Gisteren was een spannende dag, het was weliswaar zondag, maar M. had desondanks gisteren een sollicitatiegesprek. Al sinds begin van 2015 maakten we duidelijk dat het van groot belang was/zou zijn om een vakantiebaan te zoeken. In juli en augustus krijgen ze namelijk geen beurs en de huur en alles gaat gewoon door. Ook een naheffing van elektra en de taxe d'habitation van het vorige appartement (de taxe van dit jaar in het nieuwe apart komt nog en valt vast en zeker vies tegen!) moet betaald worden en ze krijgen het dus flink voor de kiezen. Als ik iets aantrekkelijks zag dan stuurde ik het haar toe, maar eigenlijk moe(s)t ik me er niet mee bemoeien. Vorige week was er een uitnodiging voor een gesprek, het postorderbedrijf van le bonprix zocht een twee-talig iemand voor de klantenservice. Helaas is het niets geworden en dus ging de zoektocht verder.
Gisteren om 16.00 uur was het gesprek, in Gravelines een uur van Lille aan de kust, op een camping
waar veel Nederlanders, Engelsen en Duitsers bivakken op weg naar of van Engeland.
Ik zat op steeltjes te wachten op een berichtje, maar wat er kwam niets!!
Ik wilde niet zelf bellen en werd met het verstrijken van de tijd steeds onrustiger. Eindelijk ging tegen 19.00 uur de telefoon, ze waren weer thuis, A-L had, gedurende het gesprek, twee uur in de saxo gezeten om te wachten!! Het strand is 100 meter verder.
Ik was gespannen en vroeg hoe het was gegaan, M grapte : "ik was te jong, dus ben niet aangenomen.
Nee, hoor mam grapje ik HEB de baan." Van 1 juni tot en met 30 september, inclusief logies in een mobile home. Het is mogelijk om op vrije dagen naar huis te rijden, dus dat is helemaal perfect.
Wel moet ze een week in juni terug voor de herkansing voor het examen (wat ze niet gaat halen) maar verder is er dus voor in ieder geval 4 maanden WERK + salaris. Ik kan niet zeggen hoe blij wij zijn met dit goede nieuws, een last van onze schouders, een pak van ons hart, want wij kunnen het niet ophoesten als er grote dingen betaald moeten worden en de pa van A-L lapt het allemaal aan zijn laars.
We hopen nu dat A-L zich ook zal inzetten iets te vinden, want het kan en mag niet alleen van M afhangen. A-L zal echt moeten gaan leren wat onafhankelijker te worden en zelfstandiger. Het lieve kind is niets gewend en steunt naar onze mening een beetje teveel op M.
Hopelijk ziet ze dat zelf ook in en gaat ze serieus aan de slag om iets te vinden. 5 maanden thuiszitten lijkt ons niet echt gezond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten