De 7 magere jaren van de emigrant,

We gaan in juli het zevende jaar in van onze emigratie. Tot nu toe zijn het zeven magere jaren met veel ongemakken, teleurstellingen en een ding is zeker leven als God in Frankrijk is er voor ons tot op heden niet bij! Maar dat wil niet zeggen dat er spijt is, integendeel (dat geldt vooral voor mijzelf, Wim heeft het nog wel eens moeilijk vooral als het gaat over werk en Franse bazen!) Teruggaan is geen oplossing, we hebben in Nederland niets meer. ( in de zin van huis ed). Zouden dan overnieuw moeten beginnen, maar ook daar is het momenteel geen rozengeur en maneschijn. Zonder woning (wachtlijsten voor een huurwoning), zonder werk (werkeloosheid), hoge ziektekosten enzovoorts. En dan ons huis hier verkopen, terwijl er zo ontzettend veel leegstand is (ook hier!) Nee, allemaal dus geen optie! We hebben een mooi huis, mede door alle renovatie door vooral Wim's handen, maar we hebben het idee dat we bezig blijven. Onze voordeur is echt kuis verrot, wachten op een offerte, vrees dat we gaan schrikken. Maar een voordeur die niet meer gemakkelijk opengaat vanwege vocht en heel veel tocht doorlaat is in de winter niet echt ideaal. Stoken op de kamer van Marieke valt ook niet mee, het is daar erg hoog, groot oppervlak en warmte stijgt! Maar vorige week werden we met iets onaangenaams geconfronteerd: ons afvalwater verdwijnt, weliswaar gedeeltelijk via de septic tank, in de hemelwaterafvoer. Een gezamenlijke afvoer met onze buurvrouw. Sinds de buurvrouw's dochter een vriend heeft, die daar tegenwoordig het huishouden bestiert, is ze niet meer zo amicaal met ons als vroeger. Ze klaagt al maanden dat ze water hoort lopen als ze in haar stal is en dat het daar stinkt. Vertelt dat aan iedereen, behalve aan ons. Gevolg: jl. zondagochtend, ik stond onder de douche, belde meneer de burgemeester aan. Hij wilde iets met ons bespreken. Magarite had ook bij hem aangeklopt (achter onze ruggen om) en heel toevallig kwamen er woensdag mensen van een bedrijf dat zich bezig houdt met afwatering en riolering. Brandende vraag of wij akkoord gingen met een onderzoekje  van het hoe, wie, wat en waarom . "Pas de problème Monsieur le Maire, allez zi!"

Zodoende kregen we dus gisterenochtend, meneer de burgemeester met twee meneren, compleet met schep en ander gereedschap. De septic tank werd uitgekleed (isolatiemateriaal), buizen werden nagelopen, waar vandaan, waar naartoe. Ik mocht kraan aanzetten, wc's doortrekken en daarna ging men naar buiten. Putdeksel werd gelicht en al snel bleek dat de afwateringskanaal ergens halverwege het terrein van de buuf is gebroken. (dat wisten wij al, maar okay!), het water kiest nu de gemakkelijkste weg en dat is dus niet de bedoeling! Aangezien Maisoncelles nog lang niet toe is aan een collectief rioleringssysteem en er niemand in het dorp afwatert volgens de normen, kan men ons niets maken. Maar we zullen zelf een buis aan moeten leggen naar de achterkant van de tuin en die buis aan moeten sluiten op een put! Op zich niet echt verschrikkelijk moeilijk ware het niet dat ons terrein meer steen dan aarde is en het graven van een geul voor die buis met een schep geen doen is! We moeten dus op zoek naar iemand met een mini-pelle! De rest kan Wim zelf, dat is geen punt. We hebben een aantal jaren geleden bij de burgemeester al eens gevraagd hoe het zou moeten, wilden toen eigenlijk een soort van autonoom systeem, maar hij raadde ons dat af, niet wetende wat er t.z.t. geëist zal gaan worden. Bij verkoop van je huis is de koper aansprakelijk voor het aanleggen van een systeem volgens de norm. Wij moeten dus z.s.m. dit oplossen, hopen maar dat de vorst nog even uitblijft, des te eerder kunnen we eraan beginnen. Ben alleen bang voor het prijskaartje wat eraan zal hangen.