Slapeloze nachten.

Eerst even over opa C, die in het Zonnehuis zit; hij ziet zijn beperkingen niet in en werkt niet mee aan welke vorm van therapie dan ook. In overleg met behandelend arts hebben we afgesproken hem op een wachtlijst te laten zetten voor overplaatsing naar Maassluis. Hij heeft 24uur hulp nodig en nu is het dus wachten op een 24uurs-zorg indicatie. Betekent dan ook dat we t.z.t zijn woning zullen moeten leeghalen! Triest allemaal dus.
Maar nu de afgelopen week:
De week voorafgaande aan de slotavond van het 26ste festival "Diseurs d'histoires".
Ik ben zelf naar drie voorstellingen geweest, alle drie bijzonder. De eerste was vooral voor kinderen, maar was erg leuk, zang en verhaal verteld door twee dames. De tweede voorstelling ging over het leven na Oradour. Heel erg indrukwekkend, We zaten in een kring en de vertelster stond in het midden. Met heel veel expressie en emotie vertelde zij het verhaal van Robert een van de weinig overlevenden na de vernietiging van de bewoners en de stad Oradour sur Glane. (als je dit verhaal niet kent kijkt dan eens op Google!). het was adembenemend. na afloop was er nog een drankje en toen ik richting auto liep, vond ik (dat gebeurt wel vaker) mijn autosleutel niet. Paniek allover!!!
Drie keer mijn tas omgedraaid en uiteindelijk terug gegaan naar de zaal om daar nog een keer te zoeken. Bleek, het is geen sleutel maar een kaart, tussen de voering en de tas in te zitten, ergens was dus een scheur in de voering maar die vond ik niet. Gelukkig natuurlijk mijn zakmes bij me dus een naad losgesneden en...... had ik de kaart!!! Opluchting en de adrenaline zakte meteen.
Derde voorstelling was jl donderdag in Nogent, Boubacar Ndiaye een Senegalees vertelde een prachtig verhaal over zijn dorp en het leven in Senegal. Humor, drama, zang, dans wisselden zich af. Wat een man! wat een expressie, wauwwww. Ik was de hele week al flink ziek, zwak en misselijk en maakte me verschrikkelijke zorgen over het krijgen van een hoestbui. ik wilde kostte wat het kost geen storende factor zijn in zijn verhaal. Het is me gelukt om  behalve toen hij ging zingen en trommelen het bij een flinke hoestbui te laten.
Al een maand of wat geleden was ik begonnen met het samenstellen van het menu, de recptuur en de boodschappenlijst voor de slotavond van het festival.
Les Foyers Ruraux hadden mij gevraagd om, net als 2 jaar geleden, het diner voor mijn rekening te nemen! Dit keer moest het dus een Senegalees menu worden! ( wat een geluk dat we internet hebben voor ideeën en recepten) en werden er 120 personen verwacht.
Vrijdag ging ik dus al vroeg op pad om bij de kas van de stad Nogent de door mij bestelde bananenbladeren te halen, ik wilde daar een mandje van maken voor het dessert!

DD knipte voor mij ter plekke supergrote prachtige bladeren af, die ik meteen naar de feestzaal in Sarrey bracht. Daarna de boodschappen ophalen bij o.a. de Leclerc Drive in Neufchateau.
In de winkel zelf haalde ik de 80 kippendijen op en 50 moten vis! ik had gekozen voor merlu (volgens google translate heek).
Ik bracht alle boodschappen naar Sarrey. De nacht van woensdag op donderdag en die van donderdag op vrijdag kon ik niet slapen, het garen van de vis baarde me verschrikkelijk zorgen. Ik wilde persé dat de vis heel zou blijven, volgens het recept moest de vis garen in de saus, maar ik was TE bang dat de vis dan uit elkaar zou vallen. Ik besloot na lang wikken en wegen om de vis in de oven te garen, ook i.v.m. met het niet hebben van veel plek op de "kachel" oftewel fornuis!
Zaterdag ochtend naar Nogent naar mijn groentemannetje Momo, die alles had besteld en me per sms laten weten dat hij alles behalve peterselie en munt had. De auto zat overvol! Het festijn kon beginnen.