Inmiddels is het woensdag, zijn dus al weer twee dagen thuis. Waren zaterdagochtend na het wegbrengen van Marieke en Perusse meteen vertrokken. Ik was al twee dagen flink van de leg, donderdag en vrijdag, ziek, zwak en misselijk. Denk van alle emoties.Het was rommelig onderweg, diverse opstoppingen en wegwerkzaamheden in België, dus de reis duurde wat langer dan gebruikelijk.We deden onze boodschappen voor het weekend en bezochten Wim´s vader, aten daar een magnetronmaaltijd en gingen naar Sveaparken. Wat is het iedere keer weer wennen, die drukte, al dat verkeer enz. Zondag deden we op ons gemakje, gingen met de Metro naar Rotterdam. Dit alles dankzij de OV chipkaart (die wij natuurlijk niet hebben) reuze gemakkelijk, maar niet heus! Het kostte ons de nodige moeite en 9,80€ voor twee retourtjes Metro Rotterdam Centrum. In Parijs heb je daar bijna een carnet voor! De markt was wel weer even leuk. Diverse winkels bezocht en weer terug naar Schiedam. M&G kwamen tegen half negen thuis, we aten gezamenlijk en maakten het niet al te laat. Maandagochtend na het ontbijt vertrokken we naar het uitvaartcentrum. Ik nam met de uitvaartleider nog de laatste dingen door en toen was het wachten op de familie, vrienden en kennissen. Het weerzien met een ieder was voor mij toch wel erg emotioneel. Sommigen had ik al heel, heel lang niet meer gezien. Het is fijn om juist die mensen dan op zo´n moment om je heen te weten. Het afscheid van Mama was sober en achteraf eigenlijk best kort. Maar ik heb gedaan wat ik wilde doen en gezegd wat ik wilde zeggen. ER las het gedicht van Marieke voor. Daarna tijdens de koffie met broodjes hebben we nog uitgebreid nagepraat. Herinnering en opgehaald. Volgens iedereen lijk ik op Agnes en Manon op mij!!!!!!! Dat Marieke er niet bij was, was aan de ene kant moeilijk voor mij. Maar aan de andere kant ook begrijpelijk. Zij heeft haar keuze zelf bepaald en was in gedachten die maandag bij ons, dat weet ik zeker en ze bevestigde dat nog in een smsje. We zijn nadat iedereen huiswaarts ging toch maar in de auto gestapt om terug naar huis te rijden. Het Nederlands elftal speelde hun wedstrijd en volgens zeggen zou het rustig zijn op de weg. Dat viel achteraf toch nog tegen maar we hebben het qua tijd toch weer netjes gedaan. Onderweg de broodjes die over waren opgepeuzeld en een tussenstop gemaakt bij IKEA op de grens van België en Luxemburg, rolgordijn gekocht en ijsje gegeten en toen het laatste stuk naar huis met 140km per uur afgelegd. Nu is het af en toe allemaal nog onwerkelijk. De emoties zitten hoog, ik ben onrustig, heb moeite met in slaap vallen. Het is en blijft het allermoeilijkste dat ik nog zoveel had willen bepraten, maar daar nooit de gelegenheid voor heb gevonden, of gekregen of genomen. Ik kan alleen maar hopen dat ik het naar Wim en mijn twee meiden toe, anders doe. Proberen ze niet te claimen en ze liefde geven, heel veel liefde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten