Sinds jl. vrijdag hebben we het allemaal op onze eigen manier een beetje moeilijk. Het begon met Marieke die thuis kwam uit school met de mededeling dat een van de docenten van haar collège zomaar plotseling was overleden, hij was nog maar 43 en laat een vrouw en drie kinderen achter, waarvan er twee bij haar op school zitten. Ik heb de leraar wel eens ontmoet en hij had nog niet zo lang geleden Marieke gevraagd of ze niet wilde deelnemen in zijn schaakclubje. Marieke had nog niets besloten en dus kwam de mededeling van zijn overlijden hard aan. Wat en hoe school met dit gebeuren om zou gaan, ze had geen flauw idee. In de krant van zaterdag stond de rouwadvertentie namens de familie, maar niets van school. Vreemd dus! Maandagochtend was er gewoon school, de begrafenis zou ´s middags plaatsvinden, als de leerlingen er heen wilden moesten ze dit zelf met hun ouders regelen! Ook vreemd. Marieke en ik hebben gekozen voor het sturen van een condoleance per post en ze is maandag wel naar school gegaan maar belde dat ze om half twee kon worden opgehaald. Ik kreeg maandagochtend vroeg voor dat ik wilde vertrekken met de hapkar een telefoontje van Manon (zij is met G op wintersport) ze was gebeld door het verzorgingshuis van tante Corrie, tante was weer opgenomen in het ziekenhuis het ging slecht met haar. Snel kontakt gezocht met de arts, die vertelde dat het kaarsje langzaam aan het doven was. Ik heb mijn mobiele nummer gegeven om zo bereikbaar te zijn en kreeg tegen enen een telefoontje dat ze heel vredig, zonder pijn was ingeslapen. Ja er daar sta je dan, ver van Delft, als enig familielid die dingen kan regelen. Waar te beginnen en wat kan je doen om de afstand te overbruggen? Wat een zegen dat er telefoon en internet bestaat! Ik heb kontakt gezocht met de uitvaartverzorger, uitvoerig overleg gehad hoe en wat gedaan moet/ kan worden, een tekst opgesteld voor een kaart en moet nu zien dat we haar een waardig afscheid kunnen geven. We vertrekken aanstaande vrijdag naar Nederland, we hebben besloten dat we in een eenvoudige bijeenkomst afscheid van haar zullen nemen. De crematie zal maandag in stilte plaatsvinden. Omdat het kringetje rondom haar zo enorm klein is zullen er niet veel mensen aanwezig zijn. En dan komt het vervelendste van alles; het leegruimen van haar kamer.
We hopen dat we met wat hulp dat redelijk snel kunnen doen. Veel van het meubilair is niet meer geschikt voor de kringloopwinkel en zal bij het grof vuil moeten. We zullen wel zien hoe het allemaal zal gaan. Het is een hele vreemde gewaarwoording om het van zo ver weg mee te maken. Dat we haar zullen missen is een ding wat zeker is. Tijdens al onze bezoekjes aan Nederland na onze verhuizing, was een bezoekje aan haar altijd een lichtpuntje. Altijd een vriendelijk woord, blij ons te zien, geinteresseerd, betrokken en zo ontzettend lief! En ondanks alle lichamelijke ongemakken nog steeds dankbaar voor alles. Hoop dat ik de moed en de kracht op kan brengen, om haar dood te verwerken en met haar dood te kunnen leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten