Het afscheid,

De laatste dagen voor vertrek viel er een hoop te regelen, o.a. alle paparassen uit Frankrijk te kunnen rijden. Er gingen veel geruchten, maar via de ambassade, de afdeling Buitenlandse zaken van het Ministerie van Nederland en Belgie kon ik alles uitprinten. Manon regelde voor ons een airbnb in Rotterdam, want er waren weinig hotels open en de prijzen waren verschrikkelijk hoog.
Bij TvW slapen kon niet i.v.m. haar algehele gezondheid.
Zondagochtend deden we rustig aan, Coco en Pepie waren door Wim zaterdag aan het eind van de dag weggebracht naar Neufchateau. Auto ingepakt en op pad. Geen kip op de snelweg. Getankt in Luxemburg en over de grens naar Belgie, daar reden we in een fuik met controle van papieren, de agent vroeg wat ons reisdoel was en nadat we hadden gezegd dat we Wim's vader gingen begraven, mochten we doorrijden, hij heeft niet naar documenten gevraagd. In Belgie was het iets drukker, maar in Nederland aangekomen wisten we niet wat we zagen. Zoveel verkeer en dat in deze Corona tijd!
De airbnb vonden we snel maar parkeren was een ramp nergens in de buurt een plekje. De eigenaresse was vriendelijk en wees ons in haar onderkomen de weg. Het was niet echt geweldig maar ach we hadden weinig keus.
Thuisbezorgd gebeld voor een Surinaamse maaltijd en die saampjes opgegeten, Boer zoekt vrouw gekeken en naar bed.
Maandagochtend op tijd opgestaan om een afspraak te maken met de uitvaartonderneming voor de laatste punten van de uitvaart. Dat verliep ook in een bijzondere context, geen handen geven 1.5 meter afstand en geen koffie of thee. Wim nam afscheid van zijn vader en  zei later dat hij onhrbaar was. De details doorgesproken en de laatste puntjes op de I.
Naar Manon gereden daar haar spulletjes afgegeven, geen knuffels en even gebeleven toen naar Zonnehuis om de spullen op te halen, ook raar allemaal dat je niemand kunt spreken, het was netjes geregeld. We belden naar EB om te vragen of hij nog boodschappen nodig had en dat bleek het geval. Dus wij naar AH in Vlaardingen, daar werden de karretjes ontsmet en was het best druk en lastig. Boodschappen gedaan voor EB en onszelf en naar hem gereden. We schrokken van zijn uiterlijk, helemaal opgeblazen van de oedeem (prednison), hij had erg veel moeite met lopen en verschrikkelijke pijn in zijn rug.
 Hij had het maar steeds over vezwakte spieren......
Ik had al eerder gezegd dat het me niet zou verbazen dat de cortisone zijn rugklachten veroorzaakten.
Hij moest dinsdag voor een scan en kon dus niet naar de uitvaart komen.
We hebben de bol een beetje opgeruimd en zijn voor hem naar de Hema gegaan om nieuw linnengoed te kopen voor zijn bed, hebben ca. 25 lege kattebakkorreldozen weggegooid, lege flessen en vieze lakens ed.
Het zag er weer een beetje toonbaar uit. Terug naar bnb, daar reed |Wim dik een half uur rondjes voordat hij een parkeerplaats had gevonden dus kwam niet echt happy binnen toen een hapje gegeten. Spullen klaargelegd voor de volgende dag. Wezijn niet gaan douchen het was TE hummelig,
Dinsdagochtend bijtijds op, ons aangekleed en naar Vlaardingen gereden. We waren te vroeg dus hebben buiten gewacht. Daar kwamen een paar familieleden, we werden in een grote zaal ontvangen, de bloemen waren bezorgd en sommigen namen afscheid van Cees, Manon was er ook dat vonden we heel erg fijn. Wims' zus en haar man in geen velden of wegen te bekennen(?)
De kist werd gesloten en we gingen allemaal in eigen auto achter de rouwauto naar de begraafplaats. Daar stonden Wims zus en man, samen met nog een halfzus van Pa en een buurvrouw. De ceremonie bij het graf was sober, ik heb mijn zegje kunnen doen een beetje overstemd door de harde wind. Het is raar om niet naast elkaar te kunnen staan, elkaar niet te begroeten, te knuffelen. Maar dat waren nou eenmaal de regels waar we ons aan moesten houden, iedereen had daar zichtbaar moeite mee
Ik ben toch naar Manon gelopen om elkaar even vast te houden. Had dat even heel hard nodig.
We zeiden iedereen gedag en zijn naar TvW gereden om daar in de tuin nog even na te kunnen praten, Tineke binnen en wij buiten. Broodjes klaar gemaakt en de thermoskan gevuld voor de terugweg.
Ook die verliep vlot en we hadden ook bij de Belgische grensovergang  geen gedoe met documenten ed. We kwamen om iets na zeven uur thuis.
We zeiden beiden dat het een sober afscheid was, maar wel geheel in de stijl van Pa, die absoluut niet hield van decorum. Wim zal moeten wennen aan het feit dat hij niet meer een keer in e zes weken op zaterdag heen en op zondag terug rijden zal om samen met Pa te zijn. Een reisdoel naar Nederland wat de laatste jaren zo gebruikelijk was voor hem valt weg. Natuurlijk zullen we zo nu en dan nog wel die kant op reizen, voor Manon en onze vrienden en het laatste beetje familieleden. Maar het zal tijd nodig hebben om ons dat te realiseren.