Je houdt het niet voor mogelijk maar het lijkt af en toe net, als je er even niet bij stilstaat, alsof er niets is gebeurd.
Ik kan er nog maar steeds niet aan wennen: onze buren nemen de draad weer op van hun dagelijkse leven. Althans zo ervaren wij dat. Als je met ze spreekt, mijden ze het onderwerp. MC is weer aan het werk. S is weer aan de drank! hij werkt nog niet, ziet er slecht uit en heeft af en toe te veel spraakwater geconsumeerd. Dat merk je meteen. Dochter en haar twee monstertjes zijn sinds jl. zondag weer terug naar hun eigen huis. De partner heeft zich al sinds maanden hier niet laten zien (was zelfs niet aanwezig bij de doop van zijn jongste zoontje) De twee monstertjes zijn nauwelijks hanteerbaar als hun mama erbij is. Ze luisteren niet, hebben alleen een beetje ontzag voor oma. Maar oma loopt ,liep, op haar tandvlees. In de mallemolen van het regelen van de paparassen na het overlijden, het leeghalen van het appartement, de beslommeringen van de begrafenis ed. kwamen zij naar mijn mening nauwelijks aan rouwverwerking toe. Toen namen ze tot onze grote verbazing ook nog een puppie in huis. Daar kijkt niemand echt naar om. De kleinzoontjes sleurden het arme beestje over de straat en beschouwden het eerder als een knuffel dan een levend wezentje. Sinds zondagavond zijn ze nu dus nog maar met zijn drietjes en het hondje.
Uitlaten aan de riem doen ze niet, soms zien we het beestje even op de stoep scharrelen. En vandaag hoorden we van H dat hij niet naar de wasserij is om te werken, want hij is depressief! Geen idee of dat iets is wat onze buuf hem heeft aangepraat (onze melodramatische, altijd klagende, bijna niet meer kunnen lopen en alle ellende van de wereld op haar schouders dragende buuf)H gaat daar nl. ieder middag de krant halen en buuf kan dan zo lekker tegen hem aanpraten! H zelf is te simpel van geest om dat te beseffen. Hij huilt als wij huilen en lacht als wij lachen, dus ja......... Maar triest is het allemaal wel.
Zij zijn geen van alle praters, verwerken het ieder voor zich. En op hun manier. Natuurlijk gaat het leven verder maar hoe accepteer je in vredesnaam het verlies van twee kinderen. Hoe geef je dit die zg. plek? Ik zou het niet weten, ik geloof ook niet dat ik het zou kunnen. De zus van MC, vroeg aan mij een oogje in het zeil te houden, maar hoe doe je dat als zijzelf zo gesloten zijn? Ik heb echt geen idee en ik weet er ook eigenlijk geen raad mee. Ik heb aan diverse mensen gevraagd of dit Haut Marnais is, de meesten zeggen van niet. Maar het is en blijft verdomd moeilijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten