Sinds zaterdag ging het met Perusse niet lekker. Hij had erg veel last van de warmte, at en dronk slecht en was bijna niet er toe aan te zetten om mee te gaan voor zijn wandelingetje. Hij vermagerde zienderogen en de twee bollen onder zijn buik werden steeds harder en groter. Wim had het al op de boerderij gezegd dat wij ons zorgen maakte. Tijdens ons weekend in Nederland voor mama´s afscheid, was hij thuisgekomen op de boerderij na een nachtje op pad te zijn geweest met een snee in zijn oor en een tand die los zat, onder het bloed en verzwakt. Wim heeft hem toen geborsteld en hij knapte toch weer op. We zagen dat hij niet goed in zijn vel zat en hij volgde ons en was onrustig. Gisterenochtend in overleg met de baas hem meegenomen naar de boerderij waar de veearts was voor de koeien. Wij zijn geen fan van deze man, want hij heeft duidelijk geen affiniteit met gezelschapdieren, is meer een vee- dan een dierenarts. Toen mevrouw C. Perusse zag, was ze aangedaan, hij was zo sterk vermagerd in de afgelopen dagen en had een doffe huid en keek met waterige ogen. Meneer S. dacht in eerste instantie aan de gevolgen van een teek, maar toen wij de symptomen opnoemde van o.a. de kleur van zijn urine, die meer leek op cola dan op urine en hem wezen op de twee enorme bulten onder zijn buik, veranderde meneer S toen van mening. Wim´s baas wilde echter voordat we iets zouden besluiten liever nog een second opinion in de kliniek van Neufchateau. Zij maakten een afspraak en na telefonisch overleg gaf mevrouw C. aan dat ze wilde dat wij een beslissing zouden nemen, alsof het onze hond was, wetende dat wij erg aan het dier gehecht zijn! Dus dat was toch wel super. We zijn met Perusse naar N. gereden. De arts daar keek meteen al bedenkelijk toen ze hem binnen zag komen. Ze heeft hem goed onderzocht en constateerde een of meerdere tumoren in/bij de maag. Ze had 3 opties:
1) mee terugnemen naar huis en hem een natuurlijke dood gunnen
2) daar laten en hem morgen tijdens een operatie bekijken, die hij waarschijnlijk niet zou overleven
3) laten inslapen
Wij en zijzelf konden niet bepalen in hoeverre hij pijn leed, maar gezien zijn hele houding, zijn slechte conditie ed. vonden we het eerste absoluut geen optie.
De arts gaf aan dat een operatie, mogelijk was maar een hond van 12 jaar oud in deze staat zou nooit meer kunnen herstellen, daarvoor was hij te veel verzwakt.
Ze gaf ons tien minuten de tijd om samen te overleggen. Het was enorm moeilijk vooral voor Wim, maar we hebben samen besloten om hem te laten inslapen. Ik schiet terplekke weer vol, want we hielden zo van dat trouwe beest, die ONS had uitgekozen als zijn thuis!
De dierenarts vond het de juiste beslissing en heeft hem de nodige spuitjes gegeven, het ging allemaal vrij snel. We hebben samen met haar P in de kofferbak gelegd en volgens afspraak bij de boerderij gebracht waar hij waarschijnlijk vandaag een plekje krijgt in de tuin!. Ook zij waren aangedaan, maar tegelijkertijd ervan overtuigd dat hij een mooi leven heeft gehad. Nooit aangelijnd geweest, altijd lekker kunnen struinen met de andere honden en de laatste 4 jaar bij ons in huis.
Waarom hij er ooit voor heeft gekozen ons te adopteren; geen idee. Als we hem naar de boerderij brachten, omdat we naar Nederland gingen, was hij een half uur later alweer opweg naar M en zat dan voor de deur op de stoep te wachten tot we weer thuiskwamen. Een trouwer, aanhankelijker hond als hij voor ons was, zullen we nooit meer vinden. Perusse, lieverd we gaan je enorm missen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten