Burenleed,

Sinds het heengaan van de twee buurjongens (resp.2011/2012) ging het met onze overbuurman (de vader van de jongens) bergafwaarts. Hield hij altijd al van een neut, in de loop der jaren werd het drankgebruik, drank mis bruik. Hij rookte ook stevig en nadat hij half 2016 met pensioen ging, werd zijn leven zonder echte hobby's en aandacht voor zijn kleine gezin beduidend minder interessant. Hij las veel en keek dagen televisie. Zijn vrouw MC had het niet gemakkelijk, aan rouwen is zij niet toegekomen. Ze moest sterk zijn en doorgaan. De zwakbegaafde zoon H, 27 jaar, met het verstand van een kind van ongeveer 10, beseft gelukkig niet alles. Hun dochter die in Orleans woont en 3 kinderen heeft woont samen met een aardige vent uit Guadeloupe. Zij komt met regelmaat met de 3 kids hierheen en laat dan nagenoeg alles over aan moeder, die zichtbaar geniet van het zorgen voor en het aanwezig zijn van haar kleinkinderen. S bemoeide zich nauwelijks met hen. Het ging met zijn longen steeds verder achteruit en een zuurstoffles was het gevolg. Een  fles met een snoer van ca.. 15 meter zodat hij "vrij" kon bewegen in huis en een kleintje voor als hij op stap ging........ en dat laatste deed hij op een gegeven moment vrijwel iedere dag, hoedje op , zuurstoffles onder zijn arm achter het stuur naar het kleine buurtwinkeltje in Bourmont om zijn drankvoorraad aan te vullen. Meestal een soms twee flessen whiskey. (we hebben van MC begrepen dat er per maand voor een klein 700€ aan shag en drank uitgegeven werd!) Het buurtwinkeltje floreerde, Bien sûr.
Een kleine anderhalve maand geleden na een bezoek aan de huisarts vertelde zijn vrouw dat er longkanker was geconstateerd, hij verloor zijn eetlust maar ging door met drinken en roken. Zij was het helemaal zat en wilde het liefste vertrekken, maar zat met zichzelf in tweestrijd want hem zo achterlaten wilde ze natuurlijk in haar hart ook niet. 36 jaar getrouwd, heel wat meegemaakt dus hield  ze vol. Soms met grove tegenzin. In de zomer zitten Wim en ik vaak 's avonds voor de deur thee te drinken en dat is vaak het moment dat we elkaar wat uitgebreider spreken. Ze liet dan ook wel merken dat het geen leven meer was zo in huis, hij bracht 99% van de dag door in de voorkamer, kwam wel aan tafel maar de rest van de dag en de nacht lag hij op de click-clac. Geen of weinig eetlust. Dus van een gezinsleven was nauwelijks meer sprake.  Na een nieuwe scan werd besloten om hem toch een chemotherapie via de bloedbaan te geven en werd er een port-a -cath ingeplant maar wat dat was en waarom dat gebeurde daar had niemand iets over gezegd(??) De verpleegkundige kwam iedere dag voor de wondverzorging. Ik keek op internet en zag d.m.v. een videootje wat het was en waar het voor diende 6 augustus kreeg hij zijn eerste chemokuur toegediend, het leek goed te gaan. 13 augustus de tweede, tijdens het toedienen kreeg hij een hartstilstand en was reanimatie tevergeefs. Wij waren die maandag, dinsdag en woensdag in Nederland en hoorde ik het donderdagochtend zodra ik de deur opendeed van H. die meteen voor de deur stond. Tuurlijk schrik je, maar het is een pijnloze dood, zonder lijdensweg.
De crematie vond gisteren plaats, geen rouwkaarten of advertentie, slechts telefonisch contact met hun familie en bekenden, dit alles vanwege de zus van MC met wie ze al een aantal jaren geen contact mee hebben ook al woont zij met haar man in onze straat. Maar helaas was onze buurvrouw van 85 zo slim om die zus per telefoon op de hoogte te brengen van het overlijden!!!!!
Omdat wij nog niets niet alle gebruiken en rituelen kennen tijdens een overlijden, ben ik gaan vragen wat ze verwachtte van ons, wij konden indien we dat wensten natuurlijk naar het crematorium komen in Dyon. Dat hebben Wim en ik gedaan, maar wat was dat een koude kille bedoening: H was niet mee, ook de kleinkinderen en schoonzoon niet. Slechts 11 mensen in een vrij grote zaal. Moeder en dochter zaten niet naast elkaar. Er werd slechts door de uitvaartleider een gedicht voorgelezen er was panfluitmuziek en men mocht als je dat wilde met een viltstift iets op de kist schrijven. Daar hebben Wim en ik geen gebruik van gemaakt. En toen stonden we weer buiten, een beetje beduusd. Wij reden terug naar M'celles waar om 16.00 uur de urn zou worden bijgezet in het graf van de jongens.
Om iets voor drieën kwamen de eerste mensen al aan, tegen vieren was het behoorlijk druk en liepen we in stoet naar de begraafplaats. Gelukkig voor MC waren er veel mensen, van zijn werk, familie en vrienden, buurtbewoners waren er nauwelijks. Het werd een korte plechtigheid waar MC zelf nog iets heeft gesproken, daarna werd iedereen uitgenodigd voor koffie of iets fris in de salle des fêtes. Haar zus en zwager konden het niet laten voor de deur te staan en diverse familieleden te begroeten, daarna ging hij zijn gras maaien!!!! de kl. zak.
Gisterenavond hebben we voor de deur dochter, schoonzoon en kleinkinderen uitgezwaaid die toch de laatste dagen van de vakantie in de door hen gehuurde mobilhome wilden doorbrengen ergens in het zuiden. MC en H blijven dus samen achter. Ze weet dat als ze ons nodig heeft wij er voor haar zullen zijn.