Vakantieperikelen.

We waren er zo aan toe, even lekker samen erop uit. Niet richting zon, maar dit keer cultuur snuiven en dus was de planning, Berlijn, Dresden, Praag, Bodensee en Zürich. C&E waren  helaas niet in de gelegenheid om te komen oppassen op huis en beesten, maar geluk bij een ongeluk liet  M Lille definitief achter zich en zodoende konden we toch weg.
M kon voortijdig  de camping  verlaten, want nadat er een motivatiebrief en een aanvraag was gedaan voor een BTS opleiding in Epinal, bleek er nog slechts een plek vrij en als M die wilde dan werd hij vanaf maandag 14 september om 8 uur  's ochtends verwacht!
Zondag de 20ste was het de tweede dag van "les Journées Européennes du patrimoine" en was het in het museum echt meer dan verschrikkelijk druk. Ik was samen met AM die de hele dag als gids aanwezig was en ik deed de "accueil" heb me het Rotjeknor gelopen en einde van de dag was ik echt kapot , ik ging even op een stoel zitten en voelde een vervelende pijnscheut in mijn nek.  Thuis nog van alles gedaan en bijtijds naar bed, we wilden vroeg gaan rijden. Auto stond gepakt en we stonden om dezelfde tijd op met M die iedere ochtend 80 km moet rijden en school begint om 8 uur!
Berlijn is dik 750 kilometer en niet alles is autoroute. Het werd een hele moeizame tocht, ik kreeg al vrij snel enorme pijn in nek en rug en wist niet hoe ik moest gaan zitten, hangen, liggen! We stopten veel om even uit te rekken, maar ik verging van de pijn. Aangekomen in ons B&B meteen aan de pillen en ik zag aan de overkant van de straat dat daar een Thaise masseuse een praktijk had. Ben gaan aanbellen en heb gevraagd of zij tijd had voor een behandeling; ik mocht de volgende ochtend om 10 uur komen. Na een slechte nacht en een eigengemaakt ontbijtje ben ik er heen gegaan. Een klein vriendelijk juffie, een nette behandelkamer maar oh wat was het een verschrikkelijke marteling! Ze probeerde mijn nek en rug los te masseren, haalde ook nog gloeiend hete stenen, maar ik heb zo verschrikkelijk gehuild van ellende en pijn! Ze wist niet goed wat ze met me aanmoest, vond het vervelend maar zij dat ik als de pijn zo bleef ik beter een dokter kon opzoeken. Alles zat volgens haar muurvast.
Toch met de trein naar Berlijn gegaan (15 minuutjes) en er zo goed en zo kwaad als het ging een leuke dag van gemaakt, 's avonds heerlijk gegeten bij een kleine buurtkebab tent en weer een akelige nacht zonder veel slaap. De volgende ochtend nog aan B&B host gevraagd of er een dokter in de buurt zat, hij verwees ons naar een huisartsenpost, maar die hadden geen tijd dus werd ik doorgestuurd naar de EHBO van het ziekenhuis. Eerst allerlei administratieve rompslomp en toen begon het lijdzaam wachten! Heel wat uurtjes later mocht ik naar binnen, een vriendelijke arts keek en vroeg wat ik voelde en zij dat ze mij wat cortisone injecties zou gaan geven dat zou verlichting moeten brengen. Ik kreeg er 6 en een recept voor pillen tegen de pijn en spierontspanners, volgens haar zat er iets flink klem! Een fikse rekening want ik had geen Europees Verzekeringspasje!!!
Die dag hebben we toch nog weer Berlijn verder bekeken. We lieten de auto bij het ziekenhuis staan en namen de bus naar het centrum, een mijl op zeven maar okay, alles beter dan een parkeerplaats zoeken en met een dagkaart kun je onbeperkt met openbaar vervoer reizen. 's Avonds bij een Vietnamees gegeten, super lekker en heel goedkoop. Volgende dag spullen ingepakt, op weg naar Dresden. gelukkig was dit qua afstand niet heel erg ver , onze kamer lag midden in het oude centrum. Heel modern en best apart. Lopend richting Elbe, wat een fantastische stad! Alles is met de oude overblijfselen na de bombardementen weer in de oude stijl opgetrokken, gebouwen zijn weliswaar grauw en zwart van zure regen en de tand des tijds, maar wat een prachtige architectuur! We hebben ervan genoten, helaas ging het met de pijn niet echt jofel! Veel en vaak moeten rusten, af en toe pijn alsof er met messen in mijn rug werd gestoken! Ik werd het helemaal zat, slapen was ook rampzalig, niet wetende hoe ik het beste kon gaan liggen, linkerarm tintelde en hand ook! De pijn lijken net golven zo is het er en zo is het weer even weg! Wim begreep dat voor mij de lol er wel af was en dus besloten we met grove tegenzin dat het maar beter zou zijn terug naar huis te rijden en de twee andere reeds geboekte kamers te annuleren. Omdat het op het laatste nippertje was moeten we dus toch voor deze betalen, jammer genoeg.
We reden naar huis, passagiersstoel helemaal plat, ikzelf vol pillen en Wim bracht ons weer (zoals altijd) veilig thuis! 5 dagen te vroeg dus! M had een doktersafspraak gemaakt voor me en zodoende stond ik  maandagochtend al vroeg op haar stoep. Ze voelde en constateerde hetzelfde als de arts in Berlijn, een complete spierverkramping in nek en schouder en waarschijnlijk een beknelde zenuw. Dus pillen, ontstekingsremmers en 15 fysio behandelingen.
Van de pillen was ik de volgende dag zo ziek als een hond! Niet vol te houden, ik was zooo misselijk. Pillen in de vuilnisbak en nieuwe afspraak, andere medicijnen en een week ziekteverlof.
Fysio kon niet veel doen en op advies van mijn collega maakte ik een afspraak bij een osteopaat!
(schoonvader van mijn bazin!) Ik ben twee keer geweest maar ga er NIET meer heen, ik weet niet of je erin moet geloven maar alles wat hij tot nu toe heeft gedaan heeft geen verlichting gegeven. Pijn is en blijft echt heel naar. Hij wilde niet dat ik ook naar de fysio ging dus afspraak afgezegd! stom van me. Gisteren terug want ziekteverlof was tot en met vandaag, inmiddels is er (eindelijk) een röntgenfoto gemaakt en blijkt het een hernia te zijn en heb ik heel erg veel last van artrose. Iets waar ik tot nu toe geen weet van had! Vandaar dus die pijn.
Ben daar niet blij van. Moet nu wachten op een MRI scan en dan een afspraak bij reumatoloog. Voorlopig nog weer huisarrest voor twee weken. Pijn komt en gaat en linkerduim is gevoelloos, tintelingen in hand en onderarm en van nek tot schouderblad zijn de spieren harder dan beton volgens de arts! laten we hopen dat de reumatoloog iets voor me kan betekenen, nu afwachten wanneer er een plekje voor me zal zijn.