Wim is thuis.

Ik ben nagenoeg alle dagen na de operatie op bezoek geweest, mijn Twingootje kon in de parkeergarage van het ziekenhuis tijdens mijn bezoek opgeladen worden, dus dat was handig maar de verrassing van de kosten viel me rauw op de maag. Je betaalt én de parkeergarage én het aantal geladen kwh, maar ook een starttarief wat ik tot nu toe nog nergens had betaald! Een laadbeurt exclusief parkeerkosten zat gemiddeld rond de 10 euros! Belachelijk duur in vergelijk met de laadpalen bij de diverse supermarkten. Schandalig dat men daar zo veel op wil verdienen. Ik ga echt een brief schrijven naar die maatschappij want ik vind het niet kunnen. Wim verhuisde na twee dagen naar de gewone verpleegafdeling, de eerste twee dagen lag hij op de IC, prachtige ruime kamer met heel veel apparatuur waar hij aan gekoppeld was. Op de verpleegafdeling had hij een 1 persoonskamer, het was er vrij benauwd, er stond een ventilator maar veel frisse lucht was er niet. Wim was na de operatie erg suf en moe. Gelukkig was het goede nieuws dat de hartklep was gerepareerd ipv vervangen!! Dokter L. was erg trots op zichzelf. Ik kwam hem op de gang tegen en hij zei:" Bonjour Madame Bos, u kunt tegen al uw landgenoten zeggen dat een Italiaanse chirurg een staaltje vakmanschap heeft geleverd!" Wim werd met regelmaat in een stoel gezet, maar dat vond hij niet prettig. Het bed was te kort voor hem, hij schoof ook onderuit. Zichzelf op drukken lukte niet. Bellen om hulp vond hij vervelend. Al met al was hij té moe en té zwak. Daar hadden wij maar ook dokter L niet opgerekend. Ook had hij 's avonds ineens koorts, ook heel vreemd, 's ochtends was zijn temperatuur normaal. Ik heb diverse keren met verpleging gebeld, maar ik kreeg als antwoord dat het een zware ingreep was geweest en dat we ons geen zorgen moesten maken. Vrijdag deed ik de boodschappen voor het dorpsfestijn, (14 juillet) er waren 38 inschrijvingen. Aan mij de taak om wat aperitiefhapjes, 3 salades en een dessert te maken. Flinke klus en dus geen tijd om op bezoek te gaan. Wim belde en zei dat hij misschien naar huis mocht. Maar er moesten nog wel wat onderzoeken gedaan worden. Ik stond zaterdag vroeg op en begon aan de bereidingen. Vond het wel vervelend dat ik niet op bezoek kon gaan. Zondag liet hij me weten dat hij na 14.00 uur naar huis zou worden gebracht, maar wel terug moest voor een echocardiographien op woensdag (vandaag dus!). Hij werd op een brancard vervoerd, stond waggelend in de kamer, nog steeds een beetje de weg kwijt. Ik was van tafel gelopen nadat ik wat aangebrande spareribs had a fgekloven om de deur voor hem open te doen en hem op te wachten. Nadat de ambulance was vertrokken heeft hij zich in een stoel geinstalleerd en ben ik de desserts gaan brengen met de vraag iets voor ons apart te houden. Wim zag pips, was futloos en draaide af en toe met z'n ogen alsof hij onder de drugs zat. Ik zocht uit welke apotheek weekenddoienst had en dat viel mee was in Breuvannes, maar ik had het kunnen weten: zij hadden kwa verbandmiddelen niet alles op voorraad. Ik belde met de verpleegkundigenpost om afspraak te maken voor maandagochtend bloedprikken en wondverzorging. check! Blij om in z'n eigen bed te liggen gingen we een onrustige nacht in, het apnee apparaat maakte erg veel lawaai en dat was ik even ontwend. Uit bed stappen was ook een gedoe, het harnas om zijn borstkas zit vrij strak en hindert hem, maar dat is verplicht! Hem zo te zien, zo hulpeloos en moe is erg moeilijk. Ik help daar waar nodig heb lekker kippensoep klaargemaakt maar veel eetlust heeft hij niet. PC kwam alle schalen bakken dozen terugbrengen en ik deed een flinke afwas en ruimde alles op. Men had lekker gegeten, alles was opgegeten! Ik kreeg twee stukken kaas en mijn rekening werd cash betaald. Wim keek de Tour op de televisie, deed een middagdutje. Maandagochtend ging de wekker om half zeven, verpleegkundige kwam om iets over 7. Wonden zien er netjes uit, morgen gaan de hechtingen eruit. Hij is zojuist met de taxi en de aangevraagde rolstoel naar het ziekenhuis vertrokken voor de echocardiographie. Hij was erg onrustig en weer zo moe.

De operatie

Woensdag heb ik alle afspraken die nodig waren ter voorbereiding af kunnen zeggen. Donderdag jl werden we om 15.00 uur verwacht in Vandoeuvre het CHRU Brabois, we gingen met de Twingo dat is voor mij wat handiger dan de grote zware Cadillac. Bij de balie ingecheckt en meteen naar de 4de etage, daar was even consternatie want Monsieur Bos stond niet op de lijst, er werd gebeld met het secretariaat en toen bleek het okay. We werden naar een royale eenpersoonskamer gebracht en daar kwam telkens een andere verpleegkundige iets vragen of doen. Het was een komen en gaan van gezichten en handelingen. Er werd een ECG gemaakt, bloed afgenomen, veel vragen gesteld m.n. over wat hij allemaal bij zich had aan geld en waardevolle artikelen want de bagage werd opgesplits in wat er mee moet naar de IC en wat er kon worden weggezet in een afgesloten ruimte voor nade operatie. Hij moest van zijn hals tot aan de knieen geschoren worden, de zuster zei me even op de gang te wachten, ik zei dat ik mijn man al vaker bloot had gezien, er werd gelachen maar toch van me verwacht dat ik op de gang ging zitten. Wim moest zelf zijn "edele delen" doen! Ik ben tegen half vijf weggegaan , hem enorm veel sterkte gewenst en terug naar huis gereden via de Nationale. Thuisgekomen ontving ik een sms van de zoon van Mme.L, zij had vier dagen in het ziekenhuis in Neufchateau gelegen vanwezge het spontaan springen van een bloedvat en dat had nogal een bloedbad veroorzaakt waar FH geen raad mee wist en zodoende 112 had gebeld. Hij vroeg of ik voor zijn moeder het middageten kon verzorgen en dat heb ik op me genomen. (een mooie afleiding en tegelijkertijd dwing ik dan mezelf om gezond te eten!) Zaterdag en zondag hebben we gezameijk gegeten bij haar thuis, was gezellig en zij is en blijft een bijzonder mens maar wel een gezellige gesprekspartner. Men had mij gezegd dat Wim vrijdagmiddag rond één uur geholpen zou worden, we hadden telefonisch contact maar om twee uur zat hij nog steeds in zijn OK kloffie op z'n kamer te wachten. Ik hoefde volgens de verpleging ook niet voor 20.00 uur iets te verwachten. Ik had een film opgezet op de tv om de tijd te doden, het werd 20.00 uur, 21.00 nog steeds niets toen ging mijn mobieltje af een onbvekend nummer ik nam op..... was het een callcentre met een lulkoek verhaal over zonnepanelen! ik was zo witheet meteen uitgedrukt maar toen gierde de zenuwen door mijn lijf. Net iets na 22.00 uur belde een broeder met de mededing dat Wim op de recouver kamer was en alles goed en naar tevredenheid was verlopen. Of de klep gerepareerd was of vervangen dat wist hij (nog) niet. Zaterdagochtend heb ik gebeld, de klep was gerepareerd wat een opluchting!!! Natuurlijk blijft het een zware operatie en zal het herstel tijd vergen, maar dit was zoveel beter dan een nieuwe mechanische klep en zijn leven lang bloedverdunners!!! Fantastisch dus. Gisteren zondag ben ik er heen gegaan, dit keer de peage genomen, na het eten met Mm.L meteen doorgereden. Ik was rond twee uur bij hem. De arme ziel is zoo ontzettend moe, hij had nauwelijks geslapen en ligt in een te kort bed, heel veel apparatuur aan hem gekoppeld, continue biebjes, ieder kwartier controle. Onrustig dus voor hem. Hij was blij dat ik er was, was nog een beetje wazig van de ketamine die men had gebruikt om de drains eruit te halen. Zijn ogen draaiden af en toe weg en hij praatte zacht. Moeilijk om hem zo te zien. De broeder gebeld om hem wat hoger op te tillen en zijn mond wat schoon te maken daar zaten wat vieze plekken vermoedelijk van de pleisters. Zijn mobiel was bijna leeg en wilde niet echt opladen dus daar heb ik provisorisch met een pleister t laadsnoertje aan vast gemaakt. Vanochtend kreeg ik een sms van hem, hij is nog steeds erg moe, had een slaappil gekregen maar is nog helemaal niet uitgerust. We moeten geduld hebben, het is een zware operatie. Manon heeft een groepsapp.aangemaakt en er staan heel veel hartverwarmende berichtjes op. Dat doet me goed en ik zal morgen als ik bij hem ben hem dat ook laten weten.

UPDATE

Gisteren een telefoontje van de secretaresse van de hartchirurg.... Er is een plek vrijgekomen en hij verwacht Wim Vanmiddag (donderdag 3 juli) Operatie vrijdagmiddag (morgen dus!)

De kalender van de maand juli 2025

We hebben een hele rare week achter de rug. Konden naar de Vendee, kregen toestemming van de MSA We reden vrijdagochtend vroeg weg. AvD was hier donderdagochtend aangekomen met een hoop lege potten en flessen die uit Ridderkerk kwamen en een doosje van Manon. Boel opgeruimd en Wim instrueerde A voor het gebruik van de spa. Lieten hem ook nog de grote hoeveelheid planten zien die in deze hitte een hoop water nodig hebben. We konden bijtijds vertrekken en gelukkig was het niet echt druk op de weg. We kwamen op tijd aan bij de school van E. waar we M tegenkwamen. E was opgewekt en blij ons te zien. Thuis bij M&E zagen we de kleine A die zo enorm rustig is en af en toe heel aandoenlijk lacht. Een schatje. het was erg heet en dus deden we niet veel. Na het eten reden we naar de airbnb, de zon stond laag een vreselijk vuile voorruit belemmerde het zicht en zodoende raakte Wim de stoeprand met het achterwiel. Al vrij snel gedroeg de auto zich vreemd en wisten we beiden: "lekke band" K. ergens toppen op de kleine D weg was niet mogelijk en waren we genoodzaakt door te rijden tot het eerste dorp. Auto geparkeerd en ja hoor lekke achterband. Hijg, zucht, puf....... het zijn hele grote zware banden en die haal je niet zo 1,2,3 uit de achterbak! De krik ook niet een van de gemakkelijksten vertrouwde Wim niet echt maar met veel pijn en moeite werd de band verwisseld, ik stuurde intussen een sms naar de gastvrouw om haar te laten weten dat we pech hadden. We reden om iets voor 10 uur op het erf en ze stond meteen bij de deur. Ze liet ons de kamer zien, prima alleen erg klein badkamertje, jammer dan. Wel lief er stond koud water wat frisdrank en een pak koekjes!. Het was warm in de slaapkamer maar toch redelijk kunnen slapen. Na ons ontbijtje reden we weg op zoek naar én een benzinestation ( lampje brandde al) en een garage om een nieuwe band te kopen en op develg te laten zetten. Dat viel allemaal niet mee, met de Garmin was het een grote ramp die stuurde ons alle kanten op. Maar gevonden getankt en toen naar Norauto in Montaigu. We vroegen of zij heel toevallig die best ongebruikelijke maat band hadden en...... gelukkig was het antwoord JA. Maar.... In Fr is het te doen gebruikelijk én verplicht om op de as twee banden te hebben van het zelfde merk, het zelfde profiel! Daar had Wim geen zin in en dus verzon ik de smoes dat het ons reservewiel was en konden we gelukkig slechts een band kopen. Met een nieuwe band achterin, het was zoo heet dat het niet te doen was om te verwisselen. dat zouden we later doen. We reden naar M&E. Half les Herbiers was afgesloten ivm een wielerwedstrijd, waar we om een uur of twee even naar gingen kijken want E hoorde en zag steeds de helicopters vliegen die de wedstrijd filmden en was nieuwsgierig. Ik had op verzoek de naaimachine meegenomen, want E wilde graag een gordijn aan zijn bed zodat hij een soort tentje had onder het bed. Oma mat, knipte, naaide, Opa maakte een rail aan het ledikant en aan het eind van de middag met goedkeuring van E was het gefikst. M nam van de gelegenheid gebruik om zijn twee werkbroeken op de juiste beenlengte te laten maken. We vulden gezamelijk de formulieren in voor zijn paspoortaanvraag en na het eten weer terug naar Chavangnes. De volgende ochtend zondag netjes opgeruimd het dametje gedag gezegd en weer naar LH, het was een nette stek, maar voor het mooi is deze airbnb net iets te ver uit de buurt! Volgende keer, Zeker nietin de zomer zoeken we wel iets wat dichterbij is. Om half twee waren we klaar om te kunnen vertrekken en via de voorstad van Parijs M af te zetten bij een Formule 1 hotel omdat hij de volgende dag een afspraak had op de ambassade voor het vernieuwen van zijn paspoort. We vonden het hotel vrij snel maar de ingang was een raadsel, het was compleet omheind met hekken. Op de parkeerplaats allemaal Poolse vrachtwagentjes en uit alle raampjes hingen blote, getatoeerden kerels! (behhh) Het zag er niet echt aantrekkelijk uit en gelukkig was het maar voor een nacht, maar ik vond het helemaal niks en zag aan M's gerzicht dat hij er ook niet echt blij van werd. Maar goed we namen afscheid en wij reden verder naar huis. Hadden nog regelmatig sms contact. Hij voelde zich duidelijk niet echt op zijn gemak, maar dat snapten wij wel. We kwamen hier iets vroeger dan gedacht aan, tot verbazing van A die waarschijnlijk nog niet op ons rekende. Coco dolblij en opgewonden. Maandagochtend reden we wéér bijtijds naar Nancy naar het CHRU voor onze afspraak met de hartchirurg en de anesthesist. Ook dit keer erg hoge temperaturen en een hele lange wachttijd in de wachtkamer! De dokter had het kennelijk te druk en zodoende werden we door een jonge, leuke, vrouwelijke arts ontavnegn. Zij begon met heel veel vragen ( wat me verbaasde want alles stond toch in het dossier?) en begon toen uit te leggen met een tekening wat er precies gedaan zal gaan worden. Om de een of andere duistere reden hebben wij Mme Thuus niet goed begrepen toen zij ons doorstuurde met het verhaal dat er een hart(klep IN het hart moet worden vervangen, maar n.a.v. de scan en de echo via de keel hebben ze gezien dat de klep van en naar de aorta niet goed functioneert en dat de chirurg wil proberen deze te repareren! Lukt dat niet dan krijgt W een mechanische klep ( biologisch heeft een te korte levensduur) maar moet dan wel iedere dag bloedverdunners slikken!. Toen alles duidelijk was nam we ons mee naar het secretariaat om de operatie in te plannen. Daar stond de chirurg die nog even probeerde W gerust te stellen met de mededeling dat hij positef gestemd was en er vanuit gaat dat repareren mogelijk zal zijn. Hij zei dat het ook snel kon gebeuren dacht ronde de 10de juli............................ Helaas bleek dat dus niet mogelijk; het wordt opname de 16de juli, operatie de 17de! Ik heb nog even gevraagd of het niet eerder kon, zonder verder tekst of uitleg, maar dat was niet mogelijk! Het valt dus samen met de 2de kookweek voor het koor! Heel erg jammer dus, ik vrees niet opà bezoek te kunnen gaan, moet kijken hoe ik dat aan kan pakken. Als ik hulp inschakel doe ik die klus voor Jan met de korte achternaam en dat kan ik me eigenlijk niet permiteren. Er ging een grote dossiermap mee naar huis, met nog veel papierwerk om in te vullen en diverse onderzoeken die nog gedaan moeten worden voor de opname. Een daarvan is de tandarts, maar die kan W niet helpen want zijn agenda zit te vol; gevolg dat hij dus nu speciaal naar Nancy moet om daar een tandarts te bezoeken om te kijken of hij geen infecties heeft, want dan gaat de operatie NIET door! Tot de 16de dus nog diverse afspraken, bloedafname, urine, longfoto, fysiotherapie en een verlenging van zijn "arret de travail". Hij zal vermoedelijk een maand of drie nodig hebben voor herstel.