Retour op de werkvloer!

Misschien voor velen onder jullie onbegrijpelijk, maar ik ben dolblij dat ik weer terug ben op de werkvloer!
Al was het alleen maar om af te zijn van de traagheid en het gezeur van de uitkerende instantie van de WW want, ook al is het vandaag de 30ste maart mijn uitkering van februari is nog steeds niet gestort! Excuses hoef je niet op te rekenen, er zal wel weer een papiertje ergens ontbreken of een ander flauwekulletje. Hoe doen mensen dat die niet een werkende partner hebben en van die uitkering afhankelijk zijn????? De elektriciteitsleverancier, de telefoonrekening alles wordt automatisch geïncasseerd en als je rood staat bij de bank dan rekent men een vermogen voor het overschrijden van je kredietlimiet. Vanaf april heb ik dus weer een, nee eigenlijk twee salarissen die op tijd gestort worden. maar wat vooral zo heerlijk is, is het super interessante werk in het museum. Vanaf 18 maart mocht ik weer aantreden. 4 dagen in de week voor de laatste puntjes op de i m.b.t de nieuwe tijdelijke expositie. Het thema voor deze expositie, die twee jaar duurt, is Coutellerie de la table, oftewel alles waarmee de tafel wordt gedekt. Ik heb de teksten vanuit het Frans in het Nederlands, Engels, en Duits mogen vertalen (dat laatste , Duits, leverde de meeste stress op, ik heb dank zij FB iemand gevonden die het op zich heeft genomen) Samen met FM die ik anders eigenlijk tijdens mijn werk nauwelijks zie, heb ik de vitrines de laatste "touche" mogen geven. Zo leuk om te merken dat we op dezelfde golflengte zitten qua creativiteit en smaak. Onze "bazin" is wel een vreselijke pietlut hoor, handschoentjes aan, oei oei voorzichtig, nee geen contact met andere materialen alles in het kader van de conservatie van de stukken. Natuurlijk snappen wij echt wel dat er hele bijzondere en kostbare stukken liggen en dat we voorzichtig moeten zijn, maar soms gaat ze niet iets te ver!
Ook hebben we van de week kennis mogen maken met het fenomeen recollement, daar hebben we in het totaal een maand extra uren voor gekregen. Het is nogal omvattend dat werk maar ook dat is enorm interessant en divers. Donderdagavond hadden we de officiële opening van de nieuwe expositie, zoals altijd met bubbels en lekkers. Er waren 350 uitnodigingen verstuurd, helaas was de opkomst een beetje treurig. Denk dat we een kleine honderd personen over de vloer hadden. Maar we hebben gelachen, lekker geborreld en de hapjes waren erg smakelijk. Aanstaande maandag, geen 1 april grap, is de eerste openingsdag. Aan mij de eer om dan te werken, ben benieuwd of er bezoekers zullen zijn.
Gisteren heb ik de hele dag bij GvB doorgebracht om het buffet voor te bereiden voor haar verjaardagsfeest vanavond waar ik straks na mijn werk meteen heenrijdt. Hoop dat het in de smaak zal vallen.
En dan nog het laatste nieuwtje: Marieke heeft een baan voor de maand juli en augustus op een camping in de buurt van Lyon, op de receptie!!!! Weet niet wie hier blijer mee is, zij of wij.

Markt op dinsdag op de Blaak in Rotterdam.

Jl. maandag reden we naar het pension voor Floyd, lieten hem daar achter en vervolgden onze weg naar Nederland. De weersverwachtingen waren niet best: veel koud, sneeuw en vorst. Op het laatste moment kochten we via leboncoin nog een verwarmingselement voor het water van de kippen, maar de post deed er langer over dan gedacht. Gevolg het ding lag in de bus toen we thuiskwamen; mosterd na de maaltijd dus! Maar de kippen hebben het overleefd, gelukkig. Wijzelf hadden op zich een vlotte reis, het was niet extreem druk en hier en daar een sneeuwbui maar verder geen problemen. Op het Haringvliet waaide het verschrikkelijk hard en ik zag tot mijn grote schrik ineens een rubberen strip langs mijn raam schuiven. Het was een strip van de voorruit die ze ergens eind van de zomer vorig jaar hebben vervangen in de renault garage, vermoeden toen al dat het niet zo goed was gedaan, want de ruit lekte, nu liet de strip dus los. Als ex van een renault dealer dacht ik dan maar even bij hen langs te gaan in Vlaardingen. Toen de monteur echter met een ijzeren hamer op de ruit begon te tikken, besloot Wim het voor gezien te houden. We zochten ons heil bij autototaalglas, die de strip er weer tussen kreeg. De voorbumper was een grote bonk ijs dat langzaam in zijn garage begon te smelten, vond ie niet leuk!!! Omwille van zijn hulp kocht Wim meteen twee nieuwe ruitenwissers (was hard nodig). We reden even snel naar C1000 en waren tegen half zeven bij TvW. Ik kookte een recept van Jamie en we smulden met z'n drietjes van een lekkere maaltijd en een Mona toetje (daar we reden we blij van!!) Dinsdag stond Markt Rotterdam op het programma, we gingen met de auto, want je kunt zonder OV jaarkaart niet met de metro, op een dagkaart na maar dat kost veel geld. Op de markt was het echt verschrikkelijk koud, een straffe wind en een gevoelstemperatuur van min 7??? We kochten flink wat kaas, o.a. voor ET, werden ter plekke belazerd, maar ik had het op tijd door! en bij C&A voor mij een leuke voorjaarsbroek en een vestje en voor Wim een mooie spijkerbroek. We deden in die dagen flink wat boodschappen, bezochten Oma B, opa K en aten bij Manon en gingen op theevisite bij M&F in Schiedam. Hebben alles op ons gemakkie gedaan en reden donderdagochtend op ons akkertje terug naar hier. In Luxemburg belandden we in een hevige sneeuwstorm, maar we waren toch in 6 uur weer terug. De kippen hebben het overleefd, katten en hond ook. Het was voor mij de laatste vrije week, ik begin aanstaande maandag in het museum en heb misschien ergens in augustus nog een paar vrije dagen (?) Wim heeft nog heel veel vrije dagen maar hij zal er vermoedelijk een aantal op moeten nemen als er in de tuin begonnen moet worden. Zoals altijd nog geen details daaromtrent. Het is toch wel een probleem want onze burgemeester deed eerst vrij laconiek, maar nu komt hij toch met allerlei "eisen" en dat maakt het er niet gemakkelijker op!

Verplicht kilometers maken.

Na 25 autorijlessen en 1 uur samen met de rijinstructrice en een van ons beiden als begeleider, mag Marieke achter het stuur. Ze had de afgelopen twee weken voorjaarsvakantie en die vakantie stond dus dit keer geheel in het teken van autorijden.  Vanaf het moment dat ze carte blanche had om zelf te rijden, weliswaar met een van ons ernaast, rijden we nu iedere maandag en vrijdag van en naar Chaumont. Ze had altijd al een broertje dood aan de bus, sjouwen een zware tas met kleding, linnengoed en schoolboeken is volgens haar een regelrechte ramp! De bus komt ook op het nippertje bij school aan op maandagochtend en dan kan ze niet meer naar haar kamer in het internaat en sjouwt ze zich aan het eind van de maandag een bult van de ene kant van het terrein naar de ander. Het komt haar dus prima uit om niet meer van die bus gebruik te maken. Dat ik het verre van aangenaam vind, daar wordt niet naar gevraagd, maar op die manier gaat het maken van de verplichte 3000 kilometer best snel. Dan ook op vrijdagavond naar handbaltraining, dat is weer 25 km! We halen dus met gemak een 150km per week, zonder verdere aktiviteiten. Gedurende de vakantie hebben we de eerste 1500 km al overschreden, ik heb het gevoel dat ik in die weken niet veel meer heb gezien dan de departementale weggetjes, de nationaal en ook met Wim was ze via de tolweg naar Nancy op en neer. Moet eerlijk toegeven dat ze het best goed doet, alhoewel ik het af en toe niet helemaal kan volgen: ze rijdt over het algemeen best hard, maar af en toe verliest ze ineens snelheid. In het begin had ik het gevoel of ze overal het trottoir zou raken, de laatste dagen rijdt ze (vinden wij) te dicht tegen de streep in het midden van de weg. Ze wil het liefste de radio aan met flink volume, 's morgens om half zeven zit ik daar niet op te wachten. We moeten dus met z'n allen het juiste evenwicht vinden. Het is voor een bijrijder best gek, je kunt niets, we hebben geen dubbele pedalen en wij hebben natuurlijk na al die jaren dat je rijdt onze gewoontes!
Je moet het overgeven en dat valt niet mee. Marieke zou het liefste zo snel mogelijk haar rijbewijs halen. Begrijpelijk, want dan is ze niet meer afhankelijk van ons. Ze vergeet alleen dat diesel geld kost en dat ze van haar zakgeld net een volle tank kan betalen, nog geen idee hoe dat moet. Van later zorg denk ik. Hopelijk lukt het haar om een zomerbaantje te vinden, ze is aan het sollicteren. Duimen dus.