Het lijkt bijna onmogelijk maar het is echt waar, deze afgelopen week was een boze droom.
Dinsdag had ik een stom akkefietje met de auto, die stond op een parkeerplaats terwijl ik even langs de dierenarts liep. Teruglopend zag ik een auto in een heg hangen en keek nog een soort van verbaasd, hoe komt die auto nou toch daar terecht dacht ik nog en op hetzelfde moment realiseerde ik me dat het ONZE auto was die daar op een stoeprand in de struiken hing...... Was dus naar beneden het parkeer terrein afgerold. Bleek niet op de handrem te hebben gestaan en zat muurvast op de trottoirband en hing met het rechterachterwiel boven een (bleek later) een diepe put.
Ik probeerde hem er tussen uit te krijgen maar dat mislukte. De pizzakraam ertegenover had een aantal klanten die zich allemaal zo lekker stonden te vergapen; wat doet dat mens nou toch suf! Ik zag ze denken!!!!! Gelukkig was er een vriendelijke meneer die me wilde helpen en het wel voor elkaar kreeg de auto eraf te rijden. Ik bedankte hem en reed nogal shaky naar huis. Daar stonden allemaal autos voor de deur. Mevrouw L van Gedimat kwam me tegemoet lopen en vertelde me het verschrikkelijke nieuws: Alex, de oudste zoon van onze overburen had zich opdezelfde wijze als zijn broer van het leven beroofd! De grond zakte onder mijn schoenen vandaan. Wat een vreselijk nieuws, voor mij maar vooral voor onze buren. Een tweede kind verliezen door er vrijwillig tussen uit te stappen, dat kan toch niet waar zijn?
Wim kwam thuis en bleek al op de hoogte. Samen uitgebreid overlegd hoe we dit aan M. moesten vertellen en vooral wanneer. Wanneer je merkt dat de roddel zo snel gaat en de sms-jes rondvliegen in sneltreinvaart moesten we ervoor zorgen dat het niet via via te horen zou krijgen. Uiteindelijk ben ik het haar woensdagavond op school gaan vertellen.Gelukkig was het slechte nieuws nog niet bij haar bekend. Het was ook voor haar een enorme klap. De herinneringen aan de vorige keer stonden op ons netvlies. Ik heb haar donderdag opgehaald, daar gaf ze zelf de voorkeur aan. De vriendenklup heeft het verschrikkelijk moeilijk, die verliezen in zo-n korte tijd een tweede kameraad.
Vanmiddag was de uitvaart, de kerk zat erg vol. Het was erg aangrijpend allemaal.
Hij heeft via brieven laten weten wat zijn motieven waren, maar of dat de pijn en het gemis zal verzachten?
Is het leven op het platteland dan zo uitzichtloos voor jongelui?????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten