Een schietgebedje en een kaarsje...................

Jl. donderdag was op de een of andere manier een andere donderdag dan alle voorafgaande donderdagen, geen idee waarom. Het begon al bij vertrek hier vanaf huis, een laaghangende opkomende zon die me verblindde, dus nog snel even terug voor mijn zonnebril. Het was flink koud en het had ´s nachts zelfs weer gevroren. Ik was vroeger dan normaal bij mijn eerste klant, die dit keer niet veel nodig had, ook de tweede klaagde dat ze nog veel in de koelkast had liggen en deed het met de helft minder dan gewoonlijk. Dat begon dus goed! De vierde klant deed ook voor haar afwezige buuf de boodschappen dus dat was 20 euro in de plus en hief de minnen van de eerste twee klanten een beetje op. Ik was veel vroeger dan gewoonlijk bij mevrouw Susanne GJ. Ik ga net als voor het overlijden van meneer naar binnen voor een sanitaire stop en mijn wekelijkse kopje thee. Mevrouw S heeft moeite met het onthouden van mijn voornaam en dus ben en blijf ik "madame". Haar dochter H. heeft me intussen duidelijk gemaakt dat haar vader de oren, ogen en dergelijke waren van haar moeder. Hij was het, die alles regelde en zelfs haar kleren klaarlegde omdat ze na een klein attackje daar zelf niet echt meer toe in staat bleek. Dat alles mist S nu dus enorm en ze is af en toe van slag omdat ze het niet allemaal kan bevatten. Mijn wekelijkse kopje thee is dus een enorme afleiding voor haar en tegelijkertijd weet ze dan ook dat het donderdag is!!!! Ze koopt haar yoghurtjes, port salut en een pakje boter verder heeft ze niet nodig. Dus ik ging verder en kwam als laatste bij het huis van mijn 92 jarige vriendinnetje Madame André. De katten zaten zoals altijd op het trottoir te wachten: alle zeven! Ze lopen dan met me mee naar de deur en vliegen dan zo snel mogelijk onder de tractor die daar staat, ze zijn erg schuw en verwaarloosd en verwachten iets te eten van mij. Ik trof in de stal de zoon van mevr. A aan, die bezig was met dweilen van de keuken vloer. (had hem nog niet eerder ontmoet en de vloer is altijd enorm smerig dus ik was verbaasd!) Hij waarschuwde me en vertelde dat het met z' n moedertje niet goed ging, ze kon niet uit haar woorden komen en hing scheef onderuit gezakt op haar smerige stoel. Ik ging naar binnen en schrok van wat ik zag, haar mond scheef en moeilijk ze wilde wel iets zeggen maar het lukte haar dus niet. Ze had ijskoude handen en blote koude knieën. Ik probeerde haar aan de praat te krijgen en het enige wat ik kon verstaan was zoiets als: het is nu eenmaal niet anders! Ik ben erg geschrokken en realiseerde me tegelijkertijd dat het weleens de laatste keer kon zijn dat ik naast haar stond. Ik streelde haar handen en nam ontroerd afscheid. Buiten stond haar zoon, de weg kwijt, van slag net als ik. Hij was aan het proberen een dokter te bellen, maar die had geen dienst en wist niet wat te doen. Ja 92 is niet niks, maar zoals hij zelf vertelde, zijn moeder heeft het geheugen van een olifant en was tot de dag ervoor nog best in redelijke gezondheid. Dus zoiets komt toch altijd onverwacht. Thuisgekomen heb ik een kaarsje aangestoken en in stilte een schietgebedje voor haar gedaan. In de hoop dat Onze Lieve Heer haar nog even niet toch zich roept, zodat ik haar aanstaande donderdag gewoon weer even zie en een kletspraatje kan maken, waar ze altijd zo vreselijk van geniet.