijn nek en rug los te masseren, haalde ook nog gloeiend hete stenen, maar ik heb zo verschrikkelijk gehuild van ellende en pijn! Ze wist niet goed wat ze met me aanmoest, vond het vervelend maar zij dat ik als de pijn zo bleef ik beter een dokter kon opzoeken. Alles zat volgens haar muurvast.
Toch met de trein naar Berlijn gegaan (15 minuutjes) en er zo goed en zo kwaad als het ging een leuke dag van gemaakt, 's avonds heerlijk gegeten bij een kleine buurtkebab tent en weer een akelige nacht zonder veel slaap. De volgende ochtend nog aan B&B host gevraagd of er een dokter in de buurt zat, hij verwees ons naar een huisartsenpost, maar die hadden geen tijd dus werd ik doorgestuurd naar de EHBO van het ziekenhuis. Eerst allerlei administratieve rompslomp en toen begon het lijdzaam wachten! Heel wat uurtjes later mocht ik naar binnen, een vriendelijke arts keek en vroeg wat ik voelde en zij dat ze mij wat cortisone injecties zou gaan geven dat zou verlichting moeten brengen. Ik kreeg er 6 en een recept voor pillen tegen de pijn en spierontspanners, volgens haar zat er iets flink klem! Een fikse rekening want ik had geen Europees Verzekeringspasje!!!
Die dag hebben we toch nog weer Berlijn verder bekeken. We lieten de auto bij het ziekenhuis staan en namen de bus naar het centrum, een mijl op zeven maar okay, alles beter dan een parkeerplaats zoeken en met een dagkaart kun je onbeperkt met openbaar vervoer reizen. 's Avonds bij een Vietnamees gegeten, super lekker en heel goedkoop. Volgende dag spullen ingepakt, op weg naar Dresden. gelukkig was dit qua afstand niet heel erg ver , onze kamer lag midden in het oude centrum. Heel modern en best apart. Lopend richting Elbe, wat een fantastische stad! Alles is met de oude overblijfselen na de bombardementen weer in de oude stijl opgetrokken, gebouwen zijn weliswaar grauw en zwart van zure regen en de tand des tijds, maar wat een prachtige architectuur! We hebben ervan genoten, helaas ging het met de pijn niet echt jofel! Veel en vaak moeten rusten, af en toe pijn alsof er met messen in mijn rug werd gestoken! Ik werd het helemaal zat, slapen was ook rampzalig, niet wetende hoe ik het beste kon gaan liggen, linkerarm tintelde en hand ook! De pijn lijken net golven zo is het er en zo is het weer even weg! Wim begreep dat voor mij de lol er wel af was en dus besloten we met grove tegenzin dat het maar beter zou zijn terug naar huis te rijden en de twee andere reeds geboekte kamers te annuleren. Omdat het op het laatste nippertje was moeten we dus toch voor deze betalen, jammer genoeg.
We reden naar huis, passagiersstoel helemaal plat, ikzelf vol pillen en Wim bracht ons weer (zoals altijd) veilig thuis! 5 dagen te vroeg dus! M had een doktersafspraak gemaakt voor me en zodoende stond ik  maandagochtend al vroeg op haar stoep. Ze voelde en constateerde hetzelfde als de arts in Berlijn, een complete spierverkramping in nek en schouder en waarschijnlijk een beknelde zenuw. Dus pillen, ontstekingsremmers en 15 fysio behandelingen.
Van de pillen was ik de volgende dag zo ziek als een hond! Niet vol te houden, ik was zooo misselijk. Pillen in de vuilnisbak en nieuwe afspraak, andere medicijnen en een week ziekteverlof.
Fysio kon niet veel doen en op advies van mijn collega maakte ik een afspraak bij een osteopaat!
(schoonvader van mijn bazin!) Ik ben twee keer geweest maar ga er NIET meer heen, ik weet niet of je erin moet geloven maar alles wat hij tot nu toe heeft gedaan heeft geen verlichting gegeven. Pijn is en blijft echt heel naar. Hij wilde niet dat ik ook naar de fysio ging dus afspraak afgezegd! stom van me. Gisteren terug want ziekteverlof was tot en met vandaag, inmiddels is er (eindelijk) een röntgenfoto gemaakt en blijkt het een hernia te zijn en heb ik heel erg veel last van artrose. Iets waar ik tot nu toe geen weet van had! Vandaar dus die pijn.
Ben daar niet blij van. Moet nu wachten op een MRI scan en dan een afspraak bij reumatoloog. Voorlopig nog weer huisarrest voor twee weken. Pijn komt en gaat en linkerduim is gevoelloos, tintelingen in hand en onderarm en van nek tot schouderblad zijn de spieren harder dan beton volgens de arts! laten we hopen dat de reumatoloog iets voor me kan betekenen, nu afwachten wanneer er een plekje voor me zal zijn.