Nu ik zo´n klein halfjaar ( jeh wat vliegt de tijd.....) rondrijd in "mijn hapkar", begin ik de klanten al aardig te kennen, hier en daar weet ik ook al wat hun boodschappen zullen zijn: deux pains de beurre, 2 yaourts nature et un morceau de gruyère à la coupe! Of " mettez moi 1 kilo!".
Eigenlijk zijn alle klanten schatten; op één na. In C. woont een meneer die vroeger medewerker is geweest op de kaasfabriek van Caprice des Dieux of terwel Bongrain Gérard. In het begin kocht hij vaak een aantal kilo's mélange en wat netjes met mini caprice maar steeds vaker begon hij over de prijzen te zeuren. Bij de fabriek, rechtstreeks, was alles véél goedkoper dan bij ons. Daar begon zijn gezanik mee. Toen ging hij mekkeren over de datum van sommige artikelen. Later werd het over het niet hebben van dingen. Vorige week mopperde hij: Vous n' avez rien dans votre boutique!" want ik had geen ham/kaasbroodjes meer die waren op!. Het lag op het puntje van mijn tong om hem eindelijk eens een kat terug te geven, maar ja de klant is koning dus je blijft beleefd! Jl. dinsdag vroeg een klant uit hetzelfde dorp:" EN hoe was het bij Monsieur B?" Ik was verbaasd en vroeg aan hem waarom hij daarnaar vroeg, hij antwoordde:" Ach Meisje, maak je geen zorgen er deugd bij Monsieur B. niets van niemand of van iets, alleen hij is geweldig!" Hij komt dagelijks bij hem koffiedrinken en dan klaagt hij steen en been over alles en de hele wereld. Maar daar wen je aan op den duur, volgens die meneer. Nou, ik geloof ik niet!
Wel een opluchting het ligt dus niet aan mij.
Mijn liefste, leukste klant is een heel schattig, vies oud vrouwtje van 91 jaar. Zij is op donderdag mijn laatste klant. Haar huisje is te vuil en te vies, er leven een tiental katten, ze heeft geen hulp in de huishouding en op de tafel en op de vloer liggen overal de bakjes van het eten van Tafeltje Dekje. Zelf hangt ze ongeveer in het houtgestokte fornuis. Met een vies jasschort, een sjaal om haar nek en eigenlijk altijd zonder kousen, maar met repen verband om haar opgezwollen benen. In overschoenen die betere tijden hebben gekend. Vanaf de allereerste keer dat ik daar binnen kwam, had ik een zwak voor haar. Ben me dan ook naar geschrokken toen ik op een donderdag voor een gesloten keukendeur stond en niemand aantrof, was er bijna van overtuigd dat ze ergens op de vloer zou liggen, was de hele week dodelijk ongerust, maar een week later was ze wel thuis en vertelde me dat ze zich wel voor haar hoofd had willen slaan dat ze geen briefje voor me had achtergelaten, ze begreep mijn bezorgdheid en was ontroerd. Met haar tandenloze mondje, kletst ze heel wat af en schaamt zich af en toe dat ze zo openhartig tegen me praat. Om de een of andere reden heb ik er geen moeite mee om op een stoel te gaan zitten, nadat ik er een stapel kranten en reclameblaadjes vanaf heb gehaald. Op het fornuis staat altijd een grote pan water op, God weet waarvoor? Haar gootsteentje staat afgeladen met vuile vaat, op de tafel een grote pillendoos en verwaarloosde planten. Alles is echt te vies om vast te pakken, de vloer is net een grote vuilnisbelt, overal ligt wel wat. Haar looprekje staat in een hoek en ze gebruikt dat voor haar wasgoed! Ze heeft altijd erg veel zin in van alles en is een goede klant, tot vorige week ik e.e.a. in haar koelkast wilde zetten wat aan bederf onderhevig was.............................. Ja en toen schrok ik me dus gewoon een ongeluk! De koelkast was afgeladen, puilde uit. Alles was verrot, zat vastgeplakt, verroeste blikjes half leeg, de groentenlade een grote bak schimmel, ik heb nog nooit van mijn leven zoiets gezien. Echt erbarmelijk, is er dan niemand van haar kinderen die daar wel eens in kijkt en de boel opruimt????? Ik heb beleefd gevraagd of ik even mocht huishouden in de koelkast en de dingen mocht weggooien die bedorven waren. Ik pakte een vuilniszak en die was in no-time vol met viezigheid en bedorven etenswaren!
Ze had eigenlijk nog wel de kaasjes en dergelijke aan de katten willen geven!!!!!! En ik gooide alles weg. Maar ze begreep het wel. Ik stelde voor om eerst maar eens de dingen op te eten en dan pas weer etenswaren in te slaan. Ze vond het erg vervelend dat ik dan geen klandizie had. Vroeg wel tien keer "sans rancune?" Maar natuurlijk mevrouw A. pas de problème.Ze belooft me al enige weken dat ik een fles eau de vie van haar krijg, maar die ligt ergens op zolder en daar kan ze zelf niet meer heen, dus moet ik wachten tot er iemand de zolder opgaat. Ik heb haar gezegd dat het absoluut geen haast heeft! Weet ook niet of ik er van zou drinken, maar alcohol zuivert toch????? Vandaag vertelde ze weer een leuk verhaal over haar overleden man, je merkt aan haar manier waarop ze over hem spreekt dat het èchte liefde was tussen die twee, haar oogjes glimmen als ze over "mon Homme" vertelt! Ze is altijd erg geïnteresseerd in mijn verhaal en wenste me een goede reis voor aanstaand weekend en met een:" Kom alsjeblieft weer veilig terug, wees vooral voorzichtig en graag tot aanstaande donderdag" nam ik afscheid.
Ik ga vragen of ik van haar een foto mag maken zodat jullie ook met haar kennis kunnen maken.
Mevrouw Denise André!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten