Veiligheid en condities op de werkvloer.

Ik heb een hele interessante baan, dat weet iedereen nu wel zo'n beetje volgens mij. Veel variatie, geen werkdag is dezelfde en naast het ontvangen van bezoekers, de verkoop van diverse artikelen en de contacten zijn er ook speciale dagen in mijn planning gereserveerd voor zgn.. "conservatie".
(dat heet in de reserves snubbeken, stukken in de olie zetten, merken nakijken , foto's maken en archiveren).  De laatste maanden vanaf het begin van het seizoen zijn FM en ik erg druk bezig geweest met het maken van accessoires voor de theaterstukjes die werden opgevoerd tijdens de Museumnacht. We hebben genaaid, gezaagd, geplakt, geknipt en dingen gefabriceerd van klei; o.a. namaak blinis met kaviaar en nep verrines.

 De museumnacht was voor zowel de schoolkinderen, als voor onze collega AM een beproeving, maar het was zeer geslaagd. We hebben van 18.30 uur tot 24.00 uur 457 bezoekers mogen ontvangen! AM heeft vanaf september 2016 bijna tweewekelijks de schoolkinderen bezocht of zij kwamen hier om te oefenen. Ze heeft er enorm veel tijd en energie ingestoken. Van hogerhand, nauwelijks enige steun! De dag voor de museumnacht opperde ik dat ze toch minstens een bloemetje verdiende, als blijk van waardering voor al haar moeite en haar inzet. FM zei dat we niet om onze "bazin" heen konden en stelde voor het dus aan haar te vragen. het antwoord, was schokkend.
LG vond het niet goed, nergens voor nodig en als AM een bloemetje verdiende dan verdiende zijzelf ook minstens een bloemetje i.v.m. het boek wat ze aan het schrijven is!! We waren met stomheid geslagen. PS kwam langs en hij vond het een goed idee en wilde ook meedoen. We hebben uiteindelijk met heel veel moeite LG ervan kunnen overtuigen toch een bloemetje te kopen. De manier waarop dat is gebeurd zal ik jullie besparen, het boeketje is onofficieel gegeven na afloop van de museumnacht. Ik moest wel een dag of wat later toch nog even op haar kantoor komen, met gesloten deuren werd me nog even een keer duidelijk gemaakt dat dit de eerste en de laatste keer was geweest dat er een bloemetje was overhandigd. We worden voor ons werk betaald en als er iets tegenover zou moeten staan is het aan burgemeester en wethouders. Ik verzeker jullie; dan kunnen we lang, heel lang wachten!

Al sinds het begin van mijn job hier, maak ik me zorgen over de veiligheid van de bezoekers en mijzelf. We werken in het weekend altijd alleen. Hebben sinds een half jaar een soort telefoontje in geval van nood. ik gebruik dat eigenlijk niet. Toch komt het weleens voor dat er mensen onwel worden en een fatsoenlijke EHBO kast of iets hebben we niet. Onze nooduitgangen zijn toegankelijk maar eenmaal buiten sta je achter een gesloten hek en kun je nergens heen. We hebben op eigen verzoek al twee keer brandpreventie instructies gehad van een collega die tevens brandweerman is. Vuurtjes blussen kunnen we nu wel. Sinds het verlaten van Nederland is mijn BHV diploma echter  verjaard en aangezien reanimeren ieder jaar verandert en we nu ook te maken hebben met defibrillators die overal aanwezig zijn (maar niemand weet hoe die te bedienen) heb ik al vaker gezegd wel weer eens een cursus te willen doen.
Zodoende was ik afgelopen donderdag en vrijdag naar een SST cursus. Het was in Chalons sur Champagne zo'n 125 km hiervandaan. Vroeg vertrokken want het begon om 9 uur. AM kon niet mee, de cursus was vol. Er waren nog 10 andere cursisten, een heel gemêleerd gezelschap. De instructeur een gepensioneerde brandweerman met ruim 45 jaar ervaring op het gebied van bedrijfshulpverlening zat vol humor en hield de groep flink bezig, veel informatie met hier en daar een grap er tussendoor.
De eerste dag veel theorie, we aten tussen de middag in de kantine van de prefecture, ruim 1300 maaltijden worden daar per dag verstrekt. (we reden met elkaar, want het was midden in het centrum)Er was veel te veel keus op alle gebied. Voor elk wat wils. Ook al was het grootschalig het was zeker niet slecht. In de groep zat een stoer type, vond haar verdacht veel weghebben van M. Zij bleef net als ik ook overnachten en met ons nog een klein dik proppie, van origine uit Spanje, we konden het met z'n drietjes goed vinden. 's- Avonds moesten we zelf een restaurant opzoeken en gezien het prachtige weer, aten we in een Italiaans restaurant op een terras! Heel geanimeerd en lekker gegeten op kosten van de baas. Ons hotel was prima, keurige kamer en een goed stevig uitgebreid ontbijt.
Dag twee was veel praktijk; stabiele zijligging, veel rollenspellen en oefeningen en natuurlijk reanimatie. Eén  cursist op de gang en die moest uit zien te vinden wat er met de patiënt aan de hand is en dan actie ondernemen. Iedereen was aardig nerveus, want dit onderdeel bepaalde of je de situatie goed had ingeschat en of je juist handelde. En of je Ja of Nee je certificaat zou krijgen.
De defibrillator, bleek toch wel heel anders dan dat ik altijd had gedacht. In films zie je mensen na een shock met (althans daar lijkt het het meest op, soort strijkijzers), mensen met een hartstilstand een electroshock krijgen. Defibrillatie is het zodanig toedienen van een elektrische schok dat het hart van een patiënt die bewusteloos is ten gevolge van bepaalde ritmestoornissen  (ventrikelfibrilleren of ventrikeltachycardie) stil komt te staan, zodat de normale regelmechanismen van het hart de controle weer over kunnen nemen. Bij een normaal kloppend hart kan het effect averechts zijn  Moderne defibrillators kunnen dit onderscheid echter zelf maken en zullen geen schok afgeven als het hart normaal klopt. Het apparaat, praat je stap voor stap door de uit te voeren handelingen.
Al met al allemaal dus heel leerzaam .Nu hopen al deze informatie niet nodig te hebben, maar in het geval van nood, fijn om deze bagage bij je te hebben.
Ik heb mijn certificaat niet meteen gekregen, deze wordt me toegestuurd. deze sticker wel!