Je weet wat je hebt, maar niet wat je krijgt!

Vandaag was het sollicitatiegesprek in Colombey les Deux Eglises bij/in het Memorial van Charles de Gaulle. Ik was keurig op tijd, te vroeg voor het mooi en meldde me aan de balie. Ging intussen naar het toilet en werd bij terugkeer opgewacht door de directeur van het Office van Chaumont die me vergezelde naar een grote vergaderzaal waar in het totaal 7 mensen mij opwachtten. Mevrouw de Voorzitter nam het woord, opende met mij welkom te heten en daarna stelde iedereen zich aan me voor. De meesten, op twee na, waren directeuren van diverse secties en het tweetal bleek gerants te zijn van een camping in het gebied. Deze waren puur uitgenodigd om de Engelse en Nederlandse taal te testen!!!! De heer bleek een Medelander, de dame een Engelse van origine. Het vraaggesprek verliep vlot, men wilde natuurlijk mijn motivatie weten. Heb natuurlijk niet gezegd dat het mij in eerste instantie gaat/ging om hun condities. Wel dat de banen op de andere twee Offices me goed waren bevallen, maar beiden jammergenoeg tijdelijke baantjes waren! Ik wil nu eindelijk na al dat tijdelijke een vaste baan. Ook verteld dat het schrijven van echte officiële brieven in het Frans voor mij wel moeilijk zijn. Ze vroegen of de afstand geen bezwaar is/was, ja ik zei eerlijkheidhalve dat dat ook ervan af hangt wie wat betaald!!!!!! Het basissalaris ligt beduidend hoger dan mijn basissalaris nu, maar daar staat tegenover :iedere werkdag die afstand van 65 km , die je twee keer af moet leggen dat kost je toch een dik uur!en wie betaalt die onkosten en de afschrijving van de auto?(daar kreeg ik géén antwoord op) Het Engelse vraaggesprekje verliep vlot, het Nederlandse nog vlotter met een grapje dat dat toch niet zo ingewikkeld zou moeten zijn voor ons beiden, maar wel voor de overige toehoorders! haha. Stiekem meldde hij ook dat er nog drie andere sollicitanten zijn/waren. (allen Frans) Al met al een leuk sollicitatiegesprek, het vragenrondje door de vier anderen heb ik netjes kunnen beantwoorden en dus beëindigde mevrouw de voorzitter met,:" U hoort nog van ons via de post!" Toen ja, weer een dik uur in de auto naar huis, met gemengde gevoelens. Het zou betekenen: werken in het weekend, geen zomervakantie, verplicht opnemen van je vakantie in december en januari, iedere avond niet voor kwart over acht thuis, mijn lieve ouwetjes missen, de vrijheid in de hapkar; aan de andere kant een leuk salaris, een interessante baan, mijn talenknobbel weer aan het werk. Eerst maar afwachten of ik überhaupt in de selectie zal zitten. Je weet wat je hebt niet wat je krijgt, toch??????