Oude bekenden.

Ik heb er nu dik 2 maanden opzitten in de kas bij de familie T. Ik schrijf nadrukkelijk familie want ook al zijn ze op leeftijd vader en moeder T. werken nog daglijks mee. Vooral vader is nog heel erg actief, hij gaat bijna iedere ochtend met zijn kleine busje naar de diverse plaatsen in onze omgeving en verkoopt dan zijn handelswaar vanuit de auto. Hij doet dit al meer dan 30 jaar en heeft zo zijn vaste klanten. Als je hem ziet lopen, zou je medelijden krijgen. Kromme beentjes en een gebogen rug. Ik denk dat hij zijn leven lang in de tuinderij heeft gewerkt en vrees dat als hij er morgen mee moet stoppen, hij het niet zal overleven. Dit zijn van die mensen die niet met werken kunnen stoppen! Nooit tijd voor hobbies gehad.
Ik begin ook aan het "zware" werk te wennen. Waar ik alleen nooit aan zal wennen dat zijn die klanten die al je energie, die je in je hebt uit je zuigen. In de kas vertaalt zich dat in het hobbelen met de kruiwagen van de ene tunnel naar de andere met een geraniumpje om te zoeken naar die kleur petunia die er bij zou kunnen passen!
Vaak resulteert het in en terug naar af omdat ze toch maar liever die andere kleur geranium mooier vinden! brrrrrrr ik heb al een keer geopperd om een stappenteller om mijn pols te doen want ik loop wat af op zo'n dag. In de maand mei werkte ik 8 uur per dag en had ik twee uur pauze tussen de middag en ben ik eigenlijk steevast iedere keer thuis gaan eten. Nu het juni is werk ik de eerste helft van de maand nog 7 uur per dag en de laatste 2 weken 6 uur per dag: we zijn dus aan het afbouwen.
Ik kom heel veel oude bekenden tegen: klanten van het hapkarcicuit. Sommigen blij verrast, anderen uiterst verbaasd mij hier aan te treffen. Met velen is het weerzien allerhartelijkst. Tot nu toe heb ik nog maar twee keer een standje gehad van de "baas", een keer omdat ik het stempel omgekeerd op de cheques had gestempeld, en een keer omdat ik een bedrag in de agenda was vergeten op te schrijven. Waar ET veel moeite mee heeft dat is mijn manier van het schrijven van een 8, voor hem moeilijk te lezen. De sfeer is nog steeds prima en we hebben af en toe tijd voor een praatje pot. Ook met die vele bekenden is het leuk even van gedachten te wisselen en soms wordt er hevig gegrapt over het "hollands" zijn! Ben van de week (ik had het aan het begin van mijn loopbaan in de kas al beloofd) op bezoek geweest bij de oom en tante van ET, een hele lieve meneer die een aantal jaren geleden een herseninfarct heeft gehad en nog steeds niet goed kan spreken, eenzijdig verlamd sindsdien. Hij stond altijd, als ik met de hapkar tutterde, voor het raam om naar me te zwaaien. Het was na mijn werk tegen zeven uur en hij was zo verrast me te zien, kreeg twee dikke zoenen en meteen kwam zijn vrouw met een fles eigengemaakte aperitiefwijn aanzetten. We hebben heel geanimeerd zitten praten (voor zover als voor hem mogelijk) en toen ik gedag zei moest ik beloven snel nog eens langs te komen. Zo lief en hartverwarmend.