Het krantenartikel, toch gepubliceerd!

Hoe raar kunnen dingen lopen. Dat is/was in ieder geval zo met het hele gedoe van een intervieuw door Monsieur S.B van de JHM. Hij overviel mij bij de vernissage bij de Winkelmans in Montigny, rukte me zo ongeveer uit de kamer met mijn amuse-plateau in de hand. Wuilde meteen een paar fotosq maken en vroeg naar hoe, wie, wat, waarom ik/ wij in Frankrijk waren beland. Een paar dagen later mailde hij mij en vroeg om jeugdfotos en mijn levensverhaal naar hem te mailen. Dit was allemaal ergezns in augustus/september 22. Ik nam er uitgebreiud de tijd voor en schreef mijn verhaal en stuurde dat naar hem op ter correctie. We mailden diverse keren heen en weer en hij stuurde me de lay-out. Ik was er tevreden mee. Van mij mocht het in de krant. Maar.... van mme. S.NIET! de JHM had al eerder een paginba aan mij gewijd en dat was de reden om dit intervieuw/ portret dus niet te plaatsen. Jammer dan. Begin van dit nieuwe jaar belde N.M op ook een journaliste van de JHM en vroeg mij om een intervieuw (?). Ik legde haar uit dat ik het prima vond maar dat ik alles op papier had nog van S.B. en stelde haar voor om eerst maar eens daarnaar te informeren. Dat deed zij en ze anuleerde onze thee afspraak met de mededeling dat men bij de krant ermee bezig was! Wat scherst mijn verbazing op zondagochtend 28 januari om 7 uur een sms kreeg van een goede kennis met de mededeling:"Jij staat in de krant, paginagroot, Bravo!

Op stap met de Academie.....

Zaterdag jl., de wekker stond op kwart voor vijf dit keer voor ons beiden. Ik tutte me op en we ontbeten samen. Mijn koffertje was gepakt, de aubergines had ik de vorige dag al klaargemaakt voor het buffet tijdens de middagmaaltijd en nadat ik alles in de auto had gezet reed ik naar Langres waar de bus mij zou ophalen samen met nog wat anderen. Ik was (zoals altijd) te vroeg dus bleef in mijn autootje zitten. Jammergenoeg was het openbare toilet nog gesloten. De grote touringcar van "pret a partir" was keurig op tijd en nadat mijn spullen samen met die van anderen in het bagagegedeelte werden ingeladen stapte ik in en begroette ik iedereen. Zocht een plaatsje toen iemand zei:" is die C2 van jou Angie?" want mijn radio bleek nog aan te staan! ik sprong uit de bus deed de radio uit en stapte terug in. We reden de parkeerplaats af en ineens kreeg ik de zenuwen...... Had ik mijn auto wel op slot gedaan????? OMG ik kon moeilijk vragen terug te rijden, dus kon ik niets anders doen dan Wim een sms je sturen. Hij antwoordde dat hij na zijn werk wel zou gaan kijken. phhhhhhhh. Ik zat tot zeker een uur of 12 in de zenuwen. De reis verliep vlot, we stopten even bij een tankstation en konden daar naar het toilet en ik kocht een glas thee en een broodje bij Starbucks (afleggers). We stapten weer in de bus en even later kreeg ik het verlossende telefoontje van Wim; de auto stond god zij dank op slot, arme Wim rit voor niks. daarna in sneltempo naar het diner-spectacle in L'ane Rouge We reden Lyon voorbij op weg naar het wijndomein van les freres Degache in Ampuis. M en JJ Dubauton kenden de route maar gaven aan dat het veel te steil en smal was voor een touringcar, zij overlegden met Mickael de wijnboer en die kwam met zijn auto naar beneden om in de bus te stappen en ons via een andere weg naar boven te begeleiden. Het was een linke rit, de steile smalle weg daar heb je als buschauffeur wel je handjes aan vol, geen reling aan de kant, scherpe haarspeldbochten we durfden niet echt naar buiten te kijken. We kwamen heelhuids boven. Bravo Fred onze chauffeur was een kanjer. Het uitzicht boven bij het domein was schitterend, er waaide een mistral dus we pakten ons goed in om van het uitzicht te genieten. Daarna naar binnen waar we een rondleiding kregen en de eerste wijnglazen gevuld werden met een heerlijke witte Condrieu, zo jeempie die was me lekker maar omdat ik na het broodje niets meer had gegeten viel het wel even op een vrij lege maag. Gelukkig deelde de dochter van O&P sandwiches uit. Na die heerlijke witte kwam een Syrah,ook niet verkeerd. Het derde glas was een Cote Rotie, Maison Blanche. De sfeer was prima iedereen haalde de meegebrachte etenswaren uit de bus en we gingen naar de etage om daar met elkaar de heerlijkheden in combinatie met de lekkere wijnen te nuttigen, er was zoals altijd een overvloed aan lekkernijen, iedereen had flink zijn/haar best gedaan. Mijn aubergines a la (Ottolenghi) met de saffraansaus vielen goed in de smaak. Inmiddels was er een vriendelijk dame aangeschoven, zij bleek onze gids te zijn om onder haar begeleiding Lyon te bezoeken. Voor Fred was ook dat weer een sterk staaltje van vakmanschap want het was druk verkeer en ook nogal smalle straatjes om uiteinddelijk op de heuvel te komen waar we de kathedraal van Notre Dame de Fourviere bezichtigden. Prachtig gedecoreerd en heel bijzonder. Daarna reden we naar het oude stadsgedeelte, daar liepen we met de gids door de kleine straatjes en via de zogenaamde "Traboules" dat zijn kleine geheime passages van de een naar de andere straat, veelal via een grote houten deur, je komt dan in een soort binnenhofje met allemaal trappen en de bewoners kijken door raampjes op die binnenplaatsjes, heel bijzonder. We hadden jammer genoeg niet echt veel tijd, maar wel een korte impressie van de stad. Fred zette ons af bij het gereserveerde Greet hotel, hij kon niet meer rijden zijn uren waren opgebruikt dus moesten we snel inchecken (ik deelde een keurig kamer met M.A we hadden in de kamer elk ons eigen optrekje M.A boven ik beneden, keurig geregeld dus. Even snel een kattenwasje en verkleden en weer naar buiten. We liepen met de hele groep naar het cabaret in L'ane Rouge, dat bleek nog een aardig eind lopen te zijn maar we waren keurig op tijd. We hebben daar genoten van een diner-spectacle en we hebben heel veel gelachen. De goochelaar was tegrappig en de conferencier had een geweldige act. MA werd een aantal keer flink geplaagd maar gelukkig kon zij het waarderen. Om iets na 12 uur verlieten we de tent en buiten viel de groep uit elkaar, de joingelui wilden n og stappen en de ouwetjes naar bed. Gelukkig was er in ons groepje iemand met een goed orientatie vermogen en weliswaar met een kleine omweg vonden we ons hotel terug. MA kwam ruim twee uur later boven water maar ik had er geen weet van. We stonden om kwart voor acht op, douchten om beurt en vertrokken naar de eetzaal. Een perfect ontbijt, maar ik zat alleen aan tafel, het blijkt toch lastig als de groep uit een aantal subgroepjes bestaat en men uit het oog verliest dat ik alleen ben. Ik had stilletjes gehoopt dat M.A met mij zou optrekken maar zij is vriendinnen met 2 anderen en die bleven lekker bij elkaar. Fred bracht ons in ruim twee uur naar Vonnas, naar le village Blanc en het 3*** restaurant van George Blanc. Een plaatje van een dorp, keurig netjes met prachtige huizen en de twee restaurants. Wij kregen een keurig gedekte tafel en het zag er heel mooi uit alles in rood, wit, blauw en met als decoratie overal de HAAN, het symbool van de Franse gastronomie.Op straat zagen we meerdere koks heen en weer hollen, van het een naar het andere etablissement: een staf van tenminste een vijftigtal personen, die onder leiding staan van GB die inmiddels 80 jaar is. Hij kwam ons begroeten samen met zijn veel jongere beeldschone vrouw (zijn privé PR dame) er werden foto's gemaakt handtekeningen gezet en nog een praatje met O.B dat we vooral door moesten gaan met la cuisine francaise te promoten. Het menu bestond uit een aantal gerechten uit de streek. We hebben heerlijk gegeten maar waren het na afloop unaniem erover eens dat het aan finesse ontbrak qua dressage, presentatie van de borden. Hadden daar zeker meer van verwacht. Maar eerlijk jongens..... je mag een gegeven paard niet in de bek kijken, toch??? Wie krijgt de kans om een menu voorgeschoteld te krijgen a raison van 160€ p.p exclusief de wijn en het apero??? Moe en voldaan gingen we huiswaarts. wat een weekend, wat een luxe mevrouw Bos!