De operatie

Woensdag heb ik alle afspraken die nodig waren ter voorbereiding af kunnen zeggen. Donderdag jl werden we om 15.00 uur verwacht in Vandoeuvre het CHRU Brabois, we gingen met de Twingo dat is voor mij wat handiger dan de grote zware Cadillac. Bij de balie ingecheckt en meteen naar de 4de etage, daar was even consternatie want Monsieur Bos stond niet op de lijst, er werd gebeld met het secretariaat en toen bleek het okay. We werden naar een royale eenpersoonskamer gebracht en daar kwam telkens een andere verpleegkundige iets vragen of doen. Het was een komen en gaan van gezichten en handelingen. Er werd een ECG gemaakt, bloed afgenomen, veel vragen gesteld m.n. over wat hij allemaal bij zich had aan geld en waardevolle artikelen want de bagage werd opgesplits in wat er mee moet naar de IC en wat er kon worden weggezet in een afgesloten ruimte voor nade operatie. Hij moest van zijn hals tot aan de knieen geschoren worden, de zuster zei me even op de gang te wachten, ik zei dat ik mijn man al vaker bloot had gezien, er werd gelachen maar toch van me verwacht dat ik op de gang ging zitten. Wim moest zelf zijn "edele delen" doen! Ik ben tegen half vijf weggegaan , hem enorm veel sterkte gewenst en terug naar huis gereden via de Nationale. Thuisgekomen ontving ik een sms van de zoon van Mme.L, zij had vier dagen in het ziekenhuis in Neufchateau gelegen vanwezge het spontaan springen van een bloedvat en dat had nogal een bloedbad veroorzaakt waar FH geen raad mee wist en zodoende 112 had gebeld. Hij vroeg of ik voor zijn moeder het middageten kon verzorgen en dat heb ik op me genomen. (een mooie afleiding en tegelijkertijd dwing ik dan mezelf om gezond te eten!) Zaterdag en zondag hebben we gezameijk gegeten bij haar thuis, was gezellig en zij is en blijft een bijzonder mens maar wel een gezellige gesprekspartner. Men had mij gezegd dat Wim vrijdagmiddag rond één uur geholpen zou worden, we hadden telefonisch contact maar om twee uur zat hij nog steeds in zijn OK kloffie op z'n kamer te wachten. Ik hoefde volgens de verpleging ook niet voor 20.00 uur iets te verwachten. Ik had een film opgezet op de tv om de tijd te doden, het werd 20.00 uur, 21.00 nog steeds niets toen ging mijn mobieltje af een onbvekend nummer ik nam op..... was het een callcentre met een lulkoek verhaal over zonnepanelen! ik was zo witheet meteen uitgedrukt maar toen gierde de zenuwen door mijn lijf. Net iets na 22.00 uur belde een broeder met de mededing dat Wim op de recouver kamer was en alles goed en naar tevredenheid was verlopen. Of de klep gerepareerd was of vervangen dat wist hij (nog) niet. Zaterdagochtend heb ik gebeld, de klep was gerepareerd wat een opluchting!!! Natuurlijk blijft het een zware operatie en zal het herstel tijd vergen, maar dit was zoveel beter dan een nieuwe mechanische klep en zijn leven lang bloedverdunners!!! Fantastisch dus. Gisteren zondag ben ik er heen gegaan, dit keer de peage genomen, na het eten met Mm.L meteen doorgereden. Ik was rond twee uur bij hem. De arme ziel is zoo ontzettend moe, hij had nauwelijks geslapen en ligt in een te kort bed, heel veel apparatuur aan hem gekoppeld, continue biebjes, ieder kwartier controle. Onrustig dus voor hem. Hij was blij dat ik er was, was nog een beetje wazig van de ketamine die men had gebruikt om de drains eruit te halen. Zijn ogen draaiden af en toe weg en hij praatte zacht. Moeilijk om hem zo te zien. De broeder gebeld om hem wat hoger op te tillen en zijn mond wat schoon te maken daar zaten wat vieze plekken vermoedelijk van de pleisters. Zijn mobiel was bijna leeg en wilde niet echt opladen dus daar heb ik provisorisch met een pleister t laadsnoertje aan vast gemaakt. Vanochtend kreeg ik een sms van hem, hij is nog steeds erg moe, had een slaappil gekregen maar is nog helemaal niet uitgerust. We moeten geduld hebben, het is een zware operatie. Manon heeft een groepsapp.aangemaakt en er staan heel veel hartverwarmende berichtjes op. Dat doet me goed en ik zal morgen als ik bij hem ben hem dat ook laten weten.