Als sinds ze volwassen is geven/gaven we Emo de pil om te voorkomen opgezadeld te zitten met een nest kittens. tot nu toe geen problemen gehad ze slikte keurig de pil weg. De laatste maanden gebeurde het echter steeds vaker dat ze zomaar zonder aanwijsbare reden ergens ging staan sproeien! Nooit geweten dat ook poezen dit kunnen. dacht dat dat echt alleen maar kater-gedrag was, niet dus.
We werden het echt spuugzat, soms kwam ze na ene hele dag buiten struinen binnen sprong op de aanrecht en stond dan opeens ergens te pieselieren! Zo vies, bah. Ik de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor een sterilisatie. (mocht in drie keer betalen, pas de problème, heerlijk toch he, die cheques!!) Dus vanaf 20.00 uur 's avonds mocht ze niets meer eten of drinken en moesten we haar zien binnen te houden. dat lukte, 's morgens met veel pijn en moeite haar in het vervoermandje gepropt, ze stribbelde flink tegen. gelukkig konden we bij de dependance terecht hier vlakbij dus haar afgeleverd en zouden een belletje krijgen wanneer ze opgehaald mocht worden. Tegen zessen kwam het belletje ze was uit de narcose, alles was in orde, kom haar maar halen. Thuisgekomen was ze nog een beetje wiebelig, moest een keer overgeven maar alles leek in orde. het kostte de volgende dagen veel moeite haar binnen te houden. Helaas vloog we drie dagen na operatie toch tussen mijn benen door, weg was ze! 's-middags krabbelde ze zoals altijd tegen het raam ze wilde naar binnen, deur open en ze sprong meteen bij Wim op de bank. Weet niet meer wie het het eerste opmerkte maar we zagen bloed. Oh jeh de wond van de operatie toch niet open??? nee, dat niet wel een verschrikkelijke winkelhaak net onder de pleister van de operatie! Je zag alles zitten, behhhhh. Meteen opgebeld en we mochten haar komen brengen. Volgens dierenarts was het een vrij verse wond hooguit een uur of drie oud! Was ze ergens aan blijven hangen, prikkeldraad, kippengaas, gevochten???? geen idee. Ze zou meteen gehecht worden onder verdoving. Ik naar huis nog steeds een beetje beduusd. tegen zevenen telefoon, mocht haar ophalen. Met veel pijn en moeite haar in het mandje gekregen. Ze droeg ook een kraag om likken te voorkomen, maar ze blijkt er gemakkelijk bij te kunnen. Toen kreeg ik echter de rekening gepresenteerd; 140€! Ik bleef even sprakeloos, wat???? had ik het goed gehoord? Verschrikkelijk wat een bedrag, in minder dan een week hebben wij dus zo ongeveer de duurste poes van Frankrijk hier rondhobbelen. Sterilisatie en dan die kleine operatie om te hechten kostte samen het bedrag dat Wim in een week nog niet verdient op de boerderij!
Maar ja, je hebt dieren en je laat ze niet creperen , toch???? Dunkan heeft weer last van zijn huid, maar die moet dus maar even wachten, sorry. Jl. maandag zijn de hechtingen van de sterilisatie eruit gehaald alles is in orde, aanstaande maandag de hechtingen van de winkelhaak, de pleister was er snel af. Ze wil maar naar buiten, vanochtend de kraag af gedaan ze was even helemaal door het dolle. Wonden zien er netjes uit. gelukkig.
Ik ben nog in de ziektewet, geen idee hoe dat zich zal ontwikkelen, mijn contract is tot de 31ste oktober. Hoe het dan verder gaat? neemt de WW het over? Wie betaalt, en wie betaal wat, hoeveel?????
gelukkig krijgen we alle dokterskosten vergoed, dankzij Wim's collectieve zorgverzekering hoeven we ons daar geen zorgen over te maken. M.'s transitie valt onder een speciale regeling, soort langdurige ziekte, daar moet je het mee vergelijken. Dus een groot gedeelte van die kosten zijn ook NIET voor eigen rekening. Jl. woensdag moest ik dus voor MRI scan naar Neufchateau. Had nog wat dingetjes die ik voor die tijd wilde doen en M was hier voor de deur van de Saxo, (helaas krijgt Wim de deur er niet uit, ook niet samen met een monteur, schroeven van scharnier zijn dusdanig verbogen dat het niet gaat lukken) M heeft wel alle proviand w.o. vlees, appeltaart, worteltjes en bietjes mee kunnen nemen naar Epinal. Dus ook daar is een klein voorraadje nu. het was vooral bij NOZ verschrikkelijk druk dus ik kwam nog net op tijd bij de inschrijfbalie. Een hele vriendelijke dokter nam me mee naar zijn spreekkamer en vroeg waar precies de pijn zit en hoe ik dacht dat het gekomen was. Alles uitgelegd wat dingetjes gedaan op zijn instructie, vuist maken, knijpen, buigen, hoofd draaien enz. Daarna nog even in de wachtruimte en toen naar de "controlekamer" althans daar vond ik het verdacht veel op lijken. Overal televisieschermen en in de MRI tunnel lag nog een mevrouw! Ik moest dus even wachten, een meneer legde even snel alles uit en toen werd de scanner in orde gemaakt voor mij. Ik kreeg een mutsje op, daaroverheen een grote soort van helm met een klein vizier waardoor ik kon kijken en de beide heren achter hun pc's kon zien zitten, kreeg een drukknopje in mijn hand voor het geval ik het niet zou redden en een koptelefoon met nog een extra stuk schuimrubber aan beide zijden. tegen het lawaai.
Het was verre van comfortabel. De meneer ging weg, sloot de deur en ik werd de tunnel ingeschoven en toen begon het lawaai, alsof er twee vliegtuigmotoren stonden te ronken. Het was echt heel erg!(het was me al voorspeld, maar het overtrof al mijn verwachtingen) Ik vond het ook bijzonder lang duren, denk 15 minuten maar het leek veel langer. Was dolblij toen ik voelde dat ik weer naar "buiten" werd geschoven. Mocht alle toeters en bellen af en me aankleden, de dokter zou me nog even ontvangen.
Hij nam me mee naar zijn spreekkamer en vertelde en bevestigde alle vermoedens: artrose in nek en ruggenwervels en een hernia in de bovenste nekwervels! Verbaasde me niets. maandag naar de reumatoloog, hopelijk kan hij iets voor me betekenen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten