Ik weet niet of ik nu al kan zeggen dat ik last ervan heb, maar bizar en vreemd is het allemaal nog wel. Ging ik er enkele weken geleden nog vanuit dat de hele actie van verhuizen naar Lille en samenwonen met AL van de baan was, i.v.m. het telefoontje dat Montebello lyceum geen plek had voor Marieke en het vinden van een woning nog meer problemen opleverde; had ik het dus bij het verkeerde eind.
Marieke had weer contact opgenomen met het Centre d'Information en Oriëntation in Lille en AL ging intussen met haar vader op zoek naar een optrekje. Toen zij dat gevonden hadden ging alles in sneltreinvaart, de academie du Nord heeft meerdere lycea en dus kwam er een plek op een van deze en met het hebben van een huisadres konden ze M niet weigeren.
Marieke's laatste werkdag op de camping was jl. vrijdag en zij kwam zaterdag met de trein terug uit Vernioz.
Ik had een vrije dag en haalde haar op het station op. 's Avonds waste ik snel wat ondergoed en zette zij alles wat moet verhuizen beneden neer. De volgende dag zondag vertrok ze dus met de trein naar Lille, we namen op het station afscheid. Vond het toen de trein wegreed toch erg moeilijk, pinkte stiekem toch een traan weg. 18 jaar en op eigen benen! In de hoop dat ze het gaat redden, financieel, opleiding, samenwonen, zelfstandig zijn. Allemaal nieuw en ver weg! (tegelijkertijd realiseer ik me dat ik op die leeftijd ook het huis verliet), ik bleef echter in dezelfde stad, zij zit 900 kilometer verder! Kan niet even stiekem om een hoekje kijken of net als mijn moeder toentertijd bij tij en ontij even binnenwippen! (niet dat Ik dat nou zo leuk vond) gelukkig is er telefoon, mail en kunnen we onbeperkt sms-en, maar toch het blijft moeilijk te verkroppen dat ik nu mijn beide meiden alleen op afstand kan knuffelen. Dit is echter wat zij heel graag wilde en dat ze gemotiveerd is dat is een ding wat zeker is. Laten we er het beste van hopen. Meer kunnen we niet. Het lege nestsyndroom zal vast en zeker zo nu en dan de kop op steken, lijkt me normaal. "loslaten" hoort erbij en een ding is zeker het zal een stuk rustiger zijn in huis. Ze is en was nou eenmaal niet de gemakkelijkste van de twee en laat zich niet de kaas van het brood afeten. Maar dat dat af en toe op conflicten uitdraait daar zal ze zelf mee moeten leren omgaan.Maar zonder Floyd en nu dan ook zonder Marieke is onze "ménage" in korte tijd wel heel erg stil geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten