Nozem spoorloos en Bienvenue Peppie.

Waren we zo gewend aan Nozem, lekker dier, een eigenwijs mormeltje maar  helaas is hij sinds een kleine twee maanden van de aardbodem verdwenen. Niets zo onaangenaam als het niet weten of hij nog leeft. De eerste avonden riepen we voor het slapen gaan nog even een paar keer zijn naam....... maar nee hoor.
MB vertelde dat ook bij hen twee katten spoorloos zijn (?) blijft dus raadselachtig.
Wim zegt al jaren, alles wat dood gaat wordt niet meer vervangen maar ook hij had er moeite mee.
Emo had helemaal geen affiniteit met Nozem en zal in haar hart blij zijn het rijk weer alleen te hebben.
Begin juli ging ik naar een lezing in het museum van AV en deed daarvoor nog even boodschappen toen mijn mobieltje ging. Het was oud collega AM die me vroeg of ik niet iemand wist die een kitten wilde. Ik zei dat ik eraan kwam en zou nadenken. Ja en dan kom je ineens oog en oog te staan met zo'n klein pluizenbolletje en ben je verkocht natuurlijk. Toch wilde ik niets zonder Wim beslissen en belde hem op. Hij vond het okay dat ik hem meenam. Ze hadden een transportmandje voor het beestje en zo ging hij mee naar huis. Dit jaar 2019 is het jaar van alle dierennamen met een P, en na veel dubben noemden we hem (want het is een katertje) Peppie. Hij is echt zoo schattig om te zien met een paar eigenaardige strepen op zijn rug. Hier en daar een beetje oranje-geel.
het is ongelofelijk om te zien hoe goed het gaat met Coco samen, ze slapen, spelen met elkaar. Super vertederend om te zien.
Inmiddels al twee keer naar de dierenarts geweest voor de nodige vaccinaties  (kassa!). Maar het gaat goed. Groeit prima en is een klein knuffelkontje. Zodra je hem oppakt begint hij te spinnen. Maar inmiddels heeft hij ook al de nodige keren hoog in de gordijnen gezeten en wil eigenlijk heel graag naar buiten. Hij snapt alleen nog niet hoe de deur opengaat en zit dan ook regelmatig bijna klem tussen muur en de deur.

heerlijk in het stokbroodmandje.