Ruim twee weken geleden schreef ik dat we "afscheid" hadden genomen van Marieke, zij vertrok naar Lille.
Wij zijn, Wim en ik, met een auto vol spullen inclusief de fiets dinsdags om 6 uur 's-ochtends naar Lille gegaan om haar een beetje met inrichten te helpen en nog wat spullen aan te schaffen bij Ikea (slechts 10 minuten van hen vandaan).
Je kon goed merken dat Lille een en al studenten huisvest want het merendeel van de uitgekozen spullen was uitverkocht! Dat was dus jammer maar we kwamen er toch uit. Het nieuwe bureau, een tafeltje, twee eetkamerstoeltjes en de gordijnen sierden aan het eind van de dinsdag hun kamers! Het is niet groot en het "trappenhuis" met wenteltrap is zo smal dat er nauwelijks iets naar boven kan, dus helaas voorlopig alleen een matras en geen ledikant, dat paste zelfs niet door het raam. Marieke's lyceum is 30 minuten lopen en daarom knapte Wim de VTT op en kan ze indien gewenst met de fiets. Ze hebben op de begane grond een klein plaatsje daar kan ze haar fiets stallen en is er ruimte voor een wasmachine. Daar heeft de vader van A-L voor gezorgd dus eigenlijk hebben ze in principe alles wat nodig is. A-L universiteit is heel dicht bij.
Even heen en weer naar Lille is nou niet echt zo haalbaar want die 450km heen en terug is erg vermoeiend en ook dit keer weer de nodige trammelant met de Tomtom!!! Wat een ellende, die liet ons het grootste gedeelte van de terugreis via kleine wegen i.p.v. de péage rijden en ja als je dan eenmaal van de grote weg af bent dan ben je er niet zo snel weer op terug!!! Ik heb dan altijd erg veel moeite met het gedrag van mijn chauffeur, die gaat zitten kreunen, steunen, zuchten en is niet meer aanspreekbaar en op de een of de andere manier voel ik me dan onmiddellijk schuldig! (heb inmiddels van mijn collegae begrepen dat ik daarin niet de enige ben!!!, hen overkomt hetzelfde!!) We reden daardoor dus alleen kleine wegen, vaak 110, dan 90 en soms ineens 50 kilometer per uur. Het schoot niet op, zagen het steeds later worden en de volgende dag moesten we bieden gewoon weer aan het werk.het werd dus al met al een lange dag!
We zijn dus sinds begin van deze maand zonder puber!
Het is moet ik zeggen wel even wennen, maar we komen weer een beetje aan onszelf toen. hebben er vorige zondag van geprofiteerd en zijn vanwege de Nationale dagen van het Erfgoed samen op pad geweest met de Pass52! Metalurgic Parc en Chateau van Cirey sur Blaise, was heel aangenaam!
Voor herhaling vatbaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten