My worst nightmare,

Waren de afgelopen weken hectisch en energierovend, i.v.m. het overlijden van mijn moeder en de rug en nekklachten, is er nu nog een item bij gekomen.
Ook al had ik een lichtblauw vermoeden dat mijn baan op de tocht staat, sinds maandag is het allemaal wel in een stroomversnelling geraakt. Ik had jl. vrijdag aan Snor telefonisch doorgegeven dat ik maandag aanstaande weer mijn werk wilde hervatten. Hij zou er nog op terugkomen na het weekend. Maandag geen telefoontje. Dinsdagochtend een sms dat ik contact met de bazin moest opnemen. Ik opgebeld, maar ze was niet te bereiken tegen 11 uur belde ze me terug:Ze stelde me voor nog maar een week of wat in de ziektewet te blijven en langs te komen voor een gesprek! Nadat ik de telefoon had neergelegd, bedacht ik me dat niet zij
maar mijn huisarts beslist of ik wel of niet kan werken! Dus een goede vriend gebeld en de situatie uitgelegd, hij kwam en heeft samen met mij een keurige brief opgesteld en die heb ik aangetekend (als bewijsmateriaal) verstuurd. 's Avonds de personeelsvertegenwoordiger gebeld hoe ik het verder aan zou moeten pakken. Toen kwam het hoge woord eruit: Mevrouw de directrice beschuldigd mij van het hebben van een kasverschil van 13.000 euro!
Ik bleef terplekke in shocktoestand! Dacht echt dat ik van mijn stokje ging. Wat een afgrijselijke beschuldiging. Helemaal van mijn stuk kon ik nog uitbrengen datals ik dat geld zou hebben dat ik dan niet in Maisoncelles zou zijn maar ergens op Hawai zou vertoeven! Hij zei me nog dat ze daar geen bewijsmateriaal over kan weerleggen want ik heb nooit facturen voor ontvangst ed. getekend. Maar toch........................
Wim en Marieke hebben me opgevangen, hoe ik de nacht heb doorgebracht geen idee. Meteen mijn huisarts gebeld, afspraak gemaakt. Helaas had mijn arts een volle agenda, dus bij de plaatsvervanger alles uitgelegd. Heb een verlenging van mijn ziekteverlof gekregen, maar vergat te vragen of hij de uren een beetje flexibeler kon maken zodat ik de deur uit kan, zonder me aan vastgestelde tijden te moeten houden. Toen ik weer bij de balie kwam, stond mijn arts er die mij in tranen zag en ze vroeg wat er was, ik heb haar in korte bewoordingen uiteen gedaan wat me was overkomen. Ze nodigde me uit voor een gesprek aanstaande maandag en heeft mijn formulier zo aangepast dat ik nu inderdaad vrij ben om te gaan en te staan waar ik wil. Een flinke dosis kalmeringstabletten gehaald bij de apotheek (ook een schat van een mens). Thuisgekomen bleek dat mevrouw de directrice had gebeld of ik haar terug wilde bellen. Aan de telefoon vertelde ze me, dat ik aanstaande maandag niet het recht had om mijn hapkar te gaan halen en mijn toernee te doen. Ze heeft mijn route in drieën gesplitst en ik zal mijn rit niet meer kunnen doen. Ze vroeg me of ik bereid zou zijn een baan aan te nemen op het hoofdkantoor ( ze is nl. verplicht mij vervangend werk aan te bieden) Ja gekke gerritje, dat is iedere dag 125 km heen en 125 km terug! wie gaat dat betalen en dan nog voor een hongerloontje! Toen kwam ze met het voorstel mij te willen ontslaan op economische gronden, dan krijg ik geen WW status. Over het kasverschil heeft ze geen woord gezegd. Heb haar laten praten, alles aangehoord en gezegd dat ik dit alles goed wil overdenken, ga niet over een nacht ijs. Ze wil natuurlijk voorkomen dat ik de arbeidsinspectie inschakel. Heb nog gebeld met een collega en er zijn momenteel 3 werknemers zoals ik in een soortgelijke situatie. Misschien is het verstandig om met elkaar de aanval voor te bereiden. Al met al dus einde HAPKAR! Ga zo meteen toch eerst juridisch advies inwinnen. Heb mijn gesprek uit kunnen stellen naar 12 juli aanstaande dus ik heb genoeg tijd om alles goed voor te bereiden. Ik bevind me nu dus in een soortgelijke situatie als mijn voorgangster. Voor zo' n mens wil je niet eens meer werken!

Het valt allemaal niet mee,

Inmiddels is het woensdag, zijn dus al weer twee dagen thuis. Waren zaterdagochtend na het wegbrengen van Marieke en Perusse meteen vertrokken. Ik was al twee dagen flink van de leg, donderdag en vrijdag, ziek, zwak en misselijk. Denk van alle emoties.Het was rommelig onderweg, diverse opstoppingen en wegwerkzaamheden in België, dus de reis duurde wat langer dan gebruikelijk.We deden onze boodschappen voor het weekend en bezochten Wim´s vader, aten daar een magnetronmaaltijd en gingen naar Sveaparken. Wat is het iedere keer weer wennen, die drukte, al dat verkeer enz. Zondag deden we op ons gemakje, gingen met de Metro naar Rotterdam. Dit alles dankzij de OV chipkaart (die wij natuurlijk niet hebben) reuze gemakkelijk, maar niet heus! Het kostte ons de nodige moeite en 9,80€ voor twee retourtjes Metro Rotterdam Centrum. In Parijs heb je daar bijna een carnet voor! De markt was wel weer even leuk. Diverse winkels bezocht en weer terug naar Schiedam. M&G kwamen tegen half negen thuis, we aten gezamenlijk en maakten het niet al te laat. Maandagochtend na het ontbijt vertrokken we naar het uitvaartcentrum. Ik nam met de uitvaartleider nog de laatste dingen door en toen was het wachten op de familie, vrienden en kennissen. Het weerzien met een ieder was voor mij toch wel erg emotioneel. Sommigen had ik al heel, heel lang niet meer gezien. Het is fijn om juist die mensen dan op zo´n moment om je heen te weten. Het afscheid van Mama was sober en achteraf eigenlijk best kort. Maar ik heb gedaan wat ik wilde doen en gezegd wat ik wilde zeggen. ER las het gedicht van Marieke voor. Daarna tijdens de koffie met broodjes hebben we nog uitgebreid nagepraat. Herinnering en opgehaald. Volgens iedereen lijk ik op Agnes en Manon op mij!!!!!!! Dat Marieke er niet bij was, was aan de ene kant moeilijk voor mij. Maar aan de andere kant ook begrijpelijk. Zij heeft haar keuze zelf bepaald en was in gedachten die maandag bij ons, dat weet ik zeker en ze bevestigde dat nog in een smsje. We zijn nadat iedereen huiswaarts ging toch maar in de auto gestapt om terug naar huis te rijden. Het Nederlands elftal speelde hun wedstrijd en volgens zeggen zou het rustig zijn op de weg. Dat viel achteraf toch nog tegen maar we hebben het qua tijd toch weer netjes gedaan. Onderweg de broodjes die over waren opgepeuzeld en een tussenstop gemaakt bij IKEA op de grens van België en Luxemburg, rolgordijn gekocht en ijsje gegeten en toen het laatste stuk naar huis met 140km per uur afgelegd. Nu is het af en toe allemaal nog onwerkelijk. De emoties zitten hoog, ik ben onrustig, heb moeite met in slaap vallen. Het is en blijft het allermoeilijkste dat ik nog zoveel had willen bepraten, maar daar nooit de gelegenheid voor heb gevonden, of gekregen of genomen. Ik kan alleen maar hopen dat ik het naar Wim en mijn twee meiden toe, anders doe. Proberen ze niet te claimen en ze liefde geven, heel veel liefde!

Afscheid,

Vandaag zondag 13 juni zijn Wim en ik in Schiedam, Wim kijkt voetbal en ik maak even gebruik van de computer van Manon. Morgen is de uitvaart van mama. Wat een geluk dat we in M. internet hebben. Ik heb net als bij het overlijden van mijn lieve tantetje veel via mail kunnen regelen. Toen woensdagnacht het telefoontje kwam van mevr. J dat mama vredig was ingeslapen moest er toch veel geregeld worden. Dankzij mail heb ik de rouwkaart kunnen opstellen, de wensen bij de uitvaartverzorger neer kunnen leggen en nu is het slechts wachten op het definitieve afscheid. Zoals ik al in mijn stukje heb geschreven, welke ik voor wil lezen, is het eigenlijk geen afscheid, dat hebben we al lange tijd geleden gedaan voordat die onzekere verwarring toesloeg en mama veelal in een andere wereld leefde. Marieke is in Fr. gebleven zij vertrekt morgen op kamp naar de Jura met school en heeft op haar eigen manier het overlijden van oma een plek gegeven. We hopen dat ze daar later geen spijt van gaat krijgen, maar ze is mogen we hopen, oud en wijs genoeg. We hebben geen idee hoeveel mensen we kunnen verwachten, veel adressen heb ik kunnen vinden, hopen dat we niemand zijn vergeten. Er blijft dus nu aan de kant van de familie Veltman niet veel over. Slechts onze familie in Amerika en Canada. Wie weet gaan we die ooit nog weer een keer ontmoeten. Ik zei tegen Marieke dat ik nu "wees"was geworden, zij vond dit maar gek en zei:" nee joh je bent nu Weessenior!" klinkt wel bijzonder. Ze heeft een gedicht voor oma geschreven, in het Engels, misschien dat Manon dat morgen voor wil lezen. Ik heb mooie muziek uitgezocht, bloemen besteld. Nette kleding hangt klaar. Knoop in mijn maag en sinds gisteren weer opvliegers. Het bewijs dat ik F. mocht verlaten heb ik vrijdag jl. bij de Secu opgehaald. Ik ben in de ziektewet en mag dan niet zomaar zonder toestemming weg, zou anders ook niet doorbetaald worden. Achterlijke bureaucratie! Nog geen cent ziekegeld ontvangen, want het dossier was niet compleet, maar wel even zelf langskomen met een brief van de huisarts. Moet als we thuis zijn naar een reumatoloog, er zit een wervel dwars en er is artrose geconstateerd.

Mes ligaments ilio lombaires,

In gewoon Nederlands dus, een hele zere rug! Gisteren aan de fysio gevraagd waar het nu precies zit die zeurende rugpijn; daar dus!!!!! Het gaat nog helemaal niet de goede kant op en dus zucht ik wat af, ik ben het eigenlijk gewoon zat, laat ik het maar eerlijk zeggen, dat thuis hangen/ vervelen, is helemaal niks voor mij. Ik heb me te houden aan tijden gedurende de dag om de controlerend geneesheer de gelegenheid te geven me te bezoeken. Mag van 9 tot 11 en van 14 tot 16 niet de deur uit. Heb begrepen dat je vooral in het weekend moet uitkijken, dan wordt volgens zeggen het meest gecontroleerd. Heb ook een hele stevige elastieken band met baleinen aan de achterkant die ik om doe, zit absoluut niet fijn maar ondersteunt wel en een hele apotheek in huis. Mag aanstaande donderdag voor een röntgenfoto, want dit schiet niet op. Ging vanochtend weer naar de huisarts en dit keer stuurt ze me dus voor een foto, het zit allemaal muurvast en dus nog 14 dagen niet aan het werk!
Ik baal er van dat mijn werkgever mijn paparassen nog niet heeft doorgestuurd en dus kreeg ik een half salaris en nog geen ziektegeld uitgekeerd, dat wordt dus even pijnlijk de komende twee weken. Ik heb op advies van HJN een logboek aangelegd. Was helemaal over de rooie jl. maandag toen ik een aangetekende brief kreeg, dat ik me woensdag 2 juni op het hoofdkantoor moest melden voor een gesprek over de omzet van mijn toernee en dat terwijl ik thuiszit met rugklachten, officieel niet mag autorijden en of ik dan maar wel even naar le Tholy wil komen ( NB 120 km heen en 120km terug!) ben ik nou gek of zijn zij het! Ik heb uiteindelijk de arbeidsinspectie opgebeld met de vraag wat ik kon en mocht doen, zij adviseerden een aangetekende brief te versturen om me te excuseren en tegelijkertijd een mail met een ontvangstbevestiging. Zo gezegd, zo gedaan. Snor belt wel iedere week om te vragen hoe het gaat, maar dat is alleen maar eigenbelang. Het voelt nog steeds niet goed, ik ben erg bang dat ik eruit gegooid ga worden. CP neemt een gedeelte van mijn rit over, ze kwam vanmiddag maar is geschrokken van de kleine klantjes, zij heeft beduidend betere klanten qua omzet! Ja dat is niet mijn schuld, ik heb het overgenomen en mensen dwingen om te kopen is niet mijn stijl. Soms is het inderdaad alleen een pakje boter en 6 eitjes! Zij heeft aan Snor gevraagd of ze me wilden ontslaan, hij zei tegen haar dat daar geen sprake van is. Maar....................................................spreekt hij de waarheid? Het is en blijft een raar bedrijf, ze spelen vuile spelletjes. Mijn hapkar staat bij CP. Ze maakt nu heel veel uren, maar daar wordt ze niet voor betaald! Ik weet niet of ik het zou doen, maar denk dat ook zij bang is om op straat te komen staan als ze zou weigeren.