Londen augustus 2023, dag 1 en dag 2

London 10 augustus. Hans en Debbie kwamen woensdagmiddag bijtijds hierheen zodat we wat tijd konden besteden aan de aanvraag voor definitieve aansluiting van elektra. Daarna aten we gezamenlijk en gingen we op tijd naar bed. Wim moest werken en stonden we tegelijkertijd op. Ontbeten, broodjes klaargemaakt voor onderweg, Wim gedag gezegd en met hans naar Chaumont gereden. We waren ruimschoots op tijd de trein was niet echt vol, later in Troyes werd het behoorlijk drukker. We liepen van gare de l’Est naar Gare du Nord, het was heerlijk weer en het is niet al te ver. We stopten bij een terrasje van een tearoom, namen thee en een gebakje en keken onze ogen uit naar de diversiteit van kleding en mensen. Bij Gare du Nord was het heel druk, we vonden de hal van de Eurostar vrij snel en mochten al vrij snel inchecken. Dat bleek een hele operatie, poortje door via scan van ons reisdocument, koffers door de controle, bij de Franse douane het paspoort in een machine, een foto van je gezicht, poortje ging open gelukkig, toen Engelse paspoortcontrole en daarna eindelijk in de enorme hal met taxfree winkels en heel veel eetgelegenheden het was er vol met mensen, koffers, taxfreeshops, broodjes en koffiecorners. Hoeveel mensen er om ons heen waren geen idee, maar het was enorm vol, alle stoelen bezet. We vonden een plekje en toen er werd omgeroepen dat we konden instappen volgeden we de lange rij naar het perron. We hadden een plaats in de 16de wagon (er waren in het totaal 18 wagons!) het was een flink eind lopen en een wirwar van mensen en koffers. We stapten in vonden onze zitplaatsen en zaten jammer genoeg met ons gezicht naar achteren i.p.v. in de rijrichting. De tunnel, zo zagen we op het tv-scherm is 50.5 kilometer lang en ligt 50 meter onder de zeespiegel. De trein maakt een snelheid van rond de 290 kilometer per uur en dat voel je aan je oren. Verder merk je er weinig van en ben je in 20 minuten door de tunnel en in Engeland. We arriveerden rond half, drie lokale tijd op het station Londen Kings Cross/St. Pancras. We kochten bij de informatiedesk een Oysterkaart voor het openbaarvervoer (OV kaart). De airbnb meneer had aangegeven welke bus zijn richting op ging maar helaas niet bij welke halte we uit moesten stappen. We vonden de bus (97), vroegen aan de buschauffeur ons te waarschuwen, maar te laat bleek dat hij geen notie ervan had waar 127c Westwardroad was. Een passagier zei dat we dan daar en daaruit hadden moeten stappen, maar daar waren we al voorbij! Ha ndig dus, uitgestapt en aan de overkant weer in de bus gestapt. Ze had gezegd waar uit te stappen en dat deden we, maar toen begon de lange wandeling langs kleine armoedige huisjes en een smal slecht geplaveid trottoir. Nummer 127c was een heel eind en we verbaasden ons over de sobere huisjes, slechte kozijnen, vieze vuilnisbakken, onverzorgde binnenplaatsjes maar daarentegen de enorme luxe auto’s in de straat. Bij 127c aangekomen was het even een gedoe met het sleutelkastje en het openen van de voordeur. We zagen een smalle trap in een piepklein portaaltje en met onze koffertjes was het even een toer om boven te komen. Er waren meerdere deuren, op die van onze kamer hing een bordje “love, live, laugh” we deden de deur open en waren even verbaasd, twee eenpersoonsbedden een klein nachtkastje ertussen en een smalle kledingkast en een raam dat uitkeek op de binnenplaats van de buren. We openden voorzichtig de deur naast die van ons dat was een andere slaapkamer en liepen naar het keukentje, daar stonden schoteltjes met kattenvoer en rook het nou niet echt fris. Inspecteerden de koelkast; oei niet echt fris! En het keukenkastje waar onze borden, kopjes en schotels stonden. We deden even de “mystery guest” van Max vakantieman na: een beetje stof hier, een haartje daar, schone lakens, vieze vloerbedekking! Wat een tegenvaller, nergens ruimte om te ontbijten. Andrew onze airbnb host kwam uit de andere kamer, excuseerde zich, dat hij aan het telefoneren was en stelde zich voor. Debbie vroeg of er ergens gelegenheid was om te ontbijten en hij liet een klein vouwtafeltje zien en een opgevouwen stoeltje, dat was het! Het viel dus wel even tegen, okay het was goedkoop en we hoefden er in principe alleen te slapen, maar toch. We besloten om onze kleding in de kast te hangen en ergens wat te gaan eten. In de supermarkt kochten we een emmertje yoghurt een fles water en een potje jam en vonden een restaurant waar we erg lekker Tandoori en Tiki Marsala vlees aten met naan brood. Daarna de lange Westwardroad weer afgelopen, een douche genomen en naar bed.

Vrijdag/ dag 2 De volgende dag stond Sotheby op het programma, ik had in de JHM gezien dat zijn persoonlijke bezittingen in september geveild zullen worden en dat Sotheby zijn bewonderaars de gelegenheid boden om die privéverzameling voor de veiling te komen bezoeken. We liepen op aanwijzing van Andrew de ander kant van de straat uit richting bus W11, daar stond een echtpaar te wachten en die adviseerden ons om bus 34 te nemen die ging sneller ook zij namen deze bus en we maakten een praatje. De meneer zei als jullie vanmiddag terug lopen stop dan bij ons op nummer?? En drink met ons een kopje thee. Wat ontzettend aardig. Met de verschrikkelijk oorverdovende, herrie makende, benauwde Victoria metrolijn vonden we New Bondstreet een sjieke wijk en zagen een enorme rij wachtende mensen aan de overkant van de straat, de rij ging de hoek om en daar bleek de rij nog eens zo lang. Iemand vroeg aan ons wat er gaande was, wij legden het uit inmiddels er zeker van dat ook deze mensen stonden te wachten om naar binnen te gaan. We sloten achteraan aan en hadden al snel een gesprekje met de meneer achter ons. De deur ging om 11.00 open en toen ging het eigenlijk best vlot. We moesten onze rugzak bij een garderobe afgeven en kregen een plattegrond en kwamen zo van de ene in de andere ruimte in dit prachtige gebouw en waren verbijsterd over de hoeveelheid schilderijen, tekeningen, snuisterijen, serviesgoed, kleding, snuisterijen en uiterst waardevolle stukken meubilair w.o. twee piano’s en een juke-box. Wat was het ontzettend veel, zo bijzonder en mooi tentoongesteld. We beschouwen het beiden als een kadootje dat we dit hebben kunnen zien. Daarna liepen we richting de Theems, via Piccadilly, aarzelden toen we werden aangesproken of we niet een bustour of een boottocht wilden maken maar liepen door richting the London Eye, het reuzenrad: beiden absoluut niet van plan om ons daarin te wagen! Uiteindelijk besloten we een Panoramatour te maken met de zgn. Hop on, Hop off bus. Kochten tickets en stapten in. We gingen op het bovendek zitten en deden de “oortjes” in om te luisterden naar uitleg over de gebouwen ed. De totale rit zou 2 uur en een kwartier duren. Bij sommige haltes stapten mensen in en/of uit. Wij bleven zitten. Net na Towerbridge kwam de chauffeur naar boven zei iets in het algemeen over het bezoeken van het museum en de andere passagiers stapten uit. Ze lieten een partij troep achter terwijl hun “oortjes” nog in de contactdoosjes zaten en de snoertjes hingen te bungelen (onbegrijpelijk). De bus reed door en stopte bij de volgende halte. De motor werd uitgezet (?) en toen ik de straat in keek zag ik een man met een blauw overhemdje en een grote tas naar de overkant van de straat lopen. Ik zei tegen Debbie:” Hé, is dat niet de buschauffeur?”. We waren allebei even verbouwereerd en ik zei dat ik even beneden ging kijken. ik liep het trappetje af en zag een donkere, onverlichte bus, geen chauffeur achter het stuur, geen passagiers en de deuren dicht. Ik riep Debbie en ook zij begreep onmiddellijk dat we de enigen waren in een bus met de gesloten deuren! Wat nu??? We zochten in de folder naar een telefoonnummer van de busmaatschappij, dat stond nergens. We wisten even niet wat we moesten doen en keken elkaar toch wel een beetje benauwd aan. We stonden achter de voorruit en ineens zag ik de man met de tas en het blauwe overhemd onze richting op komen lopen. Ik begon uitgebreid te zwaaien. Hij hield stil en zette hele grote ogen op! Liep toen verder en opende de deur in stomme verbazing vroeg hij hoe het kwam dat wij in de bus zaten, hij had toch gezegd dat zijn dienst erop zat? En dat hij even naar het toilet was gegaan. Nou dat hadden wij niet begrepen wij hadden een panaramatour geboekt en mochten dus niet uitstappen, toch? Hij voelde zich kennelijk toch wel een beetje ongemakkelijk en begeleidde ons naar een halte waar we in konden stappen en het laatste stukje van de tour konden meemaken. Wat een avontuur dit!!!! Achteraf hebben we er ook met de andere chauffeur smakelijk om kunnen lachen. We namen de subway naar het busstation van Walthamstow Central. Daar liepen we naar de informatiedesk en een hele aardige, stevige vrouw hielp ons. We wisten welke bussen we konden nemen maar niet de naam van de haltes. Zij keek op haar tablet en gaf ons wat informatie en vroeg waar we vandaan kwamen, we maakten een heel leuk praatje en zeiden haar gedag. We stapten in W11 en reden naar de halte van Hall Estate Chingford. Het werd een hele lange rit en Hall Estate bleek het eindpunt. We vroegen aan de chauffeur of hij Westwardroad kende, hij had geen idee. We zeiden dat bus 97 er ook heen ging en toen stelde hij voor om ons dan mee te nemen naar een halte waar 97 ook stopt. Ik keek op mappy en volgens de kaart was de straat van onze airbnb nog geen 3 minuten lopen (?). We spraken nog even met hem en zeiden dat we zo verrast waren dat we iedere keer zo ontzettend aardig werden geholpen. Dat was ons intussen wel opgevallen. En inderdaad de straat was vlakbij. We aten in een klein pizzatentje een pizza (veel te veel dus de rest mee naar “huis”) douchten en planden de route voor de volgende dag richting the historical dockyard of Chatham voor de Call the Midwife tour.