vervolg london zondag/ dag 4

De excursie waar het eigenlijk allemaal om begonnen was en waar vooral Debbie zo verschrikkelijk naar uitkeek. Enorm fan van de serie Dowton Abbey en de film wilde zij vreselijk graag het kasteel in het echt zien. En dat gingen we dus zondag doen. De bus zou om 9.30 uur vanaf Gloucesterroad vertrekken dus wij heel vroeg uit bed, Debbie was ook toen weer voor de wekker wakker. We aten een bordje yoghurt en dronken thee, kleden ons aan, er werd regen verwacht, vertrokken met de bus naar.. Walthamstow Central station, we zwaaiden naar onze “vriendin” en namen de metro. Stapten over en stapten uit op Glocesterroad, we zochten de bloemenwinkel, die bleek om de hoek, we waren zoo vroeg dat we bij Paul thee namen met een croissant. We gingen daarna naar het meeting point en daar stonden al een groepje mensen (w.o. een type a la Misses Bouquet!!) iets voor half tien kwam er een stevige man aan lopen die zich voorstelde als Jed onze reisleider van die dag. Hij liep voorop richting de bus, we stapten in en vertrokken richting Brampton, het dorp waar veel straatscenes uit de serie zijn opgenomen. Ook Jed had een foto map bij zich om ons te laten zien hoe er ook daar truken worden uitgehaald om het op een dorpje uit 1912 te laten gelijken. (Het jaar van de Titanic ramp, de periode van de eerste jaargang van D.A). Een heel pittoresk dorpje met kleine straatjes en oude huisjes en waar m.b.v. kleine dingen het er net zo uit ziet als in die tijd. We kregen een korte rondleiding en uitleg en hadden nog een klein halfuurtje voor onszelf. We stapten na een sandwich uit het vuistje terug op ons plekje in de bus. Jed zat voor ons en we hadden een gezellig gesprekje. Debbie zat zo dat ze in de achteruitkijk spiegel de chauffeur kon zien en maakte zich zorgen. Ze zag hem regelmatig geeuwen en vroeg zich bezorgd af of hij niet te moe was om het hele eind te rijden. (Als Hans zo geeuwt dan maant ze hem om even te stoppen en een luchtje te scheppen, maar dat kun je natuurlijk met een buschauffeur niet doen). We zijn veilig in Hereford aangekomen, met onderweg nog een paar afleveringen van D.A op het televisiescherm. Jed vertelde ons dat hij in het kasteel niet mag gidsen, maar dat er in iedere ruimte mensen staan die erg veel van alles af weten en dat we onze vragen aan hen konden stellen. We kregen een toegangsbewijs en stapten uit de bus en zagen Highclere voor ons liggen! We maakten een paar foto’s en gingen naar de wachtrij toen ineens het brandalarm afgingen iedereen die zich in het kasteel bevond naar buiten werd gemaand. Een echte dame kwam ons geruststellen en vertellen dat we geduld moesten hebben, zodra ze alles gecontroleerd zouden hebben mochten we wel naar binnen. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om aan de dame te informeren naar de naam en de oorsprong van die prachtige enorme naaldbomen in het park om het kasteel en zij vertelde me dat dat Ceders zijn uit Libanon, meegebracht door de voorouders van de huidige Earl. Het sein veilig werd gegeven en we mochten naar binnen. Daar werden we begroet door een andere dame en liepen we door het gebouw met een kaart met de namen van de ruimten en of die wel of niet in de serie is gebruikt. Wat een prachtige inrichting, veel herkenning uit de serie. Enorm groot, wel her en der verouderd en sleets, maar je kunt wel zien dat het ooit groots en een en al pracht en praal moet zijn geweest. Voor de set worden dure karpetten opgerold en vervangen. Er stonden overal prachtige bloemen en planten en heel, heel veel fotolijstjes. De familie die er nu woont, woont er niet het hele jaar. In de zomermaanden, behalve mei en juni, is het open voor bezoek. In de winter gesloten. Met de inkomsten van de entreekaartjes en de verhuur aan de filmindustrie kunnen zij het kasteel onderhouden, maar er is hier en daar nog wel wat renovatie nodig. Het was heel bijzonder om het is het echt te zien, de tuin en park is prachtig, ook de ligging. Al met al dus echt de moeite van een bezoek waard. De terugrit, midden in de avondspits, onder het genot van nog een episode van de serie verliep rustig. We kwamen om iets voor half zeven aan op GR. We namen de metro, stapten uit op het W busstation en zagen onze “vriendin” niet achter haar bureau maar op het perron in een bus stappen. Godsie wat jammer! We hadden haar graag gedag willen zeggen. Debbie keek waar de bus naar toe ging en zag dat die stilstond, we holden erheen en ik tikte op het raam, een grote grijns en ze zwaaide enthousiast. Hadden we haar toch nog gedag kunnen zeggen. We gingen de trappen af naar de metro en ik zei tegen Debbie:”Goh wisten we maar hoe ze heet, dan sturen we haar een kaart uit Frankrijk, maar hoe komen we dat te weten?”. In de gangen naar de metro staan heel veel mensen van de beveiliging en we vroegen aan twee mannen met gele hesjes, zij hadden geen idee. We gingen door de tourniquets en daar stonden twee beveiligers van de Underground. We stelden onze vraag aan hen, ook zij waren van een andere afdeling en hadden geen idee. Ik vroeg of ik nog even terug mocht zodat ik het aan de info desk zou kunnen vragen. Dat was geen probleem, een deed voor mij het deurtje open en ik nam de lift naar boven en liep naar het bureau. Daar zat een vriendelijke man en ik legde uit wat ik wilde. Ik deed het heel subtiel, zei een stevige dame met zwart opgestoken haar en een grote smile, hij antwoorde: “oh u heeft het over die dikke negerin? Ja die kende hij en wist haar naam, hij schreef het op zocht de postcode erbij op en gaf mij het papiertje. Ik bedankte hem en liep de trappen af terug naar Debbie, zij had intussen uitgebreid met de heren gesproken over al die enorm vriendelijke, behulpzame mensen die we in de dagen daarvoor hadden ontmoet. We zeiden gedag en gingen naar de pub voor Fish and chips en een drankje, het werd voor mij gingerbeer, want een glas wijn was waanzinnig duur. Terug in de airbnb was A thuis en we spraken even met hem, we vonden het lastig om met hem over de smoezelige keuken ed te spreken en besloten het maar op te schrijven in het schriftje, daarna begonnen we met het inpakken van onze spullen en op tijd naar bed.