Sinds donderdag leven we in een soort roes. Wat Marieke en ik hebben meegemaakt zal ons ons verdere leven bijblijven. Sprak ik in een blog van vorige week nog ondiplomatiek over onze "hang-buurjongen" die Wim had geholpen met het halen en sjouwen van die garagedeur. Deze buurjongen (al een poos depressief) is waar het allemaal mee te maken heeft. Ik zal de verschrikkelijke details achterweg laten.
Donderdag tegen kwart over vijf hoorde ik geschreeuw voor de deur en ik veronderstelde in eerste instantie dat het Marieke was die zich over de top uit school vandaan af reageerde, maar toen ik op de klok keek en zag dat ze nog niet thuis kon zijn gezien de tijd realiseerde ik me dat het meer leek op een noodkreet. Ik sloot Floyd op in de keuken en rende de deur uit; daar stond onze overbuurvrouw compleet over de rooie, ze schreeuwde het uit: Help me alsjeblieft het is Arnaud hij heeft zich opgehangen op zolder! Ik rende achter haar aan en stormde de trappen van hun huis op en daar op zolder hing hij. Ik had gelukkig de tegenwoordigheid van geest om haar te vragen een schaar of mes te halen om het touw door te snijden, ze rende naar beneden en toen hebben we samen het touw doorgesneden en Arnaud op de grond gelegd, ik rende naar de telefoon en belde 112 en legde de situatie uit en holde weer naar boven, we voelden zijn ijskoude lichaam en zochten zijn pols...... voelden niets. Ik maakte het touw om zijn nek los toen er opgebeld werd rende ik weer naar beneden en de samu zei dat er hulp onderweg was maar dat we moesten proberen te reanimeren, ik keek naar buiten en zag Marieke achter het keukenraam zitten en wenkte haar dat ze moest komen, ik legde haar de situatie uit en zij gaf aan dat ze naar boven wilde , deed dat en onmiddellijk het initiatief nam om te reanimeren. In afwachting van prof. hulp bleef zij masseren! Toen kwam de samu en die namen het beetje voor beetje van haar over. Niet lang daarna gingen we naar beneden waar we in de keuken een heel leger van uniformen aantroffen: politie, verpleging, brandweer echt bizar! De politie vroeg ons de ouders mee te nemen naar ons huis om daar af te wachten. Het waren misschien minuten maar in ieders beleving duurde het uren voordat de ouders werden gehaald. Een van de verplegers schudde zijn hoofd, alle hulp had niet mogen baten, Arnaud was overleden! 22 jaar oud, zelfdoding n.a.v. een verbroken relatie.
Vanaf dat moment leven we dus in een soort film met afgrijselijke beelden die op je netvlies zijn gebrand.
Vrijdagochtend hebben Marieke en ik op het politiebureau een verklaring af moeten leggen, tot in de kleinste details moesten we alles beschrijven, om zodoende zekerheid te verschaffen dat er echt sprake is van zelfmoord. Ik heb toen meteen mijn verbazing uitgesproken over het protocol en de enorme politiemacht die niemand tekst en uitleg geeft. Marieke wilde na afloop toch liever naar school, ik heb haar gebracht en daar alles met de directeur besproken, gevraagd om haar goed in de gaten te houden. Ze is gisterenavond naar een vriendin gegaan en blijft daar tot morgen. Ik zit nu hier en zie al die mensen aan de overkant in en uitlopen en voel me zo verdomd alleen met mijn verdriet, gelukkig Wim is een enorme steun en leven Manon, Gino en vrienden mee in mails en telefoontjes. Dat doet goed. Maandag om half drie is de begrafenis dat zal niet meevallen. Ik ben zaterdag spulletjes wezen kopen en heb een mooie krans gemaakt met een lint met onze namen en ben die gaan brengen toen het meeste bezoek was vertrokken. Sylvain omarmde me en zei me zich schuldig te voelen omdat hij Marieke en mij niet in de rouwadvertentie had genoemd en zal dat in de dankbetuiging goedmaken. Dat was een heel bijzonder moment en heeft mij heel erg goed gedaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten