Er is een tijd van komen en een tijd van gaan!

Jammergenoeg is dit ook op de camping het geval. Het is soms bijzonder sneu om mensen te zien vertrekken. Sommigen zwaaien we zelfs even uit en dat is altijd minder leuk. Als er gezinnen zijn waar je in twee en soms drie weken wel een beetje kennis mee gemaakt hebt en je moet daar dan afscheid van nemen is dat niet de leukste klus! Je hebt toch samen met hen (vooral met hun kinderen) opgetrokken en vaak ook leuke gesprekken gehad. Veel mensen zijn erg geïnteresseerd in ons bestaant je hier en vinden onze stap getuigen van lef/moed. Intussen hebben Marieke en ik al de nodige FANMAIL gekregen en dat doet je goed. Bij complimentjes verwijs ik de mensen graag naar mijn baas. ( altijd nog in de hoop dat ik in aanmerking kom voor de beloofde bonus!!!!!) maar de krenten in de pap zijn toch de blije kindersmoeltjes en dat vergoeielijkt het minimumloon behoorlijk. De knutsels die we met hun kinderen hebben gemaakt vallen veelal in de smaak en ook al kunnen we niet voor alle dagen iets nieuws verzinnen we hebben een paar hele leuke activiteiten, waaronder de taartjes van brooddeeg, de beestjes van steentjes, de fotolijstjes versierd met pasta zijn wel de toppers. De samenwerking met Marie verloopt sinds vorige week enorm stroef, echt heel lullig want ze is zo bot en niet voor reden vatbaar. Ik probeer me er zo weinig mogelijk van aan te trekken, maar het blijft me toch bezig houden. We zijn allebei koppig dus dan is het twee keer zo lastig! Jl zaterdag had ik vrij gevraagd en gekregen omdat ik toen hapjes heb gemaakt voor de 40 jarige bruiloft in VsA, een schnabbel via G. Het was een leuk gezelschap, prachtig weer en de hapjes vielen in de smaak. Heb weer een stapeltje visitekaartjes achter gelaten in de hoop dat er weer een nieuwe opdracht uit voort zal vloeien. Ik kijk weer dagelijks op de site van de ANPE er is niets van mijn gading bij dus het zal wel een hele klus worden een nieuwe baan te vinden.