Wat is de wereld toch klein.......

Na mijn bezoek bij de fysio vorige week ,helaas maar twee keer, en mijn controle bij de huisarts heb ik nog twee verplichte rustweken gekregen.
Mijn rug zit nog muurvast en dus mocht ik ook nog even langs de apotheek voor een elastische tailleband. Een soort corset met baleinen, die ik in ieder geval bij mijn werk aan moet voorlopig.
Snor nam het de laatste dagen van me over, de andere vervanger was dinsdag jl. een en al stress, hij wist de weg niet, heeft me wel 5 x gebeld dat ie de weg kwijt was, heeft een groot gedeelte van mijn klanten NIET gevonden en wilde bijtijds weer naar huis, Dus een regelrechte puinhoop, maar dat is even niet mijn probleem. Snor deed vrijdag redelijk vriendelijk en komt morgen de hapkar weer ophalen voor deze komende week. Ik laat het maar links liggen en doe vooral rustig aan. Met de pillen voor de nacht, slaap ik als een roos, dus dat is heerlijk. Overdag is het tegen de middag het ergste, dan speelt de vermoeidheid op en gaat het zeuren. Wandelen is toch de beste remedie. JL zaterdag heb ik het even flink ervan genomen. Mocht mee met een uitje van een groep Nederlandse kunstenaars. Zij organiseerden een uitje naar VESOUL. CD reed ons erheen, dankzij de tomtom waren we keurig op tijd en vonden we een parkeerplekje. Op het verzamelpunt maakte ik kennis met een ieder. Het toeval wilde dat ik een man zag die me heel bekend voorkwam, in eerste instantie dacht ik nog dat ik hem wellicht van de kunstsite kende, totdat ik hem hoorde praten over Schiedam. Bleek het MM te zijn een kunstenaar van de Lange Haven, nota bene een bijna buurman van de Koemarkt!!!!!!!!!!!! Wonderlijk zoiets........ Wat is de wereld toch klein. Ook zij hebben een huis hier in de buurt. Een gids nam ons mee op rondwandeling door de stad, ze had een interessant en geanimeerd praatje. De afspraak dat iedereen iets zou meenemen voor een uitgebreide picknick en daar had iedereen zich keurig aan gehouden. De tafels zagen er feestelijk uit en het smaakte allemaal perfect. Ambiance was heel gezellig, we zaten op La Motte met onze meegebrachte stoelen en namen het er lekker van. Daarna stond er nog een bezoek aan het Museum van George Garrett op het programma. Helaas geen rondleiding maar ieder voor zich. Ik kwam nog een stel Nederlanders tegen en na een praatje ging ik naar de uitgang en tot mijn stomme verbazing bleek behalve CD (mijn chauffeur) iedereen te zijn vertrokken. Een heel raar einde van een bijzondere dag dus! Mijn rug heeft het dankzij de pijnstillers allemaal doorstaan, was wel erg moe maar had het niet willen missen.