Medelijden, medeleven,

Na ruim een week van huis te zijn en positieve berichten vanuit de Isère, kreeg ik dinsdagochtend een sms. Ze voelde zich niet goed, buikpijn en daarna werd het angstig stil. Halverwege de middag sms:<< ben op de urgence>>! Dat was even schrikken. Toen ik haar belde bleek dat ze een acute blindedarmontsteking bleek te hebben en wachtte op uitslag van onderzoeken. Met verpleging gebeld en geantwoord op de vraag waar ze geopereerd moest worden, dat wij er de voorkeur aangaven dat het daar zou gebeuren. We vonden eerst hierheen met ambulance, zoeken naar een ziekenhuis die haar kon hebben en ook nog een arts die kon/wilde opereren veel te link. Dus werd Marieke laat in de middag geopereerd. Men kan zich vast wel voorstellen hoe ellendig je je dan voelt, je kind zo ver van huis en dan zo'n situatie!!! Volgende ochtend natuurlijk meteen gebeld, haar collegaatje waarmee ze de receptie doet en met wie ze het chaletje deelt, was bij haar en zij had gezorgd voor haar toiletspullen en ondergoed e.d.. Ze kunnen het goed met elkaar vinden, dus dat is heel fijn. Ook de campingbaas en zijn vrouw, waren erg bezorgd en tegelijkertijd ook erg onthand. Maar ze zeiden dat ze het wel op zouden lossen en dat we ze altijd konden bellen. Woensdagavond in het ziekenhuis had ze het erg moeilijk, pijn en zielig alleen. Wilde het liefst dat wij haar kwamen halen. Haar voorzichtig geprobeerd uit te leggen dat dat geen optie was, ze is in de ziektewet nu, heeft weliswaar 3 wachtdagen, maar zodra ze zich beter voelt kan ze weer aan de slag. Hier is het ook warm en een reis van royaal 400km leek ons ook een beetje té! Wat zit je dan als ouder zijn in een lastig parket zeg, echt vreselijk, maar je kunt weinig of niets alleen maar op haar inpraten dat het wel goed komt, dat ze moet denken dat het over een weekje een heel stuk beter is enz.enz. Maar zij wilde weg uit het ziekenhuis. Donderdagochtend had ze geen koorts en vertelde de zuster dat ze misschien wel naar huis zou mogen, het werd uiteindelijk heel laat in de middag; eerst moest de arts haar nog zien, toen nog een hele papierwinkel afwerken en recept voor medicatie en een briefje voor verpleging i.v.m. wisselen van verband en het weghalen van de hechtingen over 10 dagen. 's Avonds was ze helemaal kapot, ze had pijn, bleef maar overgeven en kon haar medicijnen niet door de keel krijgen. Een vicieuze cirkel dus! Ik had erg veel moeite om haar ervan te overtuigen toch te proberen iets te eten, samen met haar "roommaid" het toch voor elkaar gekregen dat ze een kopje soep naar binnen kreeg en haar gezegd op tijd naar bed te gaan, alle emoties kwamen er uit. Via FB al haar vrienden opgepord om even een sms te sturen om de moraal op te peppen!!! Vanochtend ging het gelukkig iets beter. Ze kreeg de cijfers van haar Frans mondeling en Frans schriftelijk, eerste erg hoog, (dat dacht ze al want de examinatrice was erg enthousiast geweest) tweede niet geweldig, maar dat is toch een hele goede prestatie van iemand zonder Frans basisonderwijs, Geschiedenis, Aardrijkskunde is ook een voldoende en totaalscore dik voldoende! echt super knap van haar.  Maar toen kwam er even later slechter nieuws; het lyceum in Lille heeft geen plaats voor haar! Ze kan eind augustus/begin september nog eens bellen. Dus dat is een hele grote desillusie, voor haar en voor AL! Weer was het aan mij om haar te sussen, een lastige klus! Ben wel blij dat we toch de papieren voor haar huidige school hebben ingeleverd zodat ze in ieder geval een plaats heeft voor het laatste jaar Lyceum. Mocht het zo zijn dat er toch nog een plaats voor haar vrijkomt in Lille, dan zien we wel hoe dat weer op te lossen. Voorlopig moet ze proberen al deze tegenslagen te incasseren; maar dat hoort bij volwassen worden, toch???????