De hulptroepen, bestaande uit 8 vrijwilligers, zouden er tegen 9.30 uur zijn. Een voor een druppelden zij binnen. Er waren drie kinderen bij die graag een handje wilden helpen. Al snel bleek dat NM aan niemand het lijstje met benodigdheden had doorgegeven en dat de voorraadkast met attributen nou niet echt zo rijkelijk was gevuld met keukengerei. Niet echt handig dus. het ontbrak aan scherpe messen, pannen, mixer en blender. Een aantal reden dus terug naar huis om het gewenste materiaal te gaan halen.
Ik legde uit wat de bedoeling was, en verdeelde de taken voor de ochtend.
het knippen van de bladeren deden 2 kinderen. De dames zouden de twee dranken maken, de hummus en de salade en als er genoeg tijd zou zijn alvast een begin maken met de fruitsalade.
Het liep gesmeerd, iedereen had er plezier in en ook een meisje van een jaar of 11 was enthousiast bezig. Tegen een uur of half elf, zag ik ineens de wereld aan voor een doedelzak, voelde me dizzy en moest even naar lucht happen. (ik had 's ochtends om iets voor 7 gegeten mijn halve grapefruit en yoghurt met cornflakes) Had ik een tekort aan suiker?, was het de stress?, vermoeidheid? geen idee ik heb een glaasje fanta gedronken , wat ik helemaal niet lust en een Madeleine gegeten en voelde het ellendige gevoel langzaam weer zakken. Niemand had gedacht aan koffie of thee, goede les voor de volgende keer dus.
Om iets over half een was er een maaltijd voor ons geregeld en gingen we aan tafel, de Senegalezen arriveerden ook en aten mee. Om half twee kwam de tweede ploeg vrijwilligers om te helpen en gingen we snel aan de slag. Er was een hoop snijwerk en voorbereiding nodig voor het vlees- (Mafé) en het visgerecht (la Thiéboudienne) nodig dus aan de slag. De sfeer was perfect en in overleg met hen, bespraken we mijn "visprobleem". Er was een man in het gezelschap, een vriendelijk hobbykok, toen ik voorstelde de vis in de oven te garen kwam hij op het lumineuze idee om onder de vis een bed van uiringen te leggen en wat ik zelf al had bedacht er visfond over heen te gieten. De vis waren grote moten die we eerst in stukken hebben gesneden (46 mensen hadden voor vis gekozen) en toen op die manier op de uiringen gelegd.
We spraken met elkaar af dat we de vis in een hete oven op 180° zouden garen, maximaal 20 minuten!
Het vleesgerecht was eenvoudiger qua bereiding, daar hadden we twee hele grote pannen voor!
Om een uur of vijf was het hele gebeuren eigenlijk zo goed als klaar. Sommigen gingen naar huis om zich op te frissen en te verkleden, ik had daar niet meer aan gedacht. We hebben opgeruimd, spullen klaargezet zoals alle borden voor de "salatu niebe" en de kinderen hebben de mandjes van het bananenblad afgemaakt. De koelkasten puilden uit en hadden moeite om de temperatuur op een graad of 4 te houden. Om een uur of zeven druppelden de gasten binnen. Tafels waren gedekt en de drankjes zaten in de karaffen. We waren startklaar en ik nam nog even de routing met iedereen door, voor het serveren. We zouden alles op het bord serveren en de rijst in een kom erbij zetten. De hummus zat samen met de rauwkost en het cassavebrood op schalen en het zag er mooi uit.
MM sprak de mensen toe en vroeg mij uit te leggen wat we hadden voorbereid. Ik deed mijn zegje, kreeg applaus en ben teruggegaan naar de keuken. Na het uitserveren van de salade hebben we de vis in de oven gezet. (fingers crossed!). Precies op tijd haalden we de vis eruit en.....................?????
geweldig, subliem, parfait, De vis was voortreffelijk gegaard, viel niet uiteen en de eiwitten waren niet afgebroken! Het perfecte mootje "merlu=heek, kon worden geserveerd. High five!!!!!!!
De Senegalezen kwamen op het podium en we kregen een schitterende , emotionele voorstelling te zien.
Wat een gratie, geweldige muziek en een prachtig verhaal.
Daarna het dessert en heel veel complimenten, de Senegalezen kwamen naar me toe ik kreeg een paar flinke zoenen en ze zeiden dat het eten was bereid met liefde en ook zij genoten hadden.
Een beter compliment had ik me niet kunnen wensen.
Om iets na 24.00 uur had ik de spullen in de auto en ging ik op weg. Het was echt zooo verschrikkelijk mistig dat ik niet verder kon kijken dan een meter op 20! Akelig en doodvermoeiend om zo te rijden, thuisgekomen zette ik de auto in de garage en ben gaan douchen ik had het gevoel dat ik van onder tot boven naar eten rook.
Het was enerverend, vermoeiend, veel werk en veel voorbereiding, maar ik kan met heel veel trots terugkijken op een avond met een goud randje.
Mede dankzij de vrijwilligers hebben én zijzelf én de 119 eters het allemaal heel erg gewaardeerd.
Ook via mail heb ik van de voorzitter van de FR, de voorzitter van Sarrey en diverse anderen een vette pluim gekregen. (en ik ben royaal onder het budget gebleven!!!!)
Volgend jaar weer??????
Geen opmerkingen:
Een reactie posten